Onder het toeziend oog van familie, vrienden, medestudenten en alumni vond gisteravond de laatste avond plaats van het Vocal Performance Festival van Codarts Rotterdam. Een avond die bol stond van het talent, de diversiteit en de persoonlijke signatuur van vier jonge makers die hun opleiding Muziektheater afsloten met een solo. Geen makkelijke opgave ā alleen op het toneel, met je eigen concept, tekst, muziek en visie ā maar elke student bewees dat ze de artistieke autonomie en de theatrale durf bezitten om die ruimte te vullen.
Lotte van der Made ā Wat een fijne dag
Lotte van der Made betrad het podium met een ogenschijnlijk eenvoudige vertelling, maar onder het oppervlak school een gelaagde voorstelling over falen, verwachtingen en de verlammende angst om Ć¼berhaupt te beginnen. Haar personage, Amy, leeft in een wereld waarin elke stap een sprong in het onbekende is ā en elke poging tot controle leidt tot meer twijfel.
Wat deze solo bijzonder maakte, was de manier waarop Lotte het thema tastbaar maakte. Het decor ā klinisch, strak, bijna koud ā vormde een sterk contrast met haar warme en emotionele spel. Ze nam haar tijd om het personage op te bouwen, waardoor het publiek langzaam maar zeker werd meegezogen in haar innerlijke worsteling.
Ze schakelde moeiteloos tussen Engels en Nederlands, wat zorgde voor een ritmische dynamiek en een extra laag van vervreemding en verbinding tegelijk. Momenten van ironie (zoals de moeder die elke dag belt om te vragen hoe het gaat) werden subtiel gespeeld, en haar stem ā kwetsbaar maar vastberaden ā benadrukte de authenticiteit van het verhaal. Lotte toonde lef en nuance. Een persoonlijke zoektocht die herkenbaar was voor velen.
Regie & coaching: Femke Arnouts en Marlou Vriens
David Schonewille ā Welkom in de toekomst
David Schonewille serveerde een muzikaal en maatschappelijk statement met een flinke dosis satire. Zijn afstudeerproject was vormgegeven als een ātheatraal concertā waarin hij zichzelf begeleidde op de vleugel, en tegelijk een volledig beeld schetste van de mentale chaos die voortkomt uit een overprikkelde, digitaal verslaafde samenleving.
Vanaf het eerste moment ā David ligt chips etend op de bank, alsof we binnenvallen in zijn huiskamer ā wordt de toon gezet: nonchalant, maar doordacht. De show is opgebouwd als een digitale nachtmerrie, inclusief nep-reclameblokken en een AI die de technische crew vervangt, en waarbij je āpremiumā betaalt voor een blauw spotje. Slim, ironisch en razend actueel.
De voorstelling was strak in vorm, maar toch speels. De eigen liedjes waren inhoudelijk scherp en muzikaal overtuigend, met een verrassende balans tussen humor en melancholie. Zijn stem klonk helder, met een groot bereik ā vocaal Ć©n emotioneel. De backing vocals (Eva Groenen, Jasmijn Veerman en Tess van de Hoef) voegden lucht en dynamiek toe.
David liet zien hoe muziektheater ook een reflectie kan zijn van onze tijd, zonder belerend te worden. Zijn toon is lichtvoetig, zijn inhoud diepgaand. Een unieke performer die muziek en maatschappijkritiek moeiteloos weet te combineren.
Regie & coaching: Marijn Brouwers en Jan Groenteman
Backing vocals: Eva Groenen, Jasmijn Veerman & Tess van de Hoef
Olaf Schot ā Lekker Slapen
Wat krijg je als je existentialisme, techno en tragikomische filosofie samenbrengt in een solo? Lekker Slapen, de briljant bizarre voorstelling van Olaf Schot. In zijn afstudeersolo liet hij zich van zijn meest theatrale, absurde en tegelijk kwetsbare kant zien. Olaf bezit een zeldzaam talent: hij kan grote themaās ā zoals de zinloosheid van het bestaan ā toegankelijk maken zonder ze te versimpelen.
Zijn spel is scherp, ritmisch, intelligent. De teksten ā vaak droogkomisch ā worden gedragen door een soepele en expressieve spelstijl. Olaf schakelt razendsnel tussen observerend commentaar en meeslepend fysiek spel. De trance- en technobeats van Wijnand Gomes versterken zijn vlucht uit de realiteit, en geven de voorstelling een bijna hallucinerend ritme.
Een van de krachtigste beelden: Olaf die zijn eigen verjaardag niet meer viert, omdat hij weet wanneer iedereen sterft. Het is zowel absurd als pijnlijk ā precies de balans waar Lekker Slapen voortdurend op danst. Zijn stem is krachtig, zijn prĆ©sence indrukwekkend. Olaf bewees zich als performer Ć©n maker met een heldere visie en een unieke theatrale taal.
Regie & coaching: Simme Wouters en Jannes Coessens
Muziek: Wijnand Gomes
Midja Linscheer ā [De perfecte titel]
Midja Linscheer sloot de avond a met: een kleurrijke, fysieke en hilarische voorstelling die zich ergens tussen performance art, videoclip en feestje in bevond. [De perfecte titel] was een ode aan perfectie ā of liever: aan de faƧade ervan. Alles klopte, alles was geregisseerd, en toch zat er in die strakke vorm juist veel vrijheid en spelplezier. Midja toonde (samen met Julia Pera, Roosmarijn Mulder & Pleuni van der Meijden) haar enorme fysieke talent in een scĆØne die ze driemaal speelde: als realistische dialoog, als vertraagde en versneld afgespeelde videoband, en als Barbiepoppen. Haar beheersing van timing, mimiek en fysieke expressie was indrukwekkend.
De muziek was aanstekelijk, de choreografie strak en speels tegelijk. Een perfect uitgevoerde playback-act vormde een absoluut hoogtepunt, en het publiek kon niet anders dan meegaan in het feestelijke momentum. Toch zat er onder het oppervlak ook een scherp randje: wat betekent het om perfect te zijn? En wie bepaalt dat? Midja wist het feestgevoel en de theatrale zeggingskracht perfect te combineren. Een veelzijdige performer met een sterk eigen stemgeluid.
Regie & coaching: Bente van der Brand en Charlie Bo Meijerling
Ensemble: Julia Pera, Roosmarijn Mulder & Pleuni van der Meijden
Orkest: Pianist/muzikale coach: Charlie Bo Meijering, Bassist: Dion Platschorre, Gitarist: Mart van der Stelt, Drum: Owen Puype, Trompettist: Addison Yip Chin-Ching , Trombonist: Jesse Leckie, Saxophonist: Kevin Nguyen
De vier soloās vormden samen een rijk geschakeerd palet aan stijlen, themaās en theatrale vormen. Van introspectieve verstilling tot uitbundige satire, van filosofische reflectie tot fysieke explosie: de avond liet zien dat muziektheater meer is dan zang en spel ā het is een vorm van denken, voelen en maken in Ć©Ć©n. Wat al deze studenten gemeen hadden, was hun lef om hun persoonlijke verhaal te vertellen ā elk op hun eigen manier. Ze namen het publiek serieus, zochten de grenzen op van wat hun medium kan, en gaven zich volledig. Als dit de nieuwe lichting is, dan mogen we de toekomst van het muziektheater met vertrouwen tegemoetzien.
