Op dinsdag 31 oktober vond de perspresentatie plaats van De man van La Mancha, de nieuwste oude productie van producent De Theateralliantie.

Het is nog vroeg en mistig als Lucretia van der Vloot en haar kanariegele scooter de kade van het industrieterrein in Amsterdam-Noord oprijden. In Likeminds, een Amsterdamse smeltkroes voor theaterdisciplines, wordt een eerste voorproefje gegeven van de musicalklassieker over de wonderlijke wereld van een idealist.

Het verhaal

 In een gevangenis in het Sevilla van de zestiende eeuw wordt dichter Cervantes op de proef gesteld door zijn medegevangenen. Hij besluit een klucht op de voeren over Alonso Quijana, een oude man die in de waan is dat hij een heldhaftige daad verwijderd is van het ridderschap. Onder de naam Don Quichot van La Mancha trekt de quasiridder er samen met zijn knecht Sancho Panza op uit om de wereld te verbeteren.

“Het wordt oprecht”

Het wordt niet onder stoelen of banken geschoven dat de titelrol van Cervantes/Don Quichot vertolkt zal worden door De Dijk-zanger Huub van der Lubbe. Naast het maken van zijn musicaldebuut tekent Van Der Lubbe ook voor de nieuwe Nederlandse vertaling. Zo wordt “The Impossible Dream” (de showstopper die al gecoverd werd door Frank Sinatra, Cher en andere legendes) nu “De onmoog’lijke droom.” Dragan Bakema (Het Pauperparadijs, Lazarus), die de rol van Sancho Panza zal vertolken, ontving afgelopen maandag de eerste versie van zijn grote solo: “Ik ga ‘I Like Him’ proberen naar het drama te brengen zonder dat het melodramatisch wordt. Het wordt oprecht.” Daarmee vat Bakema de overkoepelende insteek van regisseur Ruut Weissman goed samen. Deze herziene versie van De man van La Mancha wordt niet zo lichtvoetig als haar hoofdpersonage, maar een voorstelling die zichzelf serieus neemt. Een van de toevoegingen van Weissman is een educatieve proloog door Van Der Lubbe en Bakema, waarin zij à la Klokhuis uitleggen wat de Spaanse Inquisitie is. Daarnaast stopt Weissman iets van zichzelf in de voorstelling: “Ik kom heel graag in Spanje. Ik ben gek op die muziek en ik ben ook gek op dat land. Dus we hebben een onderzoek gedaan naar flamencomuziek, om de voorstelling te maken op dat 12/8-ritme van de compás. Dat leek mij een ontzettend mooi idee.” Een andere radicale update van het origineel zit hem in het spel. De man van La Mancha wordt meestal gespeeld in een stijl die in lijn is met het Brechtiaans theater, waarin spelers een kritische afstand hebben tot hun personage, zodat duidelijk blijft dat er toneel gespeeld wordt. De voorstelling gaat immers over een toneelstuk. In dit soort vertellend theater is de boodschap belangrijker dan dat wat daadwerkelijk gespeeld wordt. Weissman legt de nadruk voor deze herneming echter op vorm: “Inmiddels is dat zo vaak gedaan in de geschiedenis van het theater, dat men wel is gewend aan dit soort vertellend spelen. Het leek ons dus leuk om de fantasiewereld echt te laten zien. De acteurs zijn fabuleus mooi aangekleed door Sabine Snijders en we hebben een geweldig decor van Marloes en Wikke, die dus helemaal niets meer van die soberheid hebben van toen.”

 

Actualiteit

 Hoewel de titel al een paar decennia oud is, raakt De man van La Mancha ook aan controversiële thema’s. Zo meent Don Quichot in Aldonza (Lucretia van der Vloot) zijn ware liefde Dulcinea te hebben gevonden. Meegenomen door zijn fantasierijke blik op het leven, wordt Aldonza verlost van haar bestaan als sekswerker, dat niet bepaald rooskleurig wordt afgeschilderd in het stuk. Hoe omgegaan wordt met gevoelige thema’s als de representatie van sekswerkers, houdt Weissman nog even een verrassing. Van Der Vloot (De Marathon, Annie) heeft er wel al over nagedacht: “Net als dat ik een zangeres-actrice ben, gaan sekswerkers gewoon naar hun werk, en zo benader ik het ook. Ik vind het een normaal iets. Dit is Aldonza’s leven en zo benader ik het ook.”

De man van La Mancha zal vanaf december te zien zijn in veertien grote Nederlandse theaters door heel het land. Kijk voor een overzicht van de theaters en de speeldata op: https://manvanlamancha.nl/.

Door: Raf Cornelissen
Fotografie: Marit Bongers