Na het overweldigende succes van vorig jaar ‘mag ik als enige nog een keer’, aldus Robbert van den Bergh, presentator én regisseur van de nieuwste editie van Musicals Gone Mad. ‘Sorry Luuk’, zegt ie er nog achteraan tegen Luuk Haaze die dit keer vanuit de zaal het hysterische spektakel aanschouwt. Robbert begint met de disclaimer dat zijn ene voet in een slipper niet bij de act van de avond hoort, maar dat hij tijdens zijn werk bij 14-het verhaal-spektakel-musical met zijn voet tussen de loopband is gekomen. Respect om daar dan toch te staan, maar gelukkig met (wel twee) understudys en daar was ook direct het eerste zelfspotmoment. Aron Bruisten (een van de tekstschrijvers van MGM) kwam in een dikmaakpak op als ‘understudy van Robbert’. Bart Mijnster, de andere schrijver, was uiteindelijk degene die echt even inviel voor Robbert qua dansmoves. Zelfspot was zeker ook wel het ingrediënt van de avond. ‘Niemand blijft gespaard’ horen we in het introlied. ‘Zoveel vrienden hadden we toch al niet in het vak’, aldus Robbert.
De castleden die de vertwijfelde eer op zich namen om alle producties, collega’s en actualiteiten in de (zelf)spotlight te zetten waren op bijzondere wijze bij elkaar gezocht. ‘Ja ik wilde eigenlijk iets met Jerseyboys doen maar vier witte mannen kan tegenwoordig niet meer’, volgens Robbert dus een all male genderswapped cast in de personen van Nurlaila Karim, Sanne Franssen, Marisa van der Meer en Soraya Gerrits hadden zich de afgelopen weken volledig kapot gewerkt om deze unieke avond neer te kunnen zetten. Zij namen vooral ook zichzelf op de hak, zo zong Soraya over haar oppervlakkige personage uit The Prom en mocht Nurlaila nog één keer haar Tina laten zien voor zij bruut (door de stalker) werd getransformeerd naar de tweede viool bij The Bodyguard. Marisa bezong haar gemis aan rollen anders dan ‘die volle vrouw’ en Sanne vond dat zij heus niet alleen komedie rollen kan spelen.
De collega’s (in groten getale aanwezig in de zaal) moesten het ook zeker ontgelden. Charlie (zowel die van het snoep als die van die muur), Blind date, en het afscheid van Titus en Fien waren onderwerp van discussie, maar ook de wat pittigere issues als grensoverschrijdend gedrag, subsidiefraude en de status van de musicalacteur kwamen aan bod.
Naast producties werden grote namen uit het vak vereerd met een persiflage. Zo werd Pia Douwes gepersifleerd door Marisa op onnavolgbare wijze, haar nummer als afscheidnemende Fien was ergens gewoon ook aandoenlijk terwijl haar BBB (Boze Broadway Babe) echt tranen van het lachen opriepen. Sanne liet ons kennismaken met ‘haar’ Simone Kleinsma, maar liet als Cosette ook even horen dat zij vocaal behoorlijk wat in huis heeft. Toen zij nog weer heel even als ‘Roos’ haar polonaiselied mocht doen was het feest natuurlijk compleet.
Nurlaila was zeker vocaal de kracht van de avond en je moet echt insider zijn om te weten dat het strijken in de coulissen tijdens haar run als Fantine in Les Mis geen verzonnen aanvulling is. Nurlaila als Javert (en dan de snor als wenkbrauwen) was echt aanleiding tot haast stikken van het lachen, briljant! Soraya heeft ons bijzonder verrast. Haar veelzijdigheid kwam enorm naar voren en we zagen nieuwe kanten van haar die we graag nog meer willen zien! Die dame kan veel meer dan alleen maar ‘de slanke blonde sexy meid’, iets dat ze zelf ook overtuigend bezingt. Haar Willy Wonka was geweldig, en haar Enjolras stoer en sterk. Marius moesten we (en met ons Soraya zelf) erg om lachen, vooral ook omdat ze de laagte vocaal niet haalde.
Hoogtepunt was Les Mis, maar dan geschreven op de muziek van Grease… geniaal en supergrappig! Dat zou als YouTube clip echt uitgebracht moeten worden, een hit! Dat brengt ons ook direct naar ons enig punt van kritiek; het is te snel voorbij… slechts 2x gespeeld en nu moeten we weer een heel jaar wachten…. Terwijl Robbert nog zo overtuigend zei dat Spektakel verkoopt.
Het eindlied wordt al ingezet en de opmerkingen vanuit het uitlopende publiek zijn weer een voorstelling op zich. Dus nog even paar minuten nagenieten, napraten met cast en collega’s en dan verdwijnt eenieder toch maar weer terug naar het ‘eigen werk’, met stiekem het besef dat theater mede door dit soort avonden toch echt wel een fantastisch vak is. There are worst things…
Verslag: Mariska Steenbergen