Op vrijdagavond 21 juni 2024 brachten de Phoenix Vocals een verhaal verteld in muziektheater. Het verhaal begint in een wereld voor angst en onderdrukking, waarna rebellie ontstaat en er daardoor nog meer onrust komt in een wereld van chaos. Uiteindelijk brengt het verhaal naar boven dat liefde, compromis en samenwerking zorgt voor een tijd van vrede.

Dit verhaal brengen ze in de vorm van soms bekende en soms minder bekende liedjes, met heel af en toe spel tussen de liedjes door. Het échte acteerwerk vond echter tijdens de nummers plaats, in de vorm van mimiek, simpele maar doeltreffende bewegingen en verbinding tussen de personages. Het stuk zat boordevol symboliek én eerlijke, herkenbare emoties.

Sterke vocalisten

First things first; dat de spelers échte vocalisten zijn staat buiten kijf. Zowel in prachtige solo’s als in de sterke en krachtige samenzang was goed te horen dat de stemmen goed op elkaar af waren gestemd, maar ook individueel vaak verrassend goed uit de hoek kwamen. Waar alleen in het openingsnummer ergens iets van zenuwen te spotten waren, was dat vanaf het volgende nummer al snel weg en maakte dat plaats voor power, zekerheid en zuivere noten.

Met topnummers als “Dangerous” in combinatie met “Toccate & Fugue” liet de groep goed horen waartoe, ze in staat waren. Het intro was erg mooi en bouwde zich uit naar een spectaculair nummer waar elke stem goed tot zijn recht kwam. In de tweede acte was de grote verrassing “may it be”, dat juist in de ingetogenheid van het nummer met prachtige harmonieën een gevoelige snaar raakte. De engelachtige zang bracht rust en ook hier werd weer duidelijk hoe naadloos de stemmen op elkaar waren afgestemd.

Een orkest aan stemmen

In een gesprek met een van de spelers werd benoemd hoe dat zo is ontstaan. Alle spelers doen elk jaar auditie om weer een jaar in het gezelschap deel te mogen nemen. Daarbij is de muzikaal leider en arrangeur Richard FitzHugh heel goed in het goed inschatten van de vocale mogelijkheden van een stem. “Richard heeft een talent om de stem van een persoon te kunnen interpreteren als een instrument. Een groep stemmen is voor hem net als het dirigeren van een orkest. Hij heeft goed door wat elke stem precies kan. Dat is ook in de arrangementen goed te merken. Er zijn geen altpartijen, sopraanpartijen of partijen die ergens hetzelfde zijn. Elke regel in de bladmuziek is aan een persoon gekoppeld. De mogelijkheden van een stem is hierbij leidend. Zo kan de zangpartij van een iemand zomaar gaan van laag, naar hoog, van ensemble, naar solist in één nummer. Specifiek afgestemd op de kleur en klank van de stem”.

Een goed voorbeeld hiervan was ook herkenbaar in het stuk. Een van de mannen zong bijvoorbeeld vooral mee in de lage bas en tenor-achtige zangpartijen. Verrassend genoeg begon halverwege de tweede acte zijn solo, waar hij vooral hoge noten zong en zijn eigen klank op een unieke manier tentoon werd gesteld. En zo was het voor meer deelnemers. Iedereen werd op enig moment in zijn eigen kracht gezet qua stemgeluid. Én, waar de hele groep samen mocht zingen werden ze allemaal één.

Het arrangement

Wat goed meehielp was het muzikale arrangement van het orkest, dat ook erg sterk was. Met bijzondere instrumenten als een viool-cello en een saxofoon, werd de muziek vol en vaak verrassend. De fijne mix van liedjes zorgde voor unieke wendingen, die met doorlopende muziek een flow gaven van het begin tot het eind. Een eervolle vermelding mag toch zeker niet achterwege worden gelaten; de subwoofer zorgde dat zelfs de diepste lage tonen voelbaar waren in het publiek.

Waar wel iets miste, was toch het vertellen van het verhaal. Ondanks dat het acteerwerk goed was, werd het verhaal niet overgebracht zonder de context in het boekje te lezen. De nummers waren goed op het verhaal afgestemd, maar de articulatie en het soms wegvallen van het geluid van de microfoons maakte dat het niet altijd duidelijk was welk verhaal er werd overgebracht.

Ritmisch waren de stukken gecompliceerd, wat voor het overgrote gedeelte geen probleem was en dus zelfs ontaarde in verrassend hoge kwaliteit. Echter, in nummers waar het tempo hoger lag, kwam het af en toe gehaast over en hield niet iedereen het even goed bij. Dit was ook merkbaar bij een stuk body percussie, waar de spelers zelf het ritme aangaven met klappen en het hier en daar rommelig werd.  Gelukkig trok de ervaren band dat goed recht en verstoorde het de verder prachtige voorstelling niet.

Dit weekend nog te zien!

De voorstelling speelt tot a.s. zondag 23 juni 2024. Tickets voor deze unieke muzikale voorstelling zijn te krijgen op https://www.phoenixvocals.nl/tickets/

Foto’s en verslag: Eline van den Vonder