Direct na boeking wordt je als bezoeker al meegenomen in het universele Zodiac gevoel. Ingang Aarde, Water, Vuur of Lucht doet al vermoeden dat deze voorstelling over de elementen der Aarde gaat.  Binnengekomen spreekt een dwingende, strenge stem ons toe; houdt afstand, geen foto’s tijdens de voorstelling, volg instructies op. Net als je je bedenkt dat dat best vriendelijker kan, roept de stem dat de datum van vandaag 9 mei 2031 is en beseffen we dat we al in het verhaal zitten. Eenmaal zittend en de omgeving in ons opnemend zien we vier grote tribunes, met een enorme ronde (draai)schijf in het centrum. Maar ook in de hoogte is van alles te zien, schermen, een prachtige projectie op de koepel en een elektronische zuil.

Het verhaal
De eerste paar scenes hebben we nodig om uitgelegd te krijgen waar we beland zijn. Dit is direct ook opletten geblazen want het is veel. We zien alle sterrenbeelden die afspreken de Aarde maar te vernietigen want zoveel is het toch al niet meer. Echter moeten de elementen (vuur, water, aarde en lucht) wel eerst nog opgehaald worden. De boogschutter (Samir Hassan) biedt zich aan om die te halen. Eenmaal op aarde zien we een volk in strijd tussen het goede: Generaal Frederik (René van Kooten) die probeert orde te scheppen om vrede te bewerkstelligen en het kwade: Tox (Robin van den Heuvel) die overtuigd is dat er minder populaire keuzes gemaakt moeten worden (vluchtelingen terug in de zee duwen bijvoorbeeld). Er geldt een avondklok en het ‘uitschot’ is ondergedoken en probeert te overleven, mede door de goedheid van de poortwachter (Dennis Willekens). Derde aspect van het verhaal gaat over de groep ‘Groen’; rebelse inwoners die vechten voor het behoud van de planeet door klimaatveranderend gedrag te promoten. Met spandoeken en protesten proberen zij de ondergang der Aarde bespreekbaar te maken en daarmee tegen te gaan. Met voor op de barricade de dochter van de Generaal, Evi (Dominique de Bont). Beiden, de generaal en Evi rouwen om de dood van hun vrouw/moeder die haar leven heeft gelaten tijdens de strijd, iets dat de generaal nog maar moeilijk kan verkroppen. Nino Ruiter speelde de rol van Teller en liet een mooie ontwikkeling zien van zijn rol. Als laatste dan nog het moraal tussen leven en dood in de vorm van een ‘Engel van Genade’ Marcia, gespeeld door Hilke Bierman.

 

Klinkt allemaal best zwaar en belerend maar dit alles wordt in een dusdanig spectaculair schouwspel gebracht dat dat compenseert wanneer je de monologen of verhaallijnen niet helemaal kunt volgen. Ook de echo die het spelen in een immense koepel met zich meebrengt helpt niet echt bij de dialogen. Des te fijner is het dat er tegelijkertijd prachtige kostuums zijn (Marrit van der Burgt) waar je je over blijft verbazen, of het in beeld brengen van de zee, iets dat zo prachtig en puur is bedacht dat het raakt, wetend dat de actualiteit in deze on point is.
En mocht je dan nog denken dat een draaischijf en mooie kostuums ‘al wel gedaan en gezien’ is wordt er de kunst van het gebruik van drone techniek aan toegevoegd. Deze drones zorgen er mede voor dat de hoogte van de koepel ook de aandacht vraagt. Projecties van ‘zoom meetings’ met wereldleiders tot aan prachtige hemellichamen en aan het einde nog een verborgen boodschap in kindertekeningen, je blijft je verbazen en vermaken…

De humor in de voorstelling zit hem vooral in de momenten waar we even worden terug geslingerd naar het heden. Dennis die een ‘van links naar rechts’ erin gooit, een ‘Groener’ die roept dat ‘vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe’ en de echte oplettende luisteraar herkent ergens nog een muzikale passage uit het ‘Laat me’ van Ramses.  Aan het einde komt dan toch nog de belerende preek die René houdt tegen het volk. Letterlijk achter een spreekgestoelte, met predikend stemgeluid echoënd door de zaal maar het ware moraal zit hem in de laatste scene. De boogschutter is er inmiddels achter dat de elementen helemaal niets zijn zonder de mens en het duo Zodiaccers Dennis en Hilke leggen nog even uit hoe klein wij op aarde wel niet zijn in dat gehele mega universum.
‘Maar ook al zijn we een stipje in het grote universum…. je zou eens moeten weten wat voor uitzondering we zijn’.  En met dat gevoel verlaten we de zaal. Stof tot nadenken maar toch ook een open einde; beseffen we inderdaad wel genoeg hoe bijzonder onze planeet is? Wat doe jij om voor de Aarde te zorgen? Maken we ons wel druk genoeg om de toekomst?  Mooie topics om nog eens over na te babbelen. Wat ook gebeurde, zie ons videoverslag voor een weergave.
Wat 30 jaar geleden ontstond met een idee van Peet Nieuwenhuijsen is nu door de script- en liedteksten van Dick van den Heuvel onder regie van William Spaaij uitgegroeid tot een prachtig, nog steeds actueel spektakel wat je niet mag missen.
Ga dus snel naar www.zodiacdemusical.nl voor alle informatie en tickets.

Verslag: Mariska Steenbergen
Foto’s: Peggy de Haan
Video: Rob de Haan