Barrie Stevens is al jaren de personificatie van doorzettingsvermogen en authenticiteit. De van oorsprong Britse Barrie werd vooral bekend door zijn bijdrage als jurylid van de Soundmixshow met zijn iconische oneliner ‘vooral doorgaan’. En dat is iets dat Barrie zeker zelf ook heeft gedaan. Als markante verschijning in ‘Rozettes’, een Frank Sanders productie, en als deelnemer aan het tv programma ‘Make-up your Mind’ brak Barrie eerder al een lans voor de inclusiviteit van LHBTIQ’ers in Nederland. Dit jaar is hij ambassadeur van Pride Amsterdam en draagt hij het thema ‘verbinden en bruggen bouwen’ op verschillende manieren uit.
Naast optredens en interviews is er ook een voorstelling ‘Dood aan Zee’ te zien in het Polanentheater. Een try-out van slechts 3 dagen maar met hopelijk een vervolg voor een voorstelling in de theaters. Samen met Terence van der Loo laat Barrie volgens eigen zeggen ‘een geheel andere kant van zichzelf zien’. En dat kunnen wij beamen.
Dood aan Zee
Dood aan Zee gaat over een oudere acteur (genaamd Barrie) die zijn intrek heeft genomen in een hotel aan zee. Jaren geleden is zijn levenspartner overleden, en nu wil hij zijn as uitstrooien. Omdat hij zijn leven mislukt vindt, wil hij na het uitstrooien een einde aan zijn leven maken. Maar dan ontmoet hij Sabri (Terence), een jonge aantrekkelijke jongen, en krijgt zijn leven een onverwachte wending. Het stuk is gebaseerd op de roman ‘Dood in Venetië’ van Thomas Mann maar ook op de liefde tussen Barrie en Leen Jongewaard, zijn partner die 25 jaar geleden in Nice overleed.
Het verhaal wordt vooral vanuit het ‘Barrie-karakter’ gebracht en je vraagt je regelmatig af of hetgeen je ziet nu fictie is, of toch een feitelijke waarheid. Dat Sabri in deze voorstelling een fictief karakter is blijkt niet alleen uit de naam natuurlijk, maar ook de referentie naar een Marokkaanse achtergrond. Naast ergens 1 zinnetje met Marokkaanse tongval blijkt nergens anders uit dat Sabri Marokkaans is, wellicht om het publiek mee te geven dat in elke hoedanigheid, elk persoon een wending in je leven kan veroorzaken. In dit geval dus een knappe jongeman Sabri.
De tekst is geschreven door Jan Eilander en Gerardjan Rijnders, laatstgenoemde neemt tevens de regie op zich. Vooralsnog is het decor gesitueerd als een hotelkamer, een bank, een raam waardoor je af en toe de (schijnbaar woedende) oorlog hoort.
Het verhaal, en dan met name het deel van Barrie zijn leven en de relatie met Leen heeft enkele taboedoorbrekende momenten. In onze beleving had het nog wel wat heter gemogen, zoals het een ware roman betaamt, hoewel door het sterke spel en de chemie tussen de twee je af en toe zelf al zou willen inmengen in de dialoog om Barrie te helpen zijn blokkades te doorbreken. De eindscene is dan ook verlossend maar direct ook tergend, en het aangeslagen gezicht van Barrie aanschouwend vragen we ons nog een laatste keer af, was dat laatste nu zoals het echt is gegaan?
Een aangrijpend verhaal, zeer passend in het Pride thema van dit jaar, maar zeker ook waardig in theaters in het land. Laten we hopen dat met het doorzettingsvermogen van Barrie, aangevuld met het talent van Terence deze voorstelling ‘vooral doorgaat’.
We gaan het volgen op www.barriestevens.nl
Foto’s en verslag: Mariska Steenbergen