Wat gebeurt er als drie vrouwen de leiding nemen over het kantoor van hun egoïstische, seksistische en hypocriete baas? Caecilia Muziektheater beantwoordt die vraag met hun uitvoering van 9 To 5. De filmadaptatie met de iconische muziek van Dolly Parton staat onder leiding van regisseur Simon Daniel, muzikaal leider Olaf van Rijn en choreograaf Marjolaine Glas-de Jong. 
 
Als kersverse medewerker van Globalis leert Judy Bernly al snel over de vele misstanden die zich afspelen onder het beleid van CEO Franklin Hart Jr. Waar Violet Newstead haar mannelijke medewerkers haar promoties ziet krijgen, moet Doralee Rhodes dealen met het seksueel grensoverschrijdend gedrag van Hart. Judy, zelf net gescheiden, zoekt ondertussen naar een antwoord op de vraag: wat betekent het voor een vrouw om onafhankelijk van mannen te zijn? Wanneer hun paden kruisen, werken de powervrouwen samen om Hart een les te leren. Op het vrolijke leidmotief van het liedje “9 To 5” weten Violet, Doralee en Judy met succes meer gelijkheid op de werkvloer te creëren. 
 
 
Het verhaal, gesitueerd in de Verenigde Staten van 1979, is een duidelijk product van de tweede golf van de Westers wit-feministische beweging in de jaren ’60 en ’70. Zoals Caecilia zelf terecht opmerkt in het programmaboekje, zijn ongelijkheid en onveiligheid voor vrouwen echter nog steeds aan de orde van de dag. Zolang misogynie een maatschappelijk probleem vormt, blijft het opvoeren van 9 To 5 broodnodig.
 
Dat laat Caecilia zich geen tweede keer zeggen. Samen weten de spelers het verhaal met verve over te brengen. Indrukwekkend is hoe deze productie op een relatief klein podium met een twintigkoppige cast de verschillende locaties van het verhaal tot leven wekt. Dat doen de spelers zowel figuurlijk – het kantoor oogt te allen tijde levendig door (de interacties tussen) het ensemble – als letterlijk – de changementen van veelzijdige decorstukken zijn strak gecoördineerd. Zowel de fijne scenografie als de groepsperformance bereiken hun hoogtepunt rond “Doe Het”. Terwijl de medewerkers het kantoor opfleuren met personalia, zingen ze de optimistische liedtekst met overtuiging. Een aantal spelers voert hier choreografie uit die goed aansluit bij de gelimiteerde ruimte op het podium. 
 
Het succes van dit lied (en voorstelling) is ook zeker te danken aan de drie leading ladies. “Doe Het” is slechts één van de momenten waarop de fijne, heldere stem van Doralee (Morgane) uitblinkt. Het lukt haar om als Doralee te fungeren als het zelfverzekerde midden tussen Violet als ervaren en moederlijk personage, aan de ene kant, en het zoekende, zenuwachtige karakter van Judy. Lyanne staat als Judy haar vrouwtje tijdens het uitdagende “Ga en Ga Snel Schat” met een doorgaans gebalanceerde, mooie mix-belt. Yvette’s Violet complimenteert de andere twee met haar warme en krachtige altstem, waarmee ze doet denken aan musicalactrice Marjolein Touw. Ook haar grootse spel werkt fijn met de meer ingetogen Judy en Doralee, hoewel de verschillen tussen die twee laatste personages hierdoor wat vervagen in vergelijking. 
 
 
De strijd tussen Violet en Harts loyale medewerker Roz Keith (Susanne) wordt mooi gerepresenteerd door de toegewijde speelstijlen van beide performers. De gedetailleerde fysieke comedy van Susanne’s vertolking van Roz – wie wist dat een bril herhaaldelijk omhoog duwen zo grappig kon zijn? – mag inderdaad niet onbenoemd blijven. Caecilia doet kleine aanpassingen aan de volgorde en selectie van liedjes, en het is jammer dat we Roz niet verder leren kennen in haar ontbrekende solo-lied “Hart aan Hart”. Speak of the devil: Roland zet middels zijn lichamelijke bewegingen ongetwijfeld een creepy, vrouwonvriendelijke Franklin Hart Jr. neer. Waar zijn solo-lied moeilijk is om naar te kijken, is het prettig om naar te luisteren dankzij zijn toonvaste performance. 
 
Elke voorstelling kent schoonheidsfoutjes; zo ook Caecilia’s 9 To 5. Het is maar de vraag of de verentooi die Hart draagt wanneer hij vertelt over zijn tijd in Zuid-Amerika iets toevoegt naast het reduceren van traditionele klederdracht tot een kostuum – juist in een productie over gerechtigheid en met verder prachtige kledij. Slaagt de cast er desalniettemin in om het publiek te enthousiasmeren over gendergelijkheid middels hun mooie spel, zang en dans? Zeker. 
 
Caecilia’s “9 To 5” speelt nog op vrijdag 14 november (20:00) en zaterdag 15 november (20:00) in Dorpshuis de Geist, Sint Pancras. Klik hier voor Caecilia’s website.
 
Verslag Elle Zwinkels
Foto’s: Mariska Steenbergen