‘Niels (red. de Mossenau) belde mij met dit idee en ik dacht waarom niet’. Ferry Doedens heeft een eigen theatervoorstelling waarin hij ‘zijn verhaal’ van de afgelopen jaren vertelt. En er valt nogal wat te vertellen. Zijn GTST-tijd en het ontslag, zijn coke verslaving en rehab, de paniekaanvallen en pleinvrees, het spraakmakende Only Fans account en het moeten omgaan met de media.

Stuk minder bekend is Ferry als zanger, toch heeft hij al wat projecten op zijn naam staan, zeker als het gaat om het musicalgenre. Wicked, Stil in Mij, The Bodyguard en recentelijk nog Rocky Horror zijn een paar titels waarin hij te zien en dus ook te horen was.


In zijn voorstelling ‘Only Ferry’ brengt hij dan ook verschillende nummers die zijn verhalen benadrukken, de een raakt meer dan de ander. Zo is het nummer waarin hij het zijn van een seksobject bezingt aan het begin van de show van heel ander emotioneel niveau als het ‘Proost op de verliezers’. Dat laatste zingt Ferry vlak nadat hij emotioneel vertelde van die ene kerst die hij in een kliniek doorbracht i.p.v. bij zijn familie thuis. Om na zo’n emotionele uitbarsting direct zo’n lied neer te zetten, bewijst van strijdkracht, hij moet en zal zijn verhaal vertellen. Ferry is open, en komt zeer oprecht over, zeker wanneer hij beseft dat tijdens deze première de mensen waar hij in zijn show over praat, zijn vangnet om hem heen, in de zaal zitten. De ode aan zijn moeder met het Adele nummer ‘tot jij mijn liefde voelt’ gaat dan ook recht door je hart, en je voelt de liefde naar elkaar door de zaal heen gaan. Zoetsappiger dan dat wordt het niet, aangezien er net zo goed verteld wordt dat het haar wasbak was waar het allereerste Only Fans filmpje viral mee ging.

Ferry neemt ons mee in zijn strijd tegen de elementen van het beroemd zijn. Iedereen herkent je, al dan niet aan je armbandjes, er moet continu gepost worden, je kan nergens heen of men wil iets van je, om (letterlijk) gek van te worden. Hij vertelt over zijn tijd in Thailand, en dat hij daar eigenlijk wel okay was, en weer opkrabbelde. Dat hij inmiddels leerde dat hij er mocht zijn, en dit elke ochtend in de spiegel naar zichzelf herhaalde: Je bent een leuke jongen en je mag er zijn…

Ook op toneel zie je dat Ferry goed aart bij de groep die om hem heen staat; Begeleid door een orkest onder leiding van Robert Stoop en ondersteunt door 2 backing vocals zoekt hij zijn weg tussen de lichtspots, de timing van de muziek en ‘zijn bloesje dat steeds losgaat’. Zeker niet perfect, behoorlijk zenuwachtig, en dat is precies zoals het past in het verhaal. Want wellicht niet perfect, maar strijdbaar, oprecht en kwetsbaar en tegelijkertijd een dikke middelvinger opstekend naar iedereen die er problemen mee heeft. ‘Want dit is mijn leven, dit is mijn lijf’ en wat ons betreft mag het er allemaal zijn.

Wil je ook het verhaal van Ferry horen? Kijk dan op ndm-theaterproducties.nl voor speellijst en tickets.

Verslag en foto’s: Mariska Steenbergen
Foto’s: Marloes Romeijn