Al meer dan twintig jaar zijn ze bezig met dit project. Paul Huibregts, Marcel Boekhoorn en Roel Pieters begonnen met een droom. Daar werd Bart Doerfler (regie & choreografie) aan toegevoegd en zondag, op de valreep van de komende avondlockdown, ging One de musical eindelijk in première.

Ledboxtheater

Inmiddels waren na al die tijd de verwachtingen hoog gespannen. Nog op het allerlaatste moment castwissel van Jeroen Phaff die de rol van Edwin Jonker overneemt en de koning Cheops gestalte geeft. Verder zien we bekende namen als Soy Kroon (Amon) en Nienke Latten (Mira) en Jasper Kerkhof als bad guy Hernioenoe. Maar het meest kijken we uit naar het aangekondigde ‘Ledbox-theater’. Totaal omringt door ledschermen, effecten met vloeren die omhoog gaan en wanden, plafond en achterscherm dat het grootste ledscherm van Europa zou vormen. Best een kwetsbare keuze want één storing en je voorstelling ligt plat. Maar we weten inmiddels ook dat de makers, met als voortrekker Roel Pieters niet voor één gat te vangen zijn, dus konden we niet wachten op aanvang show.
Deze had dan nog best wat inleiding nodig, aangezien er Corona-regels werden doorgenomen hoe men in de pauze geacht werd te gedragen, daarnaast werd ook de binnenkomst van de farao (of we allemaal wilden gaan staan) nog even geoefend en kwamen ook de vier initiatiefnemers nog uitgebreid aan het woord. 

 

Cast

Als One begint, zien we direct het effect van het Led theater. We worden omringt door vallend zand (je moet niet claustrofobisch zijn aangelegd) waarmee we ‘verdwijnen’ in de oudheid der Piramides. Onze archeoloog van dienst Peter Lusse, ontdekt een tombe met daarop de sleutelwoorden naar de ‘echte waarheid’ en legt contact met koning Cheops (Jeroen Phaff). Peter verschijnt daarna nog een enkele keer, met welk belang voor het verhaal is ons niet altijd geheel duidelijk.

Jeroen Phaff verdient alle credits die er te krijgen zijn, zo korte repetitietijd, slechts twee try-outs en wat ons betreft een verrijking voor de voorstelling. Zijn spel en zang passen heel goed bij de rol van koning en het statige past hem uitstekend. Jasper Kerkhof geeft als bad guy Hernioenoe een goede tegenbalans van het zoete van Nienke en Soy oftewel de arbeider en prinses die verliefd worden. Nienke is super sterk in haar zang, prachtig in het nummer ‘ik mis hem’ en “Vleugels’ is echt een hoogtepunt uit de show, qua zang én visuals. Soy past daar als knappe jongen goed in het plaatje bij en de ‘lovestory’ is compleet. Echt gelegenheid om mee te gaan in de karakters is er dan te weinig, er is teveel te zien en teveel om te volgen.

Ensemble

Tijdens de perspresentatie van de musical One hadden we al kennis gemaakt met het grote ensemble om de spelende cast heen. Dansers, acrobaten, free runners, één bonk energie en dat blijkt ook tijdens de voorstelling. Ze rennen, springen, klimmen, letterlijk door de hele zaal. Of het ook altijd de meerwaarde aan de voorstelling geeft die je zou verwachten is dan een vraagteken, vaak was het meer een afleiding dan een aanvulling. Zeker toen ook de dansers letterlijk voor je neus gaan staan dansen waardoor je de scene op het podiumgedeelte niet meer kunt zien. En dat zicht was toch al beperkt, zeker als de brug naar beneden was gelaten waardoor het bovenste gedeelte van het decor niet zichtbaar was. Jammer was, dat er een solo voorin de zaal werd gezongen maar mensen achter de brug die niet konden zien terwijl er ook niets op de brug te zien was. Ook het heen en weer lopen door de zaal van spelers was vaak niet nodig voor het verhaal en leidde daarin af.

Theaterhebzucht

Maar wanneer je ook zo’n cast hebt, en zo’n gaaf ensemble, alle mogelijkheden van het Led en loopbrug over de gehele breedte van de zaal dan loert het gevaar van theaterhebzucht. Teveel willen waardoor de essentie verloren gaat. Want alles daar gelaten gaat het om het vertellen van een verhaal, en daar schort het bij One nog wel aan. Er zijn keuzes gemaakt die het ‘verhaal vertellen’ op sommige momenten onmogelijk maakte, al dan niet zwaar bemoeilijkt. Je wilt als publiek meegezogen worden in de karakters, in het verliefd worden, in de wereld van de piramides, woestijnen en intriges door de bad guys. Daar zijn veel kansen laten liggen en blijkt het verhaal ook enig diepgang te missen. Less is toch echt soms more en in de 2e acte was dit al wel beter gelukt. Iets meer scenes, iets minder brug in het zicht en het ensemble op wanneer het er toe doet. En dan blijkt daaruit weer de kracht van theater; als alles op de juiste wijze samenkomt dan is het echt heel tof om deze unieke vorm van theater te mogen meemaken. De makers hebben vooral uithoudingsvermogen getoond, doorgezet en op het moment suprême ook haast ‘eigenwijs’ de première gespeeld: One de musical is een feit!

Verslag en foto’s: Mariska Steenbergen
Video en interviews: Rob de Haan

Meer informatie vind je hier.

er zijn geen afbeeldingen gevonden