Gisteren waren wij bij Taste. Een smaak en visuele ervaring die uniek is in Nederland. Smaak, reuk, gehoor en gevoel worden geprikkeld in deze voorstelling die in een 360 graden opstelling wordt gespeeld. De smaak wordt geprikkeld door Bites die tijdens de voorstelling worden geserveerd en die spelen met je smaakpapillen.
Centraal staat Sterrenchef Jonathan Kelvin die van de ene op de andere dag zijn smaak verliest. De smaak die cruciaal is voor een kok.
De voorstelling begint in de keuken van de chef waar zijn creaties gestalte krijgen en waarmee de smaak en de reuk geprikkeld worden. Jonathan heeft een doel en dat is optimale vervoering en extase. In de voorstelling maak je kennis met jezelf en door de indringen en ontroerende manier waarop dit verhaal verteld wordt. Of zoals op de site staat, je ziel.
Jonathan Kelvin wordt gespeeld door Dragan Bakema die ook schitterde in de Bowie musical Lazarus die helaas moest stoppen vanwege Corona. Dragen speelt bevlogen en neemt je mee op reis in zijn gedachten en in de ziel.
Bij binnenkomst loop je meteen als het ware de keuken in van de chef en word je omringd door LED-schermen en neem je plaats op een comfortabele stoel die 360 graden kan draaien waardoor je alles kunt volgen.
Er worden diverse hapjes geserveerd die de smaakpapillen prikkelen maar daarnaast ruik je de gerechten als het ware
Scriptschrijver Michiel Stroink bedacht dit verhaal al een aantal jaar geleden en benaderde regisseur Ola Mafaalani. Jacob Jan Boerma is verantwoordelijk voor de culinaire invulling.
Taste is niet zomaar een voorstelling. Aan elk detail is aandacht besteed en niets lijkt aan het toeval te zijn overgelaten. De projecties zijn 360 graden waardoor je als toeschouwer ogen te kort komt in deze intrigerende en uitermate boeiende ervaring.
Dragan Bakema
Op de vraag hoe de repetities van dit stuk zijn gegaan antwoordt Dragan; heel organisch moet ik eerlijk zeggen. Ik had meteen een connectie met regisseur Ola omdat ik al met haar gewerkt had. Ik hou van mensen als Ola omdat het kunstenaars zijn en mensen die hun emoties laten zien en daar kan ik heel goed mee overweg omdat ik zelf ook zo iemand ben. Ik heb helemaal geen moeite met iemand die emotioneel zichzelf verbindt met een stuk waarbij je alles of niets voelt. Dan heb ik zin om voor iemand door het vuur te gaan. Met Ola gaat dat vanzelf dus kom je er snel in. Ik kon dit materiaal heel snel over me heen laten komen en hopelijk jou daarmee raken. Ik kan er alleen niet boven staan. Als ik tegen jou zeg; jij moet dit voelen of dat beleven dan werkt het niet. Als ik daar in geloof dan hoop ik dat jij dat ziet. Ik kan niet zelf niets beleven en dan wel hopen dat jij alles beleeft. Zo werkt het niet, dus ik moet ergens uit een echt vaatje tappen. Dat doe ik dan avond aan avond en dat maakt mij dus niet meer kapot ook al moest ik wel ergens doorheen om dat gevoel te vinden, maar nu maakt het me niet meer stuk en dan hoop ik dat ik jou kan raken. Omdat je ziet dat het echt is.
Weet je wat het moeilijkste was om te combineren? Het koken én het praten. Dat is moeilijk. Weet je waarom? Ga maar eens thuis koken en let er maar eens op. Als je dan in gesprek bent en jij kookt en dan hou je op met praten en ga je weer door praten dan stop je even met koken.
Ik heb wel echt wat toneelstukjes gedaan maar ik denk dat Taste wel echt anders is en ook emotioneel. Het is niet een cerebraal stukje. Ik wil niet zo raar doen maar toch moest ik hier best wel veel emotionele bochtjes maken maar ik mag me hier niet doorheen bluffen.
Taste
Taste is mooie intrigerende voorstellingen waarbij alle zintuigen geprikkeld worden en je als toeschouwer in het leven kijkt van Jonathan maar er ook zeker herkenningspunten zijn in jouw eigen leven.
De prachtige muziek wordt uitgevoerd door een violiste, celliste en pianist en maakt de hele beleving compleet. Het resultaat is magie waarbij rondom schitterde projecties te zien zijn en met name het moment dat Jonathan zijn smaak kwijtraakt en instort is indrukwekkend. Alle gevoelens zijn voelbaar en dat is het resultaat van zijn sublieme spel en het gevoel dat hij over weet te brengen gedurende de twee uur dat de voorstelling duurt.
Foto’s: Jeanne Rutgers
Verslag: Rob de Haan