We vertellen het weleens vaker; waar een professionele productie gericht de juiste acteur bij de juiste rol zoekt, is de rolverdeling bij een amateurvereniging doorgaans wat complexer qua verdeling en speel je het ene jaar de hoofdrol en past een volgend jaar een ensemble-plek beter. Hoe leuk is het dan als de gelegenheid zich voordoet dat je los van je vereniging wordt gevraagd voor een bijzondere productie bij jou in de buurt (Noord-Holland). De Maatjes (Ineke de Geus en Gerbrand van Kolck) staan bekend om onbekende musicals naar Nederland te halen en deze uit te voeren met een live orkest (The Grand Circle Orchestra) en solisten van diverse musicalgroepen uit heel Noord-Holland. West End, Brassica Musical, Musicalvereniging Unidos, AZOV-musicals zijn dit keer allen vertegenwoordigd om het unieke verhaal van ‘The Hello Girls’ te vertolken. ‘Een pareltje’ belooft producent Ineke de Geus. Wanneer je meedoet met een productie van de Maatjes, weet je bij voorbaat dat het een bijzonder project gaat worden.

Slechts 8x repeteren, een akte in 1 dag erin ‘geramd’ en de montage ook in sneltreinvaart. Wederom wordt een huzarenstuk geleverd door de cast en makers van deze voorstelling. Een stukje geschiedenis dat wellicht niet zo bekend is als dat de vrouwen wel verdienen. Want zeg eerlijk, wat weet u van The Hello Girls?

The Hello Girls is een musical over het inspirerende, waargebeurde verhaal van de eerste vrouwelijke Amerikaanse soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog.

Deze dappere vrouwen, bekend als de “The Hello Girls,” werden in 1918 gerekruteerd als telefoonoperators om de communicatie op het slagveld te coördineren. Ze werkten onvermoeibaar aan de frontlinies in Frankrijk en waren cruciaal voor het succes van militaire operaties. Om als gelijkwaardig lid van het leger gezien en behandeld te worden, bleek een strijd op zich.

Maar de voorstelling begint in het heden; het lezen van het boek, geschreven door Elizabeth Cobs, het kijken van de documentaire die ze maakte van het verhaal dat met de huidige wereld misschien wel actueler is dan we zouden willen toegeven.

We zien een aantal thema’s terugkomen in het verhaal, maar hoofdlijn is wel vrouwenrechten. Ondanks hun bijdrage moesten de vrouwen na de oorlog nog jarenlang strijden voor erkenning als volwaardige veteranen. Ze braken barrières, vochten niet alleen in de oorlog, maar ook voor hun rechten en schreven daarmee geschiedenis. En laten we wel zijn, tot op de dag van vandaag wordt die strijd nog steeds gestreden.

The Girls

Grace Banker (Marieke Palmer) is overduidelijk de leader of the pack. Marieke speelt dit ook met verve. Ze is krachtig, zowel in spel als in haar zang en laat met kleine nuances in haar mimiek zien hoe ze erover denkt wanneer de mannen haar toespreken. Maar ze is ook zacht als het gaat om het zorgen voor haar meiden. En de push-ups aan het einde waren simpelweg indrukwekkend…

Wat eveneens indrukwekkend was, is de beheersing van de Franse taal van menigeen. Zo speelt Daphne de Groot Louise, eigenlijk te jong voor het leger, maar degene die het beste de taal sprak door haar Franse achtergrond. Daphne speelt heel goed de bruisende energie van een spring-in-’t-veld en weet daarmee direct haar karakter te duiden. Dit zien we ook bij Karin Rovers-Berbee, die de wat naïeve, maar zorgzame Helen Hill speelt. Karin kan goed diepte in haar rol leggen, maar ook subtiel een komische blik of opmerking erdoorheen gooien. Het karakter dat het minst opviel was die van Agnes Coleman, de stagiaire (gespeeld door Kiara Baas). Waar Bertha Hunt (Marloes Vervoort) nog bekend stond om haar pianospel en Suzanne Frevot (Daphne Dekker) een relatie kreeg met een mede-soldaat, lijkt het karakter van Kiara stil en ongezien. Toch word je in de voorstelling zeker af en toe naar Kiara getrokken door haar sterke stil spel. En buiten die momenten om is daar haar zang die zeker ook opvalt.

Dit laatste geldt overigens voor de gehele cast.

Vooral de solo van Rogier is indrukwekkend en raakt het publiek. Hij heeft als leidinggevende van de girls, captain Joseph Riser, een cruciale schakelrol tussen de orders van generaal Pershing (Matthijs Kuiper) en de, in zijn ogen recalcitrante, dames in het gareel te houden. Het leger wordt gevormd door Melwin, Baris en Luuk en zij complementeren het verhaal en weten ook goed met hun aandeel het geheel te versterken.

Aan het einde van de voorstelling worden we weer naar het heden getrokken. Mede daardoor loop je het theater uit met de vraag wat we nu in al die jaren zijn opgeschoten. Is het nu zoveel beter voor onze vrouwen van nu? Of vechten we nog steeds voor gelijke rechten of überhaupt mensenrechten? Mochten we dan toch een ding meenemen uit het verhaal van ‘The Hello Girls’; laten we blijven vechten voor het recht op powervrouwen in de wereld!

Foto’s en verslag: Mariska Steenbergen