Filosofische rock in Olympus

Voel jij je altijd een compleet mens? Of heb je soms het gevoel dat er iets mist? Wat zou jou en je leven beter maken? Je bent niet de enige – de oude Grieken dachten hier al over na. Greg & Baud Productions komt met Olympus: een originele productie die letterijk en figuurlijk een nieuw geluid geeft aan deze levensvragen. Olympus is in de handen van regisseur Raygin Fullinck, choreograaf Claire de Winter, zangcoach en arrangeur Anne Aerts en productieleider Lola de Winter. De show is een product van schrijver Arthur Vierboom, componisten Age Kat en Gerard van zomeren, en muziekproducent Peter van Leerdam. 

In Olympus volgen we de Griekse oppergod Zeus die een straf uitzit op aarde. Zij – ja, zij! – heeft de fout begaan om de bolmens op te splitsen. Volgens de Oud-Griekse komediedichter en criticus Aristophanes was de originele mens namelijk een samensmelting van twee gezichten op één hoofd, vier armen en vier benen. Het opsplitsen van de bolmens komt Zeus duur te staan: ze krijgt de opdracht om, onder begeleiding van de engel Gabriel, de mensen te herenigen. Alleen dan mag ze terugkeren als god en naar haar geliefde Hera.

 

Maar waarom besloot Zeus bolmensen op te splitsen? Aristophanes beschouwde de bolmens als de optima forma van de mensheid. In verenigde vorm zou zij zo succesvol zijn dat de goden overbodig werden. Zeus stak daar een stokje voor en splitste de bolmens op. Vanaf nu is de mens incompleet; gebroken; oneindig verlangend naar de Ander. 

 

Aristophanes’ theorie brengt belangrijke vragen en gevoelens over menszijn en zingeving met zich mee. Schrijver Arthur Vierboom werd geïnspireerd om Olympus te schrijven door gesprekken met millennials tijdens de Coronaperiode. De hedendaagse gevoelens van gemis, vervreemding en verlangen naar verbinding herkende hij in de mythe van Aristophanes. De verwerking van deze ervaringen in Olympus maakt het een thematisch rijke musical. Belangrijke onderwerpen als verschil, gelijkheid, individualiteit, saamhorigheid en vooruitgang worden uitvoerig aangekaart. 

 

Dat aankaarten doen vooral vier vrienden – Yorick, Fons, Dunya en Sienna – en wel op bijzondere wijze. Op originele pop- en rockmuziek geven de vrienden spectaculaire én diepgaande performances. Yorick’s (Jasper Olde Dubbelink) liedjes zijn vooral uitingen van zijn verdriet en woede over het ontbreken van zijn wederhelft. Hij combineert rauwe emotie met hele soepele en fijne riffs. In “Dokter, Dokter” vergelijkt Dunya (Tessa de Vree) de ontbinding van de bolmens met een lichamelijke conditie waar ze zorg voor zoekt. De sterke belts en scherpe choreografie in dit lied mogen niet onbenoemd blijven. Ook Fons (Thijmen Tolido) en Sienna (Suzanne van Huizen) brengen vocaal verpletterende performances. 

 

De toewijding van Olympus aan het concert-genre mag zeker stil bij worden gestaan. In de eerste helft doen vooral de vocals en de live, on-stage band hieraan denken. Het openingslied van de tweede helft brengt dit naar een hoger level met handheld microfoons, bijpassende standaarden, glamrock-kostuums en ballonnen die uit de lucht vallen. Bovendien worden de performers regelmatig gelift op manieren die niet onderdoen voor crowdsurfen. 

 

Het zal niet als een verrassing komen dat Olympus musicalconventies doorbreekt. Er is zo goed als geen vierde wand en de show opent met Gabriel (Justine Buijserd) die een prachtig lied zingt naast een muzikant voorop het podium. Deze vraag van wat “hoort” is uitermate passend op thematisch vlak – wat is de juiste vorm van de mens? – en muzikaal vlak – rockmuziek zet zich bij uitstek af tegen de norm. Maar al deze ambities hebben een prijs. De performances van de vier vrienden en Zeus’ verhaallijn lopen nogal uiteen: in de tweede helft is er bijvoorbeeld slechts één punt waarop hun wegen kruisen. Deze combinatie maakt het plot en de schakelingen daarin soms wat verwarrend.  

 

We zouden Olympus kunnen classificeren als een concept-musical: met name de liedjes van de vier vrienden draaien niet om het voortzetten van Zeus’ verhaal maar conceptualiseren die filosofische vragen. Het is daardoor wel de vraag of de innovatieve verhaallijn van Zeus echt integraal is in Olympus. Dat blijkt onder andere uit het feit dat Gabriel, die wordt voorgesteld als de Verteller in de eerste scène, daarna weinig tot niet “vertelt”. Zeus (Isabelle Draaijer) zet een krachtige performance neer, bijvoorbeeld in “God der Goden”. Bovendien werpt de cross-gender representatie van Zeus een nieuw licht op Olympus’ thema van gelijkheid. Meer vertelling over haar tijd op Aard zou daarom welkom zijn. 

 

Laat het echter duidelijk zijn dat Olympus verre van een straf is voor het oog en oor. Absoluut noemenswaardig zijn de gedetailleerde en strakke choreografie; de harmonieuze samenzang; het zorgvuldig geschreven proza; het ensemble van hoog niveau; de spectaculaire kostuums; de creatieve make-up. De visuele en muzikale finesse, de spetterende performances en het originele plot maken Olympus een hele bijzondere productie.