Met ‘De Laatste Dans’ levert Wouter Tibboel een eindexamenvoorstelling af die getuigt van durf, visie en een diep artistiek bewustzijn. In deze zelfgeschreven voorstelling(samen met Iris Spies) neemt hij ons mee in een wereld die tegelijk glanst en brokkelt. Wouter levert een voorstelling af die niet alleen indruk maakt, maar ook nog lang nazindert. Tegen de achtergrond van een extravagante nachtclub schetst Wouter een verstikkende wereld waarin vrijheid langzaam wordt uitgekleed — een actuele en ontroerende metafoor die hij met durf, gevoel en stijl tot leven brengt.
De kracht van deze voorstelling zit in de contrasten. Binnen de club is alles groots, glamoureus en bijna overrompelend: schitterende kostuums, meeslepende dans (choreografie van Belle van der Pijl), en een muzikale begeleiding die telkens de ziel raakt (met dank aan Marco Hoving en zijn ijzersterke band). Buiten die muren daarentegen heerst kou, controle en stilte. Een samenleving die steeds meer grenzen trekt om alles wat afwijkt klein te houden.
Wouter speelt zelf de club-eigenaar, een figuur die balanceert tussen flamboyante charme en een diepere tragiek. Zijn spel is kwetsbaar en vol nuance; zijn stem draagt zijn tekst met overtuiging, en zijn stiltes spreken vaak luider dan woorden. Wanneer zijn personage stukje bij beetje zijn wereld ziet afbrokkelen — en zijn mensen één voor één vertrekken — laat Wouter zien dat hij niet alleen een schrijver met visie is, maar ook een performer met zeggingskracht.
Als performer brengt Wouter zijn personage met grote gevoeligheid tot leven. Hij beschikt over een prachtige stem waarmee hij moeiteloos schakelt tussen spreken en zingen. In elke scène voel je zijn emotionele betrokkenheid en zijn vakmanschap, zowel als schrijver als speler.
De regie van Lisse Knaapen weet de voorstelling strak en intiem te houden, zonder de uitbundigheid van het clubdecor uit het oog te verliezen. De wisselwerking tussen Wouter, Iris Spies en Niek de Bruijn is sterk en eerlijk.
Wat deze voorstelling zo bijzonder maakt, is dat het niet pretendeert een pasklaar antwoord te geven. Het is een aanklacht zonder te schreeuwen. Een waarschuwing verpakt in een dans. En uiteindelijk een ode aan degenen die blijven dansen, zelfs als het donker wordt. Een indrukwekkend en volwassen afstuderen van Wouter Tibboel, die met De Laatste Dans een krachtig artistiek statement maakt over vrijheid, verlies en volharding.
