Hoewel geboren in de UK, met Portugees bloed in zich, is het toch het Hoge Noorden van ons kikkerland waar musicalartiest Rick McDonald (bekend van o.a. Jerseyboys, On Your Feet en Lazarus) zijn jonge jaren heeft doorgebracht. Na de middelbare school op het Maartenscollege besloot hij al op zeer jonge leeftijd in Groningen op zichzelf te gaan wonen om in het laatste jaar de vooropleiding acteren bij Lucia Marthas te volgen.

De vooropleiding van Lucia Marthas volgde en zo ook de Hbo opleiding aan diezelfde dansacademie. Toch is algemeen bekend dat het werkveld meer in de Randstad ligt dus verhuisde Rick naar Haarlem om daar op het conservatorium zijn ‘Triple Thread’ te versterken.

De band met Groningen bleef echter sterk, mede door zijn oud-conrector Aagje, die nog vaak naar voorstellingen van Rick komt kijken. Daar ontstond dan ook het idee om studenten van de acteeropleiding aan het Noorderpoortcollege een unieke kans te bieden om via een Masterclass hun talent te ontwikkelen, gebruik makend van de kennis en kunde van een vakman als Rick.

Toen bleek dat Mathijs, de vader van één van die studenten, bij het Maartenscollege werkt, was de locatie ook geregeld en dat maakte de cirkel rond.
‘In normale omstandigheden organiseren we hier regelmatig optredens en showavonden met studenten’, aldus Mathijs. ‘We hebben nu al zolang niet meer zoiets gehad, dat we deze gelegenheid niet voorbij wilde laten gaan.’ De dag werd dan ook afgesloten met een presentatie aan familie van wat men die dag geleerd en bereikt had.

Next level acting

Het thema van de Masterclass is Next Level Acting. ‘Vaak leren ze op school al het acteren. Ik wil met gebruik van hun identiteit gaan graven in eigen ervaringen (of van een ander) om juist in de rol te verdiepen’, aldus Rick. ‘Ik zie het acteren als de basis van een kleurplaat, de lijntjes staan er, maar dan ga je het zelf inkleuren’.

Twaalf studenten, merendeels in de leeftijd van 16/17 jaar werden geselecteerd, door hun docent Marieke. Maar om het bereik nog groter te maken stelde Rick de dag open voor ‘kijkers’. Hier maakten een aantal eerste jaars gretig gebruik van en zij vertelden na een dag lang hun pennen leeg geschreven te hebben, ‘niet te kunnen wachten tot zij een volgende keer mee mogen doen’.

De deelnemers hadden iets meer te doen want zij hadden al een voorgesprek gehad met Rick. Om zijn tijd op de dag zelf zo efficiënt mogelijk te vullen heeft hij in het voorgesprek de tekstinterpretatie en technische elementen behandeld. Vragen als ‘waar gaat het verhaal eigenlijk over, ben je verstaanbaar, wat breng jezelf mee in het lied of de scene’ kwamen daar aan de orde.  Op de dag zelf kon dan direct de kern worden aangepakt; hoe breng je je verhaal over.

Jente en Karst-Jan mochten aftrappen met een scene uit Lazarus. Al snel werd duidelijk dat de werkwijze van Rick direct en confronterend zal zijn. Alleen al het binnenlopen van ‘de kamer’ bleek toch lastiger dan vooraf ingeschat.
‘Stop met acteren en begin met vertellen vanuit jezelf, jouw authenticiteit maakt het dat ik je geloof’ De toon is gezet… Als we Karst-Jan na afloop van deze sessie apart nemen vragen we hem toch even hoe dit voor hem was om zo aangesproken te worden. ‘Dat Rick heel direct is vind ik wel goed. Hij is niet aanvallend maar zegt waar het op staat en daar kan je dan mee verder vanuit je eigen kracht en ervaring.’

Next up is Anne-Fleur die tijdens een open dag iemand het nummer ‘Het is Over’ uit ‘Heerlijk duurt het langst’ hoorde zingen en direct onder de indruk was. Toch lijkt het dan best lastig om op zo’n jonge leeftijd een middelbare vrouw, verlaten door je man voor een jonger exemplaar, te spelen. Maar door de aanwijzingen van Rick, en op zoek te gaan naar ervaringen waar de juiste emoties en gevoelens naar boven worden gehaald, blijkt het toch wél te kunnen en laat Anne- Fleur iedereen aan het einde van haar sessie zien en horen wat ze waard is.

Dat het toch ook om pubers gaat bleek bij het volgende duo. Bij het eerste keer voorspelen werd er (te) vaak om tekst gevraagd en dat verstoorde het proces dusdanig dat de twee erop uit werden gestuurd om die er in te stampen. ‘Kom maar terug bij de volgende sessie’ aldus de ietwat streng toesprekende Rick.

En zo mocht Nynke aantreden. Volgens eigen zeggen vaak getypeerd als ‘grijze muis’ en daar wilde ze vanaf. Het nummer Cabaret, (Nederlandse versie) zal daar voor moeten gaan zorgen. Ook hier is de directheid van Rick hetgeen de doorbraak geeft in het spel. Want als tiener via een lied sex(ualiteit) verkopen in oorlogstijd is toch niet iets waar je dagelijks over nadenkt. Dat Rick op alle vlakken van het vak ervaring heeft blijkt uit de opmerking ‘Ow we gaan eerst even aanleren op hakken te lopen’. Met gebruik van medestudenten, in dit geval de jongens, werd Nynke behoorlijk uit haar comfortzone gehaald maar i.c.m. de humor van Rick en zeker die van Nynke zelf wist zij zich staande te houden en alle aanwijzingen tot zich te nemen.

Die comfortzone werd wel vaker op zij gezet gedurende de dag. Bij het volgende duo, Sam en Jelmer, werd er een (aangepaste) scene uit Lazarus gespeeld waar Sam de toch wat manische Elly moest uitbeelden. Om daar te komen liet Rick haar rennen tot ze al hijgend, kapot van het fysieke, haar tekst moest brengen. Een wereld van verschil! Daarna was het zoveel simpelere voor Sam om naar die emotie te gaan dat je zag dat dit echt cruciale lessen zijn voor (beginnend) acteurs.
Na afloop checkten we toch even bij Sam of zij dit ook zo zag en gelukkig beaamde ze dat. ‘Ik wist dat dat zou gaan helpen dus ging gewoon maar rennen’ aldus een nog bijkomende Sam. Door hun ‘real life’ hechte vriendschap te gebruiken wist ook Jelmer op een gegeven moment de emotie te raken hoe het is om je vriendin zo manisch zichzelf te zien verliezen.

Dat Lazarus een populaire keuze is bij de deelnemers bleek uit de volgende deelnemer Simon die een monoloog van Newton (hoofdpersonage in Lazarus) had gekozen. Simon had de tekstinterpretatie al behoorlijk goed in de vingers dus ging het dit keer meer over het publiek meenemen in je ruimte die je niet ziet. Het voor een tv zitten zonder dat er een tv is, een ontbijttafel waar je met je gezin aan zit enzovoorts. Het uitbeelden van eigen visualisatie gaf de toch al dramatische tekst nóg meer lading.

Het spelen met poëtische teksten bleek toch behoorlijk lastig voor Simon maar ook hier wist Rick hem op vakkundige wijze door heen te helpen door het opbreken van de zinnen, eigen gevoel eraan te koppelen en dat terug te zetten in de scène.

We naderen ondertussen het einde van de masterclass met nog twee sessies te gaan. Rosalin wil graag ‘She used to be mine’ uit de musical Waitress zingen en laat in het voorzingen al direct horen dat stemaanwijzingen niet echt nodig zullen zijn. Maar de ‘emoties’ die Jenna tijdens dit lied voelt zijn dan weer minder zichtbaar dus dat wordt de invalshoek.

‘Een pittige opdracht’, waarschuwt Rick vooraf. Alle studenten gaan voor Rosalin zitten en krijgen de opdracht om te wijzen en de meest lelijke dingen te roepen. Eerst individueel, daarna als groep. Wanneer de muziek wordt ingestart zie je (en hoor je) aan Rosalin dat ze geraakt is. Toch vermant ze zich snel en zingt alsnog de sterren van de hemel. Rick neemt hier vooralsnog geen genoegen mee: ‘Ook al heb je een prachtige stem, je hebt de verantwoording aan jezelf en je publiek om het in te vullen’. Krachtige woorden die even moeten bezinken.

Het laatste duo bestaat uit Sergio en Merel. De scene die zij hebben voorbereid behoeft ook enig waarschuwing volgens Rick. Uit de film Closer heeft hij (eigenhandig vertaalt) een scene opgegeven die wel enig 18+ inhoud bevat. Sergio is duidelijk al behoorlijk ver in zijn spelervaring. Hij vertelt later ook dat hij al audities voor Tina de musical en Aladdin heeft gedaan, en heel graag deze kans om met Rick te werken wilde pakken.

Merel, die toch al best lang moest wachten tot ze aan de beurt waren gaf aan dat echt niet erg te vinden. ‘Al zoveel geleerd van de anderen, nu alleen maar meer zin in’. Ook zij kregen ruimschoots de tijd om te zoeken naar de juiste emotie en het brengen van de, toch wat expliciete tekst. Het was dan ook ruim over zeven toen de stapel met pizza’s arriveerden en de deelnemers als hongerige wolven aanvielen.

Veel tijd om te ontspannen hadden ze niet want het publiek liep iets na achten al binnen voor de presentatie. In de lijn van bestemming van de ruimte is er gekozen om een kleine bijdrage te vragen en komen alle opbrengsten van de dag ten goede aan de slachtoffers van de brand in vluchtelingenkamp Moria via Stichting Shower Power, die zorgt dat het lokaal wordt uitgegeven aan goederen die op dat moment het hardste nodig zijn.

Tijdens de presentatie lieten de studenten vol trots zien wat ze geleerd hadden die dag. De één wat meer zichtbaar dan de ander, maar bovenal allemaal bevlogen en talentvol. Als verrassing bracht Marieke zelf ook nog een bijdrage aan het programma, beseffend dat de lat nu natuurlijk wel wat hoger lag door de groeiende kennis en kunde van de studenten. Maar aan hun reacties te merken en te horen zat het ook bij Marieke wel snor met dat talent!
En dan als hekkensluiter de Master of the Class himself. Een prachtige versie van I’ll Cover You uit Rent, een bijzondere keuze waaruit des te meer blijkt dat ook Rick zelf niet snel voor de meest gangbare weg kiest.

Het optreden deed hem beseffen dat hij het mogen optreden ontzettend mist en dat het hoog tijd wordt dat ook de ensembleleden en swings weer een podium krijgen om te vullen met hun talent.

En terugkijkend op een lange dag, vol met leerzame momenten komt daar het besef dat dit soort initiatieven super waardevol zijn voor studenten die nog veel vlieguren dienen te maken. De ambitie om dit vaker te organiseren wordt dan ook uitgesproken en met dat open einde wordt de dag iets voor tienen afgesloten. Moe maar voldaan keert een ieder huiswaarts, voorlopig terend op al hetgeen vandaag geleerde

Mocht er interesse zijn in een masterclass of andere samenwerking met Rick, vraag dan vrijblijvend naar de mogelijkheden via rick.mcmail@gmail.com

Verslag en foto’s: Mariska Steenbergen

Lees ook:
Er vloeit nieuw bloed in Lazarus; Alternate première van William Spaaij en Lottie Hellingman