Het woord ‘spektakel’ is schijnbaar onvermijdelijk in het promoten van theater dezer dagen. Zo wordt ook ‘Schippers van de Kameleon, met de muziek mee’ op de site omschreven als een muzikaal spektakel.

Voor wie de boeken kent (al 60 jaar aanwezig in Neerlands leescultuur) is dat overigens geen verrassing, want de tweeling Hielke en Sietse zorgen in hun verhalen voor menig avontuurlijk spektakel met een dosis kattenkwaad, spannende elementen en een op te lossen vraagstuk. Deze elementen zitten ook nu in het verhaal, over het normaal zo rustige dorpje Lenten. Rustig tot aan de komst van de duistere dirigent Antonius Demesmaeker (Alfred van den Heuvel). Even lijkt het er op dat hij een orkest zou willen beginnen in dit plekje aan het water. Maar zijn motieven zijn uitermate duister, en hij steelt een dirigeerstok uit de kluis. Samen met de oplettende agent Zwart (David van den Tempel) en de olijke boerenknecht Gerben (Calvin Kromheer) zullen ‘Hielke en Sietse’ (Joris Braster) deze onverlaat moeten ontmaskeren. Gelukkig krijgen ze daarbij ook hulp van het superslimme meisje Sara (Sterre Schaasberg) die bijles geeft aan de tweeling en een mysterieuze waarzegster (Sofia Ferri) waarvan niemand precies weet wat zij nu eigenlijk in Lenten te zoeken heeft. Het blijkt uiteindelijk allemaal fantasie.

Het verhaal zelf is echt voor een familievoorstelling geschreven, door Dick van den Heuvel. Elementen met interactie met de kinderen in het publiek, grapjes tussendoor voor de volwassenen in de zaal, een overduidelijke boef en zelfs een romance, wat wil een mens nog meer.
Maar met alleen een goed geschreven verhaal, is het genoemde ‘muzikaal spektakel’ nog niet compleet. De muziek, door Fons Merkies en Jeroen Sleyfer maken het af. Vrolijke nummers die de scenes verbinden, het tempo erin en de spanningsboog scherp houden.

Maar, het verhaal en de muziek was op zich al genoeg geweest voor een leuke, vermakelijke familievoorstelling. Het feit dat het ‘de Kameleon’ zou moeten zijn met ook de personages Hielke en Sietse droeg wat ons betreft niets bij aan het verhaal of de uitvoering daarvan. De Kameleon was (op een schaduwfiguur na) pas in de eindscene echt te zien, fungeerde verder meer als afleiding zodat de tweeling nooit gelijk op het podium staat, aangezien ze werden gespeeld door 1 persoon. Ook de personages van Hielke en Sietse kregen vooral vorm door de verwarring wie Sietse was en wie Hielke, iets dat elke scene terug kwam. Het is uiteindelijk agent Zwart die het zaakje oplost, met niet al teveel opgebouwde spanning.

Dus een spektakel durven wij het niet te noemen, wel een leuke familievoorstelling met aanstekelijke muziek. Die tweeling en boot denken we er dan wel bij, maar doet niet af aan het plezier wat de voorstelling met zich mee brengt.

Wil je ook deze leuke voorstelling zien kijk dan op deze site

Verslag en foto’s: Mariska Steenbergen