Het stuk opent met een fragiele Mia (Nathalie Postma), een oude dame die nog herstellende is van een beroerte. Ze vertelt over de hoogtijdagen van het vrouwenkoor ‘Womens World’, waar ze 10 jaar geleden haar ziel en zaligheid in had gelegd als dirigente. Nu is het zo ver, de reünie van het vrouwenkoor staat op het punt te beginnen. Nog even en het koor is in oude glorie hersteld, nadat het 10 jaar geleden op het hoogtepunt uit elkaar is gevallen door het plotselinge vertrek van Sally. Met flair en subtiel acteerwerk pakt ze het publiek in met een krachtig monoloog. Door bewuste misplaatsing van een aantal woorden is het duidelijk, deze vrouw is de weg kwijt. Tijdens dit monoloog worden al kleine hints gegeven naar de humor die door de musical zit verweven.