Een musicalsite met een verslag over een professionele fotograaf en zijn theatertour; Waarom hoor ik u vragen? Omdat entertainment in allerlei vormen en op verschillende manieren ten tonele verschijnt en fotograaf William Rutten zich al decennialang focust op de nationale en internationale entertainmentindustrie.
Nog in de tijd van analoge media, waarin de gemiddelde ‘fan’ zijn heil moest zoeken in bladen en magazines waarin de levens van de sterren beschreven werden en daar foto’s bij plaatsten van toen al William. Met zijn eerlijkheid, creativiteit en doorzettingsvermogen wist al hij vele grote sterren der aarde op de gevoelige plaat vast te leggen. Daarnaast is William regelmatig te zien op TV in onder andere ‘RTL Boulevard’ en ‘Het Perfecte Plaatje’ (RTL4). Nu de theaters weer open gaan biedt zich de mooie gelegenheid aan om William Rutten, als fotograaf maar ook als persoon wat beter te leren kennen. Op de avond dat op televisie het nieuwe seizoen van ‘Het perfecte plaatje’ begint, is in Theater de Speeldoos in Baarn de première van William zijn ‘Focus’ theatercollege.
In dit bijzondere theatercollege vertelt William de meest hilarische (backstage) belevenissen en boeiende avonturen aan de hand van zijn allermooiste foto’s. Maar voordat we bij de grote namen met hun verhaal komen, vertelt William over zijn moeder die hem een camera cadeau gaf en zijn vader, die cameraman was en dat dat laatste ook zijn eerste doel in het leven werd; cameraman worden. Dat fotograferen kon er dan mooi als hobby naast. Echter toen zijn vader overleed, door een ongeluk met als oorzaak het achter het stuur in slaap vallen, besloot William zijn leven vanaf dat moment in te vullen met ‘alleen maar dingen die hij leuk vindt’. En zo geschiede; hij ging niet meer terug naar school, en ging met zijn camera onder zijn kleren aan zijn armen geplakt naar concerten om daar de optredens vast te leggen en hopelijk te verkopen aan bladen als de Hitkrant.
Zo vertelt hij over zijn allereerste wereldster Freddy Mercury, over de niet geplande ontmoeting met Michael Jackson en de laatste foto van Frank Sinatra in Nederland. De Hitkrant en Countdown waren zijn grootste afnemers in die tijd en dan hebben we het over een tienerjongen die nog bij de 1-uur service zijn rolletjes liet ontwikkelen. Door toch, in Williams’ woorden, eigenwijs te zijn en niet te rusten tot je dé foto kunt maken, groeit William uit tot een wereldwijde beroemde fotograaf. De shoot met de Spicegirls die precies op het juiste moment, vlak voor hun doorbraak, plaats vond, het Goede Doel die zijn ‘schattige collage-knipwerk’ tot albumhoes doopten en het goed afkijken van de juiste dingen. Zoals dat rode lampje op de camera’s die concerten vast leggen voor artiesten. Door zelf zo’n rood lampje boven zich te houden dacht menig artiest in de videocamera te kijken wat dan later Williams’ camera bleek te zijn.
“Laat je nooit tegenhouden door regels van fotografie”, is dan ook zijn devies. Instellen van licht, sluitertijd, diafragma is een on-going proces, vooral daglicht is zijn favoriet.
Hij vertelt over het ‘Face-it’ project en hoe dat ontstaan is. Maar geeft ook, zonder er een fotocursus van te maken, snelle tips tussen door over welke instellingen welk effect met zich meebrengen. Dat daar niet altijd een peperdure camera voor nodig is laat hij in een flits (…) zien met een tutorial voor de mobiele telefoon. En dan krijgt het publiek de pauze opdracht om zelf aan de slag te gaan en een foto in te sturen. Na de pauze pikt hij er een aantal uit om te bespreken. Daarbij komt een oude bekende (voor William) uit de zaal, een jongen Cas die al vaker contact met William heeft gehad. Nu William inmiddels 34 jaar in het vak zit, houdt het automatisch in dat er ook bitterzoete herinneringen zijn. Zoals het werken met Antonie Kamerling, die een hekel aan fotoshoots had, maar een deal sloot met William. Of het verhaal van Thé Lau, en zijn laatste portret. Maar zeker ook het recente overlijden van Peter R de Vries en het verzoek van de familie aan William om de rouwdienst vast te leggen.
We merken dat William uren kan praten over alles wat hem is overkomen, en we hangen aan zijn lippen. Toch moet er, zelfs na behoorlijke uitloop van de voorstelling een eind aan komen en dat doet hij dan ook met zijn laatste verhaal, het moment van overlijden van zijn moeder, waarmee hij weer terug is bij de camera die hij ooit van haar kreeg en de eerste foto die hij er mee maakte; zijn moeder.
Je hoeft zelf geen (hobby) fotograaf te zijn of groot fan/kenner van William zelf, om hier naar toe te gaan. De prachtige beelden in combinatie met de vaak smeuïge anekdotes, vullen de avond al zeer vermakelijk. Het is een kijkje in de keuken van artiesten, van de internationale showbizz maar ook van Williams’ leven zelf.
Mariska Steenbergen