Waar in het ‘echte leven’ een heerlijk paaszonnetje straalde, het publiek nog volgegeten van het luxe paasgourmet in het rode pluche van het DeLaMartheater wegzakt, hebben de kinderen op het podium ‘een zwaar bestaan’. Niet zo gek ook met een weeshuishoofd als juffrouw Hannigan die hun leven tot hel maakt. Het is Lucretia van der Vloot haar eerste grote hoofdrol in een musical, en zij mag (na Willemijn Verkaik) deze markante dronkenlap vorm geven. En wat doet ze dat geweldig. Juist in een productie waar ‘groots’ spel de boventoon voert, zijn het juist de details die het personage ‘afmaken’. Het gegrom, het gebruiken van de (hysterisch) opgetekende wenkbrauwen, juf Hannigan is een behoorlijk uitgetekend type (letterlijk).

Annie

Eén kind in het bijzonder moet het extra ontgelden; de roodharige Annie (Lux Parser). Lux heeft het pure van een kind maar weet als professional haar rol als het weeskind met bijzonder aanstekelijk optimisme, uitstekend neer te zetten. Ze zingt fijn en innemend, maar weet ook stoer en brutaal te zijn. En gelukkig voor Annie is daar Oliver Warbucks (Tjebbo Gerritsma) die haar komt redden. Samen met hem gaat ze op zoek naar haar echte ouders. Maar dat pakt anders uit dan verwacht. Tjebbo zet een zachte, wat onbenullige zakenman neer, die als een van de weinige subtiliteit in zijn personage heeft zitten. Want subtiel is het schouwspel niet echt te noemen. Bijzondere make up en met name de ‘reclameblokjes’ met een hyperactieve presentator is zo hysterisch (en onverstaanbaar) dat dit net zo irritant is, als een echt reclameblok zou zijn. Beter tot zijn recht komt Bart Rijnink als trouwe butler. Daar is de humoristische timing in combinatie met het hyperactieve beter in balans en wordt hij de lieveling van de kinderen in de zaal.

De president (Doris Baaten) heeft een bijzonder haardos en ook een uitgesproken maquillage en moet er als president aan te pas komen om het verhaal tot een goed einde te brengen. Ook Doris heeft wat subtiele details waardoor het overdreven karakter toch werkt binnen het gehele plaatje.
Al met al een grotesk gebrachte versie van een traditioneel verhaal met eigentijdse tekstnuances die actueel zijn (er wordt onder andere verwezen naar Putin).

Deel van de zaal was gevuld met kinderen die op initiatief van de stichting ‘Het Vergeten Kind’ de voorstelling mochten bezoeken. Het Vergeten Kind zet zich in voor de ruim 100.000 kinderen in Nederland die niet veilig en liefdevol opgroeien.  Voor Annie eindigt het verhaal in ieder geval goed, een sprookje weliswaar.
De run van Annie is een herneming dus staat slechts drie weken in het DeLaMar. Tot en met 8 mei te zien en voor kaarten kun je naar de website van DeLaMar of Eventim.

Verslag en foto’s: Mariska Steenbergen