‘Want echte schoonheid zit eigenlijk van binnen’, luidt het moraal van de nieuwste productie van Van Hoorne Studios. Echter laat Shrek de musical tijdens de première in het Nieuwe Luxor in Rotterdam zeker ook schoonheid van buiten zien! Vijf sterren voor deze stoere zet van van Hoorne om het doorgaans kinder(lijke) aanbod te updaten naar een volwaardige, ‘volwassen’ familievoorstelling.
Het verhaal
Aan het verhaal (uit de film van 2001 of de eerdere versie van de musical uit 2012) is niet veel veranderd: Shrek, een groene Oger die op jonge leeftijd het moeras is ingestuurd door zijn ouders, geniet daar van zijn rustige leventje. Totdat Heer Farquaad alle sprookjesfiguren uit zijn rijk Duloc verbant en ze rechtstreeks naar het moeras van Shrek stuurt. De twee sluiten een deal: Heer Farquaad geeft Shrek het moeras terug, als Shrek prinses Fiona voor hem gaat redden. Shrek, niet bepaalt het type held, gaat akkoord en beleeft een avontuur vol humor en onverwachte wendingen, samen met de praatgrage Ezel die hem vergezelt.
Cast
Wanneer je de lat hoog legt om een grote(re) productie te maken, zul je ook een sterk team om je heen moeten vormen. Nu is van Hoorne van oorsprong al een hele sterke, hechte en familiaire organisatie, maar met de cast van Shrek hebben ze toch wel de jackpot in huis. René van Kooten speelt Shrek; groter kan het contrast niet zijn na Jean Valjean in Les Miserables. René speelt Shrek vanaf de eerste scène innemend, overtuigend en zeer humoristisch. Daarvoor heeft hij in Linda Verstraten (Fiona) en Qshans Thode (ezel) dan ook wel hele goeie aangevers. Vooral de schetendans van Shrek en Fiona is echt té hilarisch en je ziet ook dat de cast zelf hier enorm van geniet. Linda als Fiona is heerlijk om te zien, haar mimiek is hilarisch en haar komische timing erg grappig.
En de rol van heer Farquaad (Darren van der Lek) is en blijft een topsport prestatie en een rol van ongekende discipline en fysieke uitdagingen. Is op je knieën je scènes spelen al echt heel moeilijk; Darren danst, rent en klimt ook nog binnen zijn rol. En op het hoogtepunt dan de high note van Defying Gravity eruit gooien is natuurlijk een sublieme vondst en erg grappig, wat ook te merken is aan de reactie uit de zaal. Qshans doet als Ezel met zijn praattempo en humor, maar ook met zijn accent niet onder aan Eddie Murphy (Donkey in de film).
Schoonheid van buiten
Een kanttekening op de schoonheid van binnen is dat ‘het oog ook wat wil’. Ook hierin heeft van Hoorne een behoorlijk vergrotings slag geslagen. Het decor is doordacht, en schakelt soepel van moeras naar Fiona’s toren naar Duloc. De draak is een echt huzarenstuk, mooi om hier de puppeteer-discipline te zien. Maar wat het helemaal afmaakt zijn de kostuums, pruiken en grime. Uiteraard is de gedaante van Shrek al bewonderenswaardig maar de uiterlijke kenmerken van elk sprookjesfiguur zijn gewoon subliem bedacht en uitgevoerd. Wie bedacht heeft dat Doornroosje niet alleen de cliché uitzet van een spinnenwiel bij zich draagt maar ook haar kussen is een held en de neus van Pinokkio die ‘echt’ groeit is een vernuftig stukje techniek.
En dan de schakeling naar het Duloc volk is gewoon filmisch. Dus in dit geval toch echt ook schoonheid van buiten!
Moraal van het verhaal
Toch even terug naar dat moraal; ‘ware schoonheid zit van binnen’. Dat komt absoluut tot uiting door de verhaallijn van Shrek en Fiona maar er zit nog een (veel grotere) parel verstopt in deze productie: Het ensemble! Bekende gezichten als o.a. Juliette van Tongeren (Peter Pan), Guus Boswinkel (Pinokkio) en Valerie van Krimpen als het koekemannetje brengen in het gezamenlijke nummer over je eigen ‘kleur bekennen’ het morele moment tot een hoogtepunt. Je mag zijn wie je bent en daar doet de buitenkant niet aan af. Zelfs al ben je in andermans ogen een ‘misbaksel’. Ook de verhaallijn tussen Draak (een geweldige Annefleur van den Berg) en Ezel laat zien dat je ook nog mag houden van wie je wil, ook al past dat niet in het standaard plaatje. Annefleur straalt zowel als Heks maar zeker als Draak en laat ook haar vocale talent niet onbenut. En door deze boodschappen duidelijk en met overtuiging over te brengen hebben we ook momenten van ontroering beleeft. Knap hoe René met toch een heel masker om zich heen, ook die emotie kan overbrengen in zijn mimiek. Een prachtige en humoristische voorstelling rijker kan Michael van Hoorne gerust ademhalen dat dit een juiste keuze is geweest. Het gat dat Titus en Fien achterlieten is volwaardig opgevuld; Green is back, misschien niet met Titus maar wel door Shrek!
Kijk voor meer informatie op: https://www.vanhoorne.com/shrek
Verslag en video: Mariska Steenbergen
Foto’s try-out en premiere: Peggy de Haan
Ik reageer op de reactie van Helma de Boorder: Darren van der Lek wordt gelukkig wel zeker benoemd, en heel terecht. Lees: “En de rol van heer Farquaad (Darren van der Lek) is en blijft een topsport prestatie en een rol van ongekende discipline en fysieke uitdagingen. Is op je knieën je scènes spelen al echt heel moeilijk; Darren danst, rent en klimt ook nog binnen zijn rol. En op het hoogtepunt dan de high note van Defying Gravity eruit gooien is natuurlijk een sublieme vondst en erg grappig, wat ook te merken is aan de reactie uit de zaal.”
Jammer heel jammer dat darren van der lek niet wordt genoemd . Hij speelt de rol op zijn knieën / Een hele prestatie en moeilijk. Niet aardig doe hem maar na
Hij wordt wel genoemd: En de rol van heer Farquaad (Darren van der Lek) is en blijft een topsport prestatie en een rol van ongekende discipline en fysieke uitdagingen. Is op je knieën je scènes spelen al echt heel moeilijk; Darren danst, rent en klimt ook nog binnen zijn rol. En op het hoogtepunt dan de high note van Defying Gravity eruit gooien is natuurlijk een sublieme vondst en erg grappig, wat ook te merken is aan de reactie uit de zaal.