Tijd glipt tussen de vingers in ‘Als tijd ons inhaalt’, een gevoelige en indrukwekkend afstudeervoorstelling Muziektheater Fontys van Jur Arp en Merel Withagen. Onder regie van Lisse Knaapen ontvouwt zich een liefdesverhaal dat even universeel als persoonlijk aanvoelt. Met niets meer dan twee spelers, een vleugel en een handvol symboliek weten ze diep te raken.
Spelen tegen de klok
De structuur van de voorstelling is bijzonder: twee perspectieven die in tegengestelde richting door de tijd bewegen. Daardoor ontstaat een fascinerende spanning tussen herinnering en verwachting, liefde en verlies. Het samenspel tussen Jur en Merel is daarbij een absolute kracht. Ze luisteren, voelen, wachten — en botsen. Soms letterlijk. Hun spel is puur en precies, zonder overdrijving, met ruimte voor stilte en nuance.
Gelaagde rollen met zang als verlengstuk
Jur Arp brengt een overtuigend zelfverzekerde, charmante figuur tot leven die gaandeweg zijn grip op de relatie verliest. Merel Withagen raakt als de ingetogen, reflectieve tegenhanger die zoekt naar haar stem in een liefde die langzaam verdwijnt. Beiden beschikken over prachtige zangstemmen met een natuurlijk gevoel voor timing, dynamiek en emotie.
Als de tijd ons inhaalt
Het verhaal is een ontroerende musical over de vijfjarige relatie tussen schrijver Jamie en actrice Cathy, verteld op een unieke manier: Cathy vertelt het verhaal achteruit in de tijd, beginnend bij het einde van de relatie en Jamie vertelt het verhaal vooruit in de tijd, vanaf hun eerste ontmoeting. Ze zingen afwisselend solo’s die hun eigen perspectief op de relatie tonen. Slechts één keer, halverwege, ontmoeten hun tijdlijnen elkaar in een duet op het moment van hun huwelijk. De musical laat zien hoe liefde groeit, verandert en uiteindelijk stukloopt — door persoonlijke ambities, communicatieproblemen en verschillende tempo’s in het leven. Het is een intiem, emotioneel portret van twee mensen die elkaar liefhebben, maar elkaar langzaam verliezen.
Muziek als dragende kracht
De muzikale begeleiding van Steven van Gool is subliem. Zijn spel op de vleugel is niet alleen technisch indrukwekkend, maar hij ademt mee met het verhaal, zet aan waar het schuurt, en trekt zich terug waar stilte nodig is. De muziek is hier geen begeleiding, maar een volwaardig emotioneel element in de voorstelling.
Een sober en betekenisvol decor
Het decor, ontworpen in lijn met de sobere regie, bestond uit een cirkelvormige speelvloer met daarin drie witte blokken. Rondom de cirkel lagen zorgvuldig gekozen rekwisieten. De eenvoud bood ruimte voor de verbeelding en versterkte de intimiteit van het stuk. Net als het spel en de muziek was ook het beeld ondergeschikt aan de emotie— en juist daardoor zo krachtig. Er is ruimte voor de verbeelding, voor het publiek om zelf de gaten tussen de scènes in te vullen. De symboliek — soms in kleine details, soms in beweging of licht — is raak en nooit overdadig.
Als tijd ons inhaalt, is een zeldzaam geslaagde afstudeervoorstelling waarin vorm, inhoud, spel en muziek perfect op elkaar afgestemd zijn. Het is een ingetogen, volwassen en ontroerend portret van twee mensen die elkaar proberen vast te houden, terwijl de tijd hen uit elkaar trekt. Een voorstelling die bewijst dat minder écht meer kan zijn — en dat Jur en Merel klaar zijn voor het professionele podium.
