Gistermiddag ging in de Gelderlandfabriek in Culemborg de nieuwe productie van Stichting MAE Stage Productions in première: Bare: A Pop Opera. Een première met veel verhalen, zowel op als buiten het podium. Eerst het verhaal op het podium. In Bare wordt het verhaal verteld van een eindexamenklas op de katholieke kostschool St. Cecilia. De hele groep worstelt, elk op hun eigen manier met vragen over identiteit, mentale gezondheid en geloof. Deze persoonlijke zoektochten zijn vervlochten met de repetities voor een productie van Romeo en Julia. Centraal in het stuk staat de worsteling van Jason en Peter met homoseksualiteit. Jason is bang voor de gevolgen als zijn relatie met Peter bekend wordt. Tegelijkertijd wordt Peters wens om uit de kast te komen en eerlijk te zijn naar iedereen om hem heen steeds groter. Ze hebben geleerd dat hun geloof in God en de tradities van de kerk ze zullen helpen, maar dat blijkt in de praktijk niet zo goed te werken.
MAE Stage Productions
Stichting Mae Stage Productions is opgericht door en staat onder leiding van, Melissa Zijsling en Marvin van der Horst. Zij willen met dit initiatief meer doen dan alleen theater maken. Ze kiezen bewust verhalen die maatschappelijk relevant zijn of die anders misschien wel helemaal niet verteld zouden worden. Een belangrijk eerder initiatief van deze makers is bijvoorbeeld het theater collectief Unsound Mind: een serie concertreeksen waarin een stap werd gezet in het doorbreken van het taboe dat rust op praten over psychologische klachten.
Deze productie wordt met twee casts gespeeld. Dit betekent dat niet iedereen alle voorstellingen een rol heeft en dat een deel van de cast twee verschillende rollen alternerend speelt. Een bewuste keuze om meer mensen een kans te geven zich te ontwikkelen in een specifieke rol en tegelijkertijd verschillende interpretaties te kunnen laten zien binnen een productie. Persoonlijke ontwikkeling staat dus niet alleen centraal in deze productie, maar samen met de artistieke ontwikkeling ook bij MAE Stage Productions. En voelbaar gevolg hiervan voor het publiek is dat er een echt team staat dat er altijd voor elkaar is.
Er worden mooie toneelbeelden neergezet in deze productie, de choreografie met de boeken is hier een sterk voorbeeld van. Een ander mooi beeld zit in de laatste scène van de eerste acte. Hier worden de levens van Jason (Jarmo van Zantwijk) en Ivy (Sarah Idrissi Sbai), Matt (Twan Hamelink), Peter (Rolando Sanabria Mongelos) en Nadia (Naomi van Nieuwenhuizen) door elkaar verteld in het nummer ‘One’. Dit wordt mooi in beeld gebracht door op subtiele wijze het podium in verschillende ruimtes te verdelen. Deze scène is een goed voorbeeld van hoe mooi dit decor kan werken voor dit stuk. Zonder de ruimte daadwerkelijk in vieren te verdelen wordt deze boodschap wel overgebracht.
Helaas lukt dit een groot deel van de voorstelling niet en breken de vele decorwisselingen de voorstelling erg op. Het is zonde dat de voorstelling hierdoor steeds stil ligt als de, overigens prachtige en multifunctionele banken, weer worden binnen gedragen of het beddengoed er weer op gedrapeerd wordt. De vele decorwisselingen lijken voort te komen uit een wens om een zo realistisch mogelijk toneelbeeld te creëren. Dit terwijl er voldoende voorbeelden zijn, ook binnen deze voorstelling, dat dit vaak niet nodig is. Als de acteurs minder hoeven te focussen op de decorstukken zou er nog meer ruimte komen om het spel van deze zeer getalenteerde jonge spelers centraal te stellen.
De zang is duidelijk sterk punt van deze cast en dat is ook essentieel voor een doorgecomponeerde musical als Bare. Naast de heerlijke samenzang zijn er een paar highlights die een vermelding waard zijn. Ten eerste Sarah Idrissi Sbai als Ivy met het nummer ‘All grown up’ waarin ze de wanhoop en angst van Ivy met veel kracht op het publiek afvuurt.
Jarmo van Zantwijk is een hele sterke Jason en straalt (of eigenlijk huilt) overtuigend en aanstekelijk als hij het nummer ‘Once upon a time’ brengt. Rolando Sanabria Mongelos brengt als Peter dezelfde overtuiging in zijn spel en specifiek het nummer ‘See me’, het duet met zijn moeder Claire (Daphne Groot). Het is dan ook heerlijk om dit duo, Rolando en Jarmo, de worstelingen van Peter en Jason voelbaar te zien maken voor een publiek dat deze productie waarschijnlijk nog niet kent. De scène tussen Matt (Twan Hamelink) en Peter (Rolando Sanabria Mongelos) rondom het nummer ‘Are you there?’ is heel krachtig qua zang, maar vooral ook qua spel. Samen brengen ze daarmee de benodigde rust en duidelijkheid terug in deze toch vrij ingewikkelde doorgecomponeerde musical.
Al deze emotie en intense nummers moeten natuurlijk uitgebalanceerd worden en deze taak is voor een belangrijk deel aan Naomi van Nieuwenhuizen gegeven. Zij zet Nadia prachtig neer als volledig gevormd karakter. Met krachtige stem en goede mimiek is ze zeer overtuigend en heeft ze de kans de komische ontspanning te bieden die deze voorstelling ook nodig heeft. Er zijn dan ook veel grappige momenten in het script geschreven voor Nadia. Helaas lijkt de afspraak met het publiek onvoldoende gemaakt te zijn dat er ook humor zit in dit verhaal en er dus gelachen mag worden. Jammer, want haar spel is fantastisch.
Daphne Groot is verantwoordelijk voor een prachtig emotioneel moment wanneer ze als Claire, de moeder van Peter, een hand op Peters schouder legt. Door haar open spel heeft ze een prachtige opbouw gecreëerd waardoor dit moment extra binnenkomt. De bevestiging dat ze Peter, ondanks wat de kerk haar geleerd heeft, zal steunen is zo belangrijk. Met name ook omdat er nog steeds heel veel ouders zijn die haar voorbeeld niet volgen.
De noodzaak van dit stuk: bedreigingen
Een simpel gebaar: een hand op iemands schouder leggen, maar o zo belangrijk. De noodzaak van deze voorstelling, ook in Nederland in 2023, bleek al bij de online publicatie van de poster. De eerste reacties kwamen van mensen die nog enigszins open leken om in gesprek te gaan. Helaas werd de sfeer al snel grimmiger en kwamen er serieuze bedreigingen binnen, onder andere van een groep religieuze fundamentalisten uit België. [De specifieke opmerkingen en dreigingen worden hier niet gedeeld om deze mensen geen stem te geven op dit platform] De politie werd ingelicht en er werd veel, gelukkig ook positieve, aandacht aan de voorstelling gegeven in Culemborg. Zo werd de voorstelling ook geopend door Gerdo van Grootheest, de burgemeester van Culemborg terwijl buiten de politie extra alert was. De beelden werden online afgeschermd zodat alleen vrienden op social media het nog konden bekijken. Ook werd om de veiligheid bij de voorstellingen zoveel mogelijk te garanderen iedereen die een ticket kocht gescreend of ze bekend waren bij cast of crew. Heel heftig om hier als productie mee te maken te krijgen en het getuigd van enorme passie en doorzettingsvermogen dat deze productie nu toch in première kon gaan. Daarnaast laten deze gebeurtenissen ook zien hoe noodzakelijk het is dat deze verhalen verteld worden. Met dank aan iedereen van MAE Stage Productions is dat geslaagd!
Foto’s en verslag: Lisa Jansen
Meer informatie: https://www.stichtingmae.nl/
