Soms zie je een voorstelling die iets ongrijpbaars raakt – lichtvoetig en filosofisch tegelijk, technisch loepzuiver, maar gedragen door pure speelsheid. Amélie en de Paradox van Zeno, de muziektheater-eindvoorstelling Fontys van Imme Debeij, is zo’n zeldzame parel. Ze is Amélie. Niet in de zin van een imitatie van Audrey Tautou, maar als een oorspronkelijke, bruisende eigen versie: speels en brutaal, vrolijk, ontwapenend eerlijk, en bovenal een mooie verteller. Imme schrijft haar eigen script en doseert het verhaal meesterlijk. Nooit te veel, nooit te weinig – altijd precies op het juiste moment.

Het verhaal: kleine stappen, grote sprong

Geboren onder een sterrenhemel en met een “te gevoelig hart” volgens haar vader, groeit Amélie op in afzondering. De wereld leert ze kennen via boeken, dromen, en het observeren van mensen die haar nooit echt zien. Wanneer haar moeder sterft in een tragisch en absurd ongeluk bij de Notre-Dame, verdwijnt haar vader nog verder in zijn eigen wereld. Als volwassene werkt ze als serveerster in een café. Vanachter haar schoteltjes en suikerpotten helpt ze haar medemens in stilte, door kleine daden met grote gevolgen. De vondst van een blikje met jeugdsouvenirs is het startschot voor een zoektocht naar betekenis.

Het eigen script van Imme verbindt dit poëtische verhaal met een klassiek filosofisch vraagstuk: de Paradox van Zeno. Als je steeds maar de helft van de afstand aflegt… kom je er dan ooit? Door deze metafoor voelt Amélies innerlijke strijd des te urgenter. Durft ze écht te leven, écht te voelen, écht te springen – of blijft ze veilig in haar wereld van halve stappen?

Muziektheater in lagen

Onder regie van Lisse Knaapen en met een ijzersterk ensemble (Kobe Donckers, Emma Davis, Senne Jonckers), ontvouwt zich een voorstelling in lagen. De muziek – verfijnd en dynamisch uitgevoerd door Koos van den Brekel (piano), Gabriela Torres (viool) en Sander Mens (percussie) – ondersteunt Imme’s verhaal zonder het ooit te overstemmen. De timing is feilloos, de overgangen subtiel. Imme speelt met miniaturen, objecten, stemmen en bewegingen waarmee ze werelden opent – en sluit. Alles klopt. En alles leeft.

Een stem met kleuren

Wat echt opvalt, is Imme’s veelzijdige zangstem. Ze schakelt moeiteloos tussen intiem gefluister en open klank, tussen kwetsbaarheid en kracht. Ze zingt zoals haar Amélie leeft: in nuances. Zij is de voorstelling. En tegelijk geeft ze ruimte aan alles en iedereen om haar heen. Amélie en de Paradox van Zeno is een spetterende, slimme, diep menselijke voorstelling. Met haar eigen script, haar heldere visie en haar technisch vakmanschap bewijst Imme Debeij zich als een uitzonderlijk muziektheatermaker.