Na zeven jaar intensieve opleiding aan Fontys Hogeschool voor de Kunsten (vooropleiding en Muziektheater) presenteerde Lex Colmbijn zijn afstudeervoorstelling: ‘Het gebed zonder eind’. Onder regie van Marc Krone ontvouwde zich een muzikaal en theatraal portret dat laveerde tussen hoop en wanhoop, liefde en eenzaamheid – met steeds een scherp randje van zelfspot en cynische humor.
Op deze bijzondere avond werd het publiek meegenomen op een emotionele reis door een zorgvuldig samengesteld muzikaal programma. De sfeer werd direct neergezet met een krachtige opening die zowel mysterie als spanning opriep. Daarna volgde een gepassioneerde ode aan de liefde, gezongen met overgave en warmte. De zoektocht naar verbondenheid en betekenis werd treffend verwoord in een nummer dat reflecteerde op wat het betekent om werkelijk te leven. In de daaropvolgende uitvoering kwam de kwetsbaarheid van het menselijke hart tot uiting, gebracht met een zeldzame eerlijkheid en nuance. De avond vervolgde met een aangrijpend stuk waarin nostalgie en verlangen naar een thuis doorklonken. Daarna klonk een indrukwekkend nummer over verlies en de gevolgen van oorlog, dat het publiek zichtbaar raakte. Er volgde een duistere, dramatische ballade waarin pijn en hartstocht met elkaar vervlochten waren. De afsluiter was een indringende smeekbede, een klassieker die nog lang bleef nazinderen in de stilte die erop volgde.
Lex toonde zich een veelzijdig performer. Met scherp gevoel voor timing wist hij humor en tragiek moeiteloos te laten samensmelten. De zelfreflectie in zijn spel werkte ontwapenend, terwijl de onderliggende thematiek steeds dieper sneed.
De regie hield het tempo strak en de overgangen vloeiend, mede dankzij de subtiele, maar doeltreffende choreografie van Gerard Baars. Pianist Koos van den Brekel gaf muzikaal gewicht aan het geheel, met ondersteuning van een klein maar krachtig ensemble: Kiki Pulles, Luuk Kalisvaart, Quito Vanroose, Timo Durie en Mante Ignacio. In de scènes met tegenspeelster Roos Pisa Cabo ontstonden enkele van de meest indringende momenten van de avond. Haar chemie met Lex zorgde voor gelaagde scènes waarin spanning en tederheid elkaar afwisselden.
‘Het gebed zonder eind’ was precies dat: een voortdurende dialoog tussen verlangen en verlies, hoop en onthechting. Gelardeerd met ironie, gedragen door muzikaliteit en gevoed door oprechte emotie. Een waardig slotakkoord van een intens leertraject – en tegelijk een veelbelovend begin.
