In het Theater Walhalla speelde Dook van Dijck zijn eerste eigen voorstelling: De prinsenjurk en de gouden knoop. Een was dan ook een gouden greep om het hier te spelen, want dit kleinschalige theater in Rotterdam heeft hetzelfde karakter als de voorstelling: knus, warm, gemoedelijk, vertrouwd en wat random. Daarnaast was de voorstelling ook nog actueel, meeslepend en ongekend grappig. Een mooie 4,5 ster is dit zeker waard!
Baker (script en liedteksten), Jan en Keez Groenteman (muziek), Steef de Jong (scenografie en kostuums), Vincent van den Elshout (eindregie) en Eva Gouda (dramaturgie). In de voorstelling wordt Dook uitmuntend bijgestaan door Maaike Martens en Annelotte van Aarst die in een raptempo alle mogelijke rollen afwisselend naast hem spelen. Het verhaal gaat over prins Charles die van zijn moeder, de koningin van Lombardikkedijen, moet trouwen. Er wordt een heuse talentenjacht uitgeschreven om de perfecte bruid te vinden voor Charles. Charles wil echter niet een ‘reguliere bruiloft’, want hij heeft er heel andere denkbeelden over dan zijn moeder. Daarom vlucht hij naar het Kralingse Kralenbos en ontmoet daar iemand die hem kan helpen met zijn geheim: hij wil alleen trouwen in een jurk die zwiert en zwaait met glitters en kleurtjes…
Het is een adembenemend avontuur vol oude geheimen en nieuwe vrienden, drie magische jurken, een knopentrol, een bloedstollende prinsessenrace, een meisje met een stropdas, een vloek, kattige influencers, een verdwenen koning en de legendarische gouden knoop. Zo wordt het stuk omschreven en daar is ook niets aan gelogen. Deze eenakter is boeiend van begin tot einde en is geen minuut saai. De voorstelling bewijst dat er geen krachttermen nodig zijn om een voorstelling toch kracht bij te zetten. Het taalgebruik was zeer net en toch was de voorstelling lekker brutaal, met hier en daar een steekje onder water richting de huidige maatschappij, waar acceptatie soms nog ver te zoeken is en stereotypering en hokjesdenken een te grote stempel drukken. Een verademing!
Een cruciaal deel van de voorstelling bepaald door het decor: simpel en complex tegelijk. Alles is gemaakt van karton als basis, waardoor er een hilarisch effect wordt gecreëerd door een wereld waarin 2D en 3D naast elkaar bewegen. Of het nu gaat om een platte stofzuiger of een jurk die van de achterkant niet laten zien kan worden, alle drie de spelers gaan hier op een sublieme wijze mee om, zelfs op momenten als het karton of het 2D-effect even tegenwerkt en het niet doet wat het zou moeten doen. Hier zijn echt vakmensen aan het werk. Daar waar Dook heel even in zijn rol leek te moeten komen, hij had immers toch een relatief serieuze rol te midden in de bombarie en groots spel van zijn tegenspeelsters, ging Maaike er meteen vol in. Het zette de toon van de voorstelling, waarin je alles vooral met een grote korrel zout moest nemen en gewoon achterover kon zitten en genieten.
Of Maaike nu konijn, man, koningin of influencer moest spelen, ze was niet te missen. Met of zonder geluid liet ze duidelijk weten dat ze op het podium stond en had regelmatig de lachers op de hand. Ze vormde een fantastisch duo met Annelotte, bij wie het eerst leek alsof ze de rollen had die wat meer op de achtergrond waren, maar als snel bleek niets minder waar. Haar mimiek is ongekend: pruillipjes, grote ogen, een lachend gezicht, het wisselde zich snel af en maakte de show dynamisch en vol (inter)actie. Dooks rol bleek gedurende het stuk ook steeds grootser en die opbouw maakte dat je steeds meer in het verhaal werd gezogen. Onderling hadden ze het enorm naar hun zin en spatte het plezier en de overtuiging ervan af. In de liedjes van de voorstelling konden ze allemaal hun ei kwijt.
Daarnaast werd er veel aan de verbeelding overgelaten. Attributen waren er niet zo veel. Met een kartonnen stofzuiger (of was het nu een gitaar?), een paar konijnenoren en een snor aan elastiek hield het ook wel op. De gouden knoop waar het hele sprookje om draaide, heeft niemand dan ook écht gezien en tóch wist iedereen aan het eind van de voorstelling dat die er wel degelijk was geweest.
Een pracht stukje theater vol overtuigende fantasie. Dit is hoe hilarisch theater hoort te zijn! Je gaat weg met een grote lach en een gezonde hoeveelheid pijn in de buik van het lachen. Dit hedendaagse sprookje toert nog door verschillende theaters in Rotterdam, Kampen, Tilburg, Breda, Dordrecht, Amsterdam, Haarlem, Amstelveen, Almere en Den Haag tot zondag 26 januari. Dit wil je niet missen. Kortom, komt dat zien!
Kijk voor meer informatie op: https://www.dookvandijck.nl/#de%20prinsenjurk
Verslag: Jenny Evendijk
Foto’s: Rob de Haan
