Op 29 januari 2024 ging de comedyshow ‘Papadag bestaat niet’ van Johnny Kraaijkamp en Soy Kroon in première in de Schouwburg van Amstelveen. De kop is eraf. Waar de heren Kraaij en Kroon beginnen met een uitleg over hoe je een publiek in 10 minuten meekrijgt in het verhaal dat je wilt vertellen op het toneel, is het publiek na die 10 minuten hoorbaar vermaakt. Getimed: om 20:34 deden mijn kaken pijn van het lachen. Meegenomen dat de voorstelling ongeveer 5 minuten later aanving dan de oorspronkelijke tijd deed vermoeden en de toon na de eerste 10 minuten al gezet was, is de theorie van de heren bewezen. Het overgrote deel van het premièrepubliek was ingepakt.

 

Dat deze theorie werd bewezen kwam door het heerlijke samenspel van de heren. In de eerste minuten werd al duidelijk; het stuk brengt een afwisseling van humor die al jaren werkt, met slappe flauwe grappen en de kracht van herhaling. Daarbij werkt de combinatie tussen het ‘oude’ en het ‘nieuwe’, waar ze telkens de nadruk op leggen, erg goed. Er zitten ludieke momenten in, onverwachte wendingen, maar ook komen de meest voorspelbare dingen naar voren. Én dat allemaal even leuk en grappig.

Toch is het niet alleen maar lachen, gieren, brullen. Zowel Kraaijkamp als Kroon zoeken de verbinding met elkaar door persoonlijke verhalen te delen. Af en toe word je van een totaal ludiek komisch moment vol schaterlach zo ineens in een persoonlijk emotioneel verhaal getrokken. Heel mooi dat ze dit doen, waardoor je een klein beetje van de geschiedenis van beide heren leert kennen. Daar komt het echte papa-verhaal naar boven. Je krijgt mee hoe de heren zijn opgegroeid, wat de rol van hun vaders was en hoe het met de vaders is vergaan over de jaren. Al is dit een aangename toevoeging aan het stuk, het miste soms nét dat laagje diepgang om écht een traan te laten. Maar, het zat er wel dichtbij. De inleving in de verhalen was er echter zeker. Vooral de lege blik in de ogen van Johnny als hij iemand met Alzheimer naspeelt, zorgt voor het wegnemen van de adem. De zorgzaamheid die Soy vervolgens laat zien, in een wereld waar gejaagdheid de boventoon lijkt te spelen, is heel mooi neergezet.

Veel variatie

Er worden ook luchtige typetjes getoond, zonder al te veel te spoilen. Er komt van alles voorbij. Een oud getrouwd stel, ‘adele heren’ en volkszangers (op het verkeerde feest) tot aan Hans Klok. In een rap tempo vinden verkledingen plaats, wordt er gewisseld van (simpele maar doelmatige) decor-opzet met af en toe een kleine toevoeging die het extra grappig maakt.

Het publiek leert tijdens de voorstellingen vele verschillende kanten van de acteurs kennen. Goed samenspel, leuke typetjes en persoonlijkheid. De grappen zijn een combinatie van oud en nieuw, langzaam en snel, superslim maar ook soms heel flauw.

Het publiek wordt betrokken bij het spel, soms uit de comfortzone getrokken en dat werkt. Zou de persoonlijke touch nét dat laagje dieper zijn, zou deze show de volle sterren krijgen. Wel is het zeker dat je een avond beleefd vol met humor, schaterlachen en pijn aan de lachspieren. Het middenrif wordt op de proef gesteld. Én, niet minder belangrijk, je ziet in alles dat de heren goed op elkaar zijn ingespeeld en zelf oprecht veel plezier hebben met het brengen van deze voorstelling, met een extra twinkeling in de ogen als het publiek hier hoorbaar in meegaat.

Kijk voor meer informatieop: https://detheaterjongens.nl/kraaijenkroon/

Verslag en video: Eline van den Vonder
Foto’s: Esmee Korver