Doe Maar! de musical klopt als een retrohart (5 sterren – ⭐️⭐️⭐️⭐️⭐️)

Met een knipoog naar het iconische openingsnummer “Hé, er is geen bal op de tv, alleen een film met Doris Day,” zet Doe Maar! de musical vanaf de eerste minuut de toon: een mix van nostalgie, rebellie en warme herkenning. De voorstelling is geen biografische terugblik, maar een energieke fictieve vertelling over volwassen worden, generatieverschillen en liefde in het Nederland van de jaren tachtig – gedragen door een cast die het materiaal niet alleen speelt, maar belichaamt.

Hoofdrollen met chemie en nuance

De spil van het verhaal ligt bij Isha Ferdinandus (Janis) en Wolter Weulink (Rits). Hun samenspel vormt het emotionele fundament van de musical. Wolter Weulink laat fraai zien hoe een personage kan groeien binnen één voorstelling: kwetsbaar wanneer nodig, scherp wanneer het schuurt, en altijd authentiek. Zijn transformatie voelt geleidelijk en geloofwaardig, mede dankzij subtiele mimiek en timing. Isha Ferdinandus zet Janis neer met een combinatie van innerlijke onrust en zachte vastberadenheid. Ze brengt haar dialogen met bezieling en laat in haar zangmomenten horen hoe muzikaliteit en spel bij haar hand in hand gaan. Samen brengen ze scènes tot leven zonder op effectbejag terug te vallen, en juist dat houdt de personages dicht bij het publiek.

De rijkdom van de cast zit ook in de rollen rond het hoofdduo.

Daniel Boissevain speelt een vaderfiguur met een verleden dat tussen de regels voelbaar blijft. Zijn rol draait om gemiste kansen, weggestopte pijn en het verlangen om opnieuw contact te maken. Hij kiest niet voor grote emotionele uitbarstingen, maar voor verstilling: kleine blikken, aarzelingen, ingehouden woorden. Daardoor krijgt zijn personage een geloofwaardige breekbaarheid. Wanneer hij wél opent, raakt dat des te harder. Zijn ervaring met het repertoire van Doe Maar werkt in zijn voordeel: hij weet precies hoe nostalgie en melancholie samenvallen zonder dat het sentimenteel wordt.

Maaike Franken(Alice) brengt een personage dat gemakkelijk uit balans had kunnen raken, maar ze houdt alles strak onder controle. Ze speelt iemand die vastzit in oude patronen, maar dat verpakt in energie, humor en relativeringsvermogen. Haar scènes hebben vaart, maar ze forceert nooit. Ze weet precies wanneer ze moet vertragen om emotie toe te laten. In groepsmomenten valt ze op door haar timing en mimiek, en in solo- of duoscènes kiest ze voor nuance boven volume. Zo wordt haar personage meer dan een type: een herkenbare, gelaagde vrouw van vlees en bloed.

Jelmer de Groot (Tommie) pakt zijn rol met flair: hij is geestig, lichtvoetig en beweegt soepel tussen bravoure en kwetsbaarheid. Zijn personage vertegenwoordigt een generatie die zich groot houdt, maar ondertussen zoekt naar houvast. Wat hem onderscheidt, is zijn gevoel voor ritme – zowel in tekst als fysiek spel. Hij gebruikt zijn lichaam, tempo en mimiek om scènes kleur te geven. Soms is hij de stoorzender, soms de sfeermaker, soms degene die een emotionele snaar raakt zonder dat je het ziet aankomen. Die schakeling maakt zijn rol opvallend sterk.

Brigitte Heitzer als Flora zet een moederfiguur neer die zacht lijkt, maar veel meer lagen heeft dan je op het eerste gezicht verwacht. Ze brengt lichtheid zonder oppervlakkigheid: haar humor komt uit karakter, niet uit effect. In haar spel combineert ze zorgzaamheid met onverwachte alertheid; ze voelt de onderhuidse spanningen aan en vangt die op met kleine reacties. In muzikale momenten schittert ze zonder de aandacht op te eisen – haar zang versterkt het verhaal in plaats van het te onderbreken. Ze is de lijm tussen generaties en personages, zonder dat het ooit uitleggerig wordt.

Dan is er het heerlijke duo Ellen Pieters (Ria) en Han Oldigs (Rob), die ook in het echte leven een koppel vormen. Hun samenspel voelt daardoor des te natuurlijker, en dat betaalt zich uit in scènes vol herkenbare humor. Ze hebben een timing die droog, strak en effectief is, zonder dat het geforceerd aanvoelt. Hun onderlinge interactie vormt een van de lichtvoetige hoogtepunten van de voorstelling en zorgt voor lucht tussen de emotionele verhaallijnen. De publieksreacties laten merken dat hun timing precies goed valt: nooit te dik, altijd raak.

Het ensemble houdt de voorstelling voortdurend in beweging. Ze schakelen moeiteloos tussen scènes, rollen en tijdsbeelden, met spelplezier dat van het podium afspat. Hun samenzang, beweging en timing versterken elke scène zonder de hoofdrollen te overschaduwen. Ze geven vaart, kleur en ritme aan het verhaal en zorgen dat er nergens inzinkingen ontstaan. Dankzij hun energie blijft de voorstelling levendig, soepel en overtuigend van begin tot eind.

Wat de cast als geheel bijzonder maakt, is het zichtbare vertrouwen tussen de spelers. Ze luisteren werkelijk naar elkaar, reageren alert en vinden in elke scène het juiste ritme. Dat voorkomt dat de thematiek – ouder-kindrelaties, verstarde huwelijken, verdwenen vaders – ooit naar soap neigt. De echtheid overheerst.

Het verhaal

De musical Doe Maar! speelt zich af in Nederland in de jaren tachtig en volgt twee vriendinnen, Janis en Alice, die allebei op het punt staan volwassen te worden. Tijdens een avond stappen ontmoeten ze Rits, een stoere jongen bij wie Janis meteen een klik voelt. Rits woont samen met zijn broer Tommie; de twee hebben hun moeder net begraven en hun vader is jaren geleden uit beeld verdwenen. Terwijl Janis steeds meer tijd met Rits doorbrengt en zelfs overweegt bij hem in te trekken, komt zijn vader plotseling terug. Zijn onverwachte terugkeer haalt oude herinneringen en emoties bij Rits naar boven en zet de verhoudingen binnen het gezin op scherp.

In de omgeving van Janis en Alice spelen ook de ouders een bepalende rol. Alice groeit op in een huis waar haar ouders vastzitten in ouderwetse rolpatronen en een relatie waarin de liefde al lang is weggeëbd. Flora, de moeder van Janis, is een alleenstaande vrouw die meer bezig is met het organiseren van protestacties dan met de gevoelens van haar dochter. Terwijl Janis en Alice hun weg proberen te vinden tussen liefde, idealen en verantwoordelijkheid, wordt duidelijk hoe verschillend de generaties naar de wereld kijken.

De musical vertelt geen biografisch verhaal over de band Doe Maar, maar gebruikt hun grootste hits om thema’s als verliefdheid, ouder-kindrelaties, vrijheid, verlies en rebellie te versterken. Het draait vooral om de hevige verliefdheid tussen Janis en Rits en de manier waarop hun persoonlijke geschiedenis en families hun keuzes beïnvloeden. De terugkeer van Rits’ vader, de generatieconflicten thuis en de veranderende samenleving vormen samen de achtergrond waartegen de jongeren proberen te ontdekken wie ze zijn en wat ze willen. De muziek van Doe Maar weeft zich door het verhaal heen en geeft herkenning, humor en emotie aan in een tijdperk waarin jeugdcultuur, protest en verlangen naar vrijheid hand in hand gingen.

Harmonie tussen spel en muziek

De live-band van zes muzikanten fungeert niet alleen als begeleiding, maar als medespeler. Klassiekers als Smoorverliefd, Pa en Sinds 1 Dag of 2 worden niet simpelweg uitgevoerd; ze ontstaan organisch uit het spel en versterken de emoties in plaats van die te onderbreken. De cast beheerst die overgang moeiteloos: zang, spel en beweging lopen naadloos in elkaar over.

Regie en vormgeving als steun voor de spelers

De regie grijpt slim naar fysiek spel, mime en visuele effecten wanneer dialoog te vol dreigt te worden. Dat geeft de cast lucht en houdt de vaart hoog. Het decor met draaischijven, loopband, liftjes en een ledwand biedt dynamiek zonder de aandacht van het spel af te leiden. De jaren ’80 komen tot leven via taal, kleding en thema’s (protest, hasj, rolpatronen, jonge romantiek), maar de cast zorgt ervoor dat het meer voelt dan een nostalgisch sausje.

Doe Maar! de musical staat als een huis

Doe Maar! de musical staat en valt met zijn cast – en staat daarom als een huis. De combinatie van acteerkwaliteit, vocale kracht, samenspel en energie maakt dat het publiek niet alleen kijkt, maar meeleeft. De acteurs brengen de culturele erfenis van Doe Maar tot leven zonder imitatie of nostalgische kramp. Ze geven haar een nieuw gezicht, met humor, gevoel en overtuiging.

Wie is opgegroeid met Doe Maar herkent zichzelf in gebaren en teksten; wie dat niet is, leert via deze cast een tijd kennen die verrassend actueel blijkt. Dankzij het sterke collectief verandert een muzikale hommage in een levendige, eigentijdse voorstelling vol spelplezier en emotionele slagkracht.

Kijk voor meer informatie op: https://www.doemaardemusical.nl/