Dagboek van een Herdershond, een modern stukje nostalgie (⭐⭐⭐⭐

Op zondag 8 mei reisde musical-Nederland af naar het zonnige Maastricht om in het pop-up theater MECC de première van de musical Dagboek van een Herdershond te bekijken. Deze productie wordt geproduceerd door Albert Verlinde Producties en Toneelgroep Maastricht.

De voorstelling is gebaseerd op de gelijknamige serie uit 1978 waarin de jonge Kapelaan Erik Odekerke naar Geleen vertrekt, een dorp in Limburg, dat geregeerd wordt door de notaris, de herenboer en de pastoor. Als de voorstelling start wordt er door middel van een toespraak op een enorme projectie achterwand het centrale thema getoond, namelijk de steenkolenmijnen in Limburg en de daarbij komende impact op het dagelijkse leven van de Limburgers. Het is een toespraak van Joop van den Uyl in 1965, over de sluiting van de kolenmijnen. In het daaropvolgende openingsnummer wordt het contrast getoond van het Roomse leven dat zich in Geleen afspeelt. Als Kapelaan Erik Odekerke (Joes Brauers) entree maakt in het dorp ontstaat er onmogelijke liefde op het eerste gezicht tussen hem en Miete (Nandi van Beurden). Gedurende de musical wordt Erik bijgestaan door een Engelbewaarder (Angela Schijf) die hem van eigentijdse adviezen en meningen voorziet. Verder volgt de musical een aantal verhaallijnen uit de serie, waaronder die van Collega-kapelaan Lumens (William Spaaij) die net als Erik een vorm van onmogelijke liefde ondergaat. Ook is er Bovenmeester Bongaerts (Barry Beijer) en zijn vrouw (Anne-Mieke Ruyten) die nog al een kluif hebben aan de opvoeding van hun zoon René (Javan Hoen). Vervolgens loopt er ook nog een verhaallijn van de vrouw Bonte (Saskia Schäfer) die haar zoon Louis (Sem van der Heijden) probeert te behoeden van het mijnwerkers bestaan. Een ietwat naïve en verlegen Erik probeert rond te komen in Geleen, maar hij werkt zichzelf soms flink in de nesten en dat zorgt voor een hilarisch plot.

De musical is een waar spektakel, die plaatsvindt in een enorme hal, met een groot decor die wordt op- en afgereden door de acteurs. Daarnaast komen er paarden langs, de figuranten, een fanfare en ga zo maar door. Je komt ogen tekort om al het spektakel in je te nemen. Daarbij wordt het stuk ook nog eens uitgevoerd door een geweldig stel acteurs en zangers die allen met uiterste professionaliteit het verhaal vertellen. Er werd mooi gezongen en goed gespeeld, en de verhouding tussen humoristische en serieuze scènes zijn erg goed aangevoeld. Vooral huishoudster Katrien (Suzan Seegers) kon de voorstelling wat verlichten met haar enorm goede vertolking van de rol. Naast haar uitstekende zang, kroop ze volledig in de huid van Katrien, geen moment ging ze eruit. Ook Kapelaan Odekerke wist zijn rol overtuigend neer te zetten, waarin de eigenheid van Joes mooi naar voren kwam, zonder daarbij het karakter uit de serie te verliezen. Een interessante rol was weggelegd voor Angela Schijf die Erik voorzag van gedachtengoeden uit 2022 en politieke statements wist te verpakken in haar spel. Daarnaast kwam de moderniteit op veel manieren terug in de voorstelling. Zo wordt er ook een stukje ‘live’ gefilmd op geprojecteerd, maar dan wel in zwart-wit. Hierdoor voelt het wel aan alsof je je in 1914 bevindt, maar ervaar je toch één van de technische hoogstandjes van deze tijd. Vooral het nummer ‘Niet voor mij’ was bijzonder moment in de voorstelling waarin de heldere samenzang van William Spaaij, Nandi van Beurden en Joes Brauers de zaal deed joelen.

Het nadeel van de bewerking van de serie in een musical is dat het soms wat kan aanvoelen alsof er een duidelijke rode draad mist. Er worden veel verhaallijnen behandeld, maar daardoor ontstaan er veel bijrollen, in plaats van duidelijke hoofdrollen met aristotelische opbouw van een verhaal. Vervolgens is het ook nog een zo’n groot spektakel dat de verhaalontwikkeling minder diep kan worden uitgewerkt. Echter, de samenhang wordt dan toch gecreëerd door het thema van de kolenmijnen, waardoor de verhaallijnen samenkomen in de tweede akte.

Voor de inwoners van Limburg is het een musical die je eigenlijk niet kan missen. De musical fungeert bijna als een ware ‘Ode aan Limburg’. De zuidelijke bezoekers zullen herkenbare grappen gaan horen, herkenbare liedjes en herkenbare tradities en rituelen. Er wordt met uiterste zorg omgegaan met het Limburgse. Maar ook als niet zuiderling is het allemaal erg goed te volgen. De accenten zijn zo ingezet, dat ze voor de mensen boven de rivieren nog te volgen zijn, maar dat je wel het Limburgse gevoel ervaart.

Al met al denk ik dat de nieuwe spektakelmusical in Maastricht een mooie Ode aan Limburg is en een ode aan de tv-serie. De cast is ontzettend goed, ze stralen plezier uit en er wordt op hoog niveau gepresteerd. De moderne invloeden maken het stuk erg interessant en zetten je aan het denken, evenals de thema’s zoals de steenkolenmijnen. Dat gecombineerd met het bijzondere spektakel, maakt het een reis naar Maastricht meer dan waard. Komt dat zien.