Een leven is een aaneenschakeling van momenten. Sommige hiervan zijn vastgelegd in foto’s, de ruimte tussen de foto’s vullen we deels met verhalen en herinneringen. Het waargebeurde verhaal van Rika en Waldemar, heeft Annejet van Zijl 20 jaar geleden zorgvuldige gereconstrueerd, opgeschreven en gepubliceerd onder de titel Sonny Boy. Solostories brengt dit verhaal nu naar het toneel in de regie van Benno Hoogveld en script van Manoushka Zeegelaar Breeveld.
In de verhalen, foto’s en herinneringen van zijn ouders gaat Waldy Nods (Tarikh Janssen) op zoek naar stukjes van zijn eigen identiteit.
Iemand: “Waar kom je vandaan?”
Waldy: “Den Haag”
Verwarring.
Iemand: “Maar waar kom je echt vandaan?”
Zucht.
Waldy: “Mijn vader Waldemar kwam uit Suriname naar Nederland, ontmoette op zijn 20ste mijn 37 jarige Haagse moeder Rika. We zijn altijd in Den Haag gebleven en mijn verdere familie is ook Haags.”
In deze nieuwe Solo Stories monoloog verkent Waldy het verhaal van zijn identiteit en die van zijn ouders. Het contrast tussen de eigen ervaring en hoe de buitenwereld naar ze kijkt staat hier centraal. Hij vertelt over de eerste relatie van zijn katholieke moeder met een protestantse man, de relatie van zijn ouders: een witte vrouw met een zwarte man en dan ook nog 17 jaar leeftijdsverschil. Waldy verkent de oordelen, de veroordelingen, van de buitenwereld vanwege deze verschillende kenmerken. Tarikh Janssen schakelt moeiteloos tussen de verschillende personages, Waldy en zijn ouders. Wanneer hij als één van zijn ouders spreekt is de verbinding met het boek duidelijk, ook door de woordkeuzes van script schrijfster Breeveld. Wanneer Janssen in de rol van Waldy het verhaal verteld is hij op zijn sterkst, dan maakt hij niet alleen contact met het publiek, maar ook met de dagelijkse realiteit, nu in 2024. Rika en Waldemar overleden in 1945, maar Janssen brengt als Waldy het belang van hun verhaal en vooral ook de ervaringen van Waldy, naar het heden.
Momenten die hier wat afbreuk aan doen ontstaan wanneer Janssen als Waldy wegloopt van het publiek, te overmand door emotie om door te vertellen. Helaas is er weinig aansluiting tussen deze momenten en de rest van het verhaal met het verdere sterke en integere spel. Het afwisselen van de personages, met name in het begin van het stuk, draagt ook bij aan de afstand tot de emotionele ervaringen van de personages, een kenmerkende keuze voor Solo Stories. Ook de minimale inzet van muziek draagt bij aan de wat meer emotionele afstand tot de personages waardoor de focus meer op het feitelijke verhaal en de impact hiervan op Waldy komt te liggen.
Het decor is simpel, mooi en symbolisch. De houten zigzag bank in het midden vormt de scheidslijn tussen Nederland en Suriname. De oordelende buitenwereld en het feest thuis in Scheveningen. Zwart en wit. Katholiek en protestants. Waldy balanceert in het midden en verkent de verschillende kanten. Het decor geeft Janssen de fysieke speelruimte om op ontspannen wijze de verschillende kanten van zijn identiteit en die van zijn ouders te verkennen en hij maakt hier goed gebruik van.
Solo Stories heeft met Sonny Boy weer een mooie productie neergezet die niet zozeer ontroerd, maar je wel aan het denken kan zetten. Hopelijk introduceert het een nieuw publiek tot dit bijzondere verhaal.
Over Solo Stories
Met Solo Stories is in 2014 opgericht door Benno Hoogveld en Merel Ooms vanuit de behoefte om terug te gaan naar de basis van theater: het vertellen van een verhaal. Solo Stories ontwikkelt en speelt dan ook intieme monologen voorstellingen die vaak gebaseerd zijn op een persoonlijk, waargebeurd verhaal.
Meer informatie en speellijst: https://solostories.nl/producties/sonny-boy/
Verslag: Lisa Jansen
Foto’s: Rob de Haan