Het stuk opent met een fragiele Mia (Nathalie Postma), een oude dame die nog herstellende is van een beroerte. Ze vertelt over de hoogtijdagen van het vrouwenkoor ‘Womens World’, waar ze 10 jaar geleden haar ziel en zaligheid in had gelegd als dirigente. Nu is het zo ver, de reünie van het vrouwenkoor staat op het punt te beginnen. Nog even en het koor is in oude glorie hersteld, nadat het 10 jaar geleden op het hoogtepunt uit elkaar is gevallen door het plotselinge vertrek van Sally. Met flair en subtiel acteerwerk pakt ze het publiek in met een krachtig monoloog. Door het bewust misplaatsen van een aantal woorden is het duidelijk, deze vrouw is de weg kwijt. Tijdens dit monoloog worden al kleine hints gegeven naar de humor die door de musical zit verweven.
Deze humor wordt echter direct uitvergroot als de ongeïnteresseerde, aan de telefoon gekluisterde, hip en hotte Sammy (Donya Harbaoui) met veel bombarie ten tonele verschijnt. Vergezeld door de hoogzwangere Nadine (Marjolein Assink-Meijer) begint het stuk dan echt. De voorbereidingen van de show van het koor moet nog worden afgerond, floor manager Regina (Jacqueline Quartero) en de gevallen popzangeres Shireen (Yoanique Ledder) rennen af en aan om de laatste zaken te regelen en de georganiseerde chaos begint.
Bijgestaan door populaire pop-songs als ‘smells like teen spirit’ en ‘River Deep Mountain’ is de power van de groep vrouwen die deze rollen spelen overweldigend. De stemmen van de dames zijn goed, technisch en kleuren perfect bij de nummers die worden gekozen. De meerstemmige zang zit vol met oeh-tjes en ah-tjes die ingewikkelde ritmes hebben en ervoor zorgen dat de liedjes een hoog pitch perfect-gehalte hebben. De solo’s en duetten waren állemaal van een hoge standaard in zang. Begeleid door een 4 koppige liveband hebben de nummers kracht en een unieke sound.
De beste komedie in het stuk komt naar boven als de onvermoeibare moeder van 7 kinderen, Ann-Kaat (Anne Wichgers), rock-moeder Dolores (Liz Lenderink) met dochter Mila (Maaike Hofstee) en de depressieve Edda met haar gebroken hart (Marieke Visser) hun hart uitstorten op het podium. Ann-Kaat weet met gepaste hilariteit het typische moeder-zijn neer te zetten, dirigeert a-ritmisch mee met het koor, wat nog best lastig is als je in het echt wél ritmegevoel hebt. Dolores is grofgebekt en ad rem op precies de juiste momenten en speelt naadloos samen met haar dochter. Edda zou een musical award moeten winnen voor de twee liederen die zij heeft gezongen; ‘Non, je ne regrette rien’ begon a capella en oversteeg alle verwachtingen. Waar ze écht humor bracht, was er tegelijkertijd pijn achter haar ogen te zien. ‘Purple Rain’ bracht zij met dezelfde voelbare pijn maar met nóg meer grootsheid en komedie.
De kers op de taart waren de toevoeging van de rollen van Vanity, eigenlijk gewoon Floor, maar verhuisd naar ‘Ameh-ri-cah’ (Suzanne van Gendt), Gerco, hét typische stylistentype dat zeer passend over-de-top was neergezet en Salvador, de omgebouwde Sally en dús de reden dat zij zo plotseling verdwenen was 10 jaar geleden (beide gespeeld door Peter Kip). De Amerikaansheid waarmee Vanity speelt is subtiel in haar overdrevenheid. Haar type is zó compleet neergezet dat je helemaal begrijpt waarom ze is wie ze is en waarom ze doet wat ze doet.
Waar de spelers en de zang van zeer hoge kwaliteit waren, was het stuk zelf behoorlijk chaotisch. Meermaals liepen verhaallijnen dwars door elkaar, spraken de spelers óók dwars door elkaar heen en werden stukken tekst soms zeer abrupt onderbroken door liederen. Dit maakte dat vooral de tweede akte door de heftigheid lastiger te volgen was. Er gebeurde veel tegelijk met veel spelers, er werd váák geschakeld en de vele uitbarstingen van verschillende rollen, hoe grappig en komisch neergezet ook, zorgde voor verwarring. Het vergt zeker iets van het publiek om ook de tweede helft goed te blijven volgen. Want, als dat wél lukt, is dat het zeker waard. Gelukkig kwam de rust weer terug toen Mia ‘You were always on my mind’ zong, waarna de harmonie in de groep ook in het publiek weer zorgde voor een terugkeer naar ontspanning.
De sprankelendheid en het feelgood-gevoel komt namelijk zeker in de tweede helft goed naar voren. Het spetterende eind met de knallende outfits blijft nog lang na-sudderen.
Het is goed merkbaar dat Stichting EnZ zich richt op spelers die bovengemiddeld gemotiveerd zijn om het allerbeste uit zichzelf te halen. Het is hun doel om mensen een stap verder te helpen en hen uit te dagen om te groeien als speler en zanger. De uitdaging in de zang en in het spel is merkbaar en alle spelers komen goed uit de verf. Bij de liederen in deze musical zijn stemmen gekozen die verrassend goed bij de songs passen. Zowel in solo’s, zoals eerder benoemd door bijvoorbeeld Marieke Visser, als bij een duet door Donya Harbaoui en Maaike Hofstee worden de kwaliteiten van de stemmen uitgedaagd waardoor er kan worden genoten van een combinatie tussen zalvige stemmen met goede vibrato tot powerbelt die kippenvel op de armen bezorgd.
Het komische spel van alle acteurs en actrices samen getuigd van goed inlevingsvermogen in de rollen. Zelfs tijdens de grootste liederen is in het kleine spel op individueel niveau verschil te merken, waarbij moeder van 7 Ann-Kaat a-ritmisch blijft dansen, de gevallen zangeres Shireen moeiteloos op een rijdende geluids-gearbox heen en weer glijdt, de Amerikaanse Floor een biertje naar achteren tikt in haar nonchalante badjas en rock-moeder Dolores nog even een air-guitar-rifje uitvoert met haar handen.
De band maakt het stuk écht af. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en brengen de musical tot leven, met verrassende songs, een rockbewerking van een backstreet-boys lied en populaire nummers zorgen ze dat het publiek moeilijk stil kan zitten.
Al met al een goede voorstelling met veelbelovende talenten. Als je deze spetterende show niet wilt missen, kan je nog kaartjes halen voor de voorstelling in Zwolle op 22-06-2025 van We Want More!
Foto’s en verslag: Eline van den Vonder
