Herkennen we niet allemaal het gevoel dat het gras ergens anders groener lijkt? Dromen we niet van een fijnere, mooiere wereld waarin we ons veel meer begrepen voelen? Een wereld waarin alles mogelijk is? Daarover gaat de musical, The Wiz. Dorothy (Mirthe Overhage) herkent deze dromen en wensen en op een dag wordt ze meegenomen door een wervelwind naar een andere wereld. Dit wordt heel mooi verbeeld in een dans met Milou Margaroli waarin ze als alternatieve werkelijkheid van Dorothy afwisselend spiegelt en zich af laat stoten. Hier begint de reis van Dorothy waarin ze een andere kant van zichzelf kan ontdekken. Mirthe laat mooi zien hoe Dorothy zoekt naar herkenning, naar houvast in deze vreemde wereld en neemt zo haar publiek met haar mooie stem mee op deze reis.

Maar ook droom werelden zijn niet zo makkelijk als we soms hopen. Hier komt Dorothy ook direct achter bij haar landing in het vreemde land van Oz waar ze per ongeluk de slechte heks van het oosten vermoord. Haar zus, de goede fee van het noorden, Acadabra (Judith Veld) geeft haar de magische schoenen van haar dode zuster en helpt haar samen met de Munchkins op weg naar The Wizard of Oz. Ze volgt het pad van gele stenen en ontmoet hier de vogelverschrikker zonder verstand (Guido Dijkstra), de blikkenman zonder hart (Joey de Boer) en de leeuw zonder moed (Hans de Boer).

Oorspronkelijk gedreven door haar wens weer thuis te komen gaat ze met haar nieuw gevonden vrienden op reis door de stad van Smaragd. Een stad waar iedereen een ander perspectief krijgt op de wereld. Ook geholpen door de groene brillen die The Wiz heeft meegenomen.

Judith Veld introduceert het land van Oz aan Dorothy in een prachtig nummer als de goede fee Acadabra. Door haar moeilijkheden met haar magie waardoor ze toch maar liever met de bus gaat brengt ze humor en wat verrassingseffecten in het stuk. Een stokje dat overtuigend wordt overgenomen door Hans de Boer als hij als laffe leeuw verschijnt. Zijn angst voor schapen en ongelukkige beschrijving van de therapie bij de ezel die eigenlijk niet zoveel te zeggen heeft zijn prachtig.

Guido Dijkstra wordt prachtig geïntroduceerd als eenzame vogelverschrikker omringt door grappige kraaien. Hij blijft in de schaduwen tot Dorothy hem losmaakt en hij de wereld in struikelt met zoveel enthousiasme dat je wel mee wilt dansen. Zodra hij samen met Dorothy de blikkenman geolied heeft en Joey de Boer in beweging kan komen speelt hij overtuigend deze onhandige houthakker met tranen in de aanslag. De olie werkt wel heel goed en in zijn bewegingen is al snel weinig te merken van zijn grotendeels blikken lijf, maar dit levert wel mooi theater op. Er wordt soms wat te groot geacteerd, maar dit past wel bij dit verhaal en het enthousiasme van de cast is prachtig om te zien.

Decor

Er wordt in het decor vooral gebruik gemaakt van gekleurd licht. Er zijn lichte kubussen waar verschillende decorstukken mee worden opgebouwd die verkleuren afhankelijk van de situatie of sfeer. Hier wordt bijvoorbeeld ook de groene poort naar The Wiz mee gecreëerd. Een interessant effect ontstaat als leden van het ensemble deze stoffen kubussen gaan dragen als kostuum of er mee gaan dansen. De vliegende lichtgevende blokken geven zo de illusie dat er uit het niets een nieuwe omgeving ontstaat. En dat is precies wat we in onze dromen zo beleven.

Als de karakters de groene brillen van de The Wiz dragen, kleurt het licht en daarmee de hele wereld groen. Een mooie verwijzing naar de smaragdenstad, maar geen mooi beeld. Wel helpt het om het gevoel dat je in je dromen altijd fragmenten ziet te versterken.

Met eenvoudige kostuumwisselingen en verwijzingen in de tekst worden nieuwe ensemble karakters geïntroduceerd. Hierdoor wordt de creatieve geest van het publiek ook geprikkeld.Er wordt veel met volgspots gewerkt wat een mooi effect geeft. Helaas wordt dit zoveel gedaan dat er ook regelmatig karakters bijna in het donker verdwijnen waardoor expressie niet meer te zien is en het contrast tussen het karakter in de spot en de rest van de cast wel erg groot wordt.

Ensemble

Het grote ensemble heeft in deze productie van Bruineberg Productions een hele mooie rol gekregen. Ze vormen een levend decor wat een prachtige interactie oplevert onderling en met de vier reizigers. Ook is hierdoor de mogelijkheid ontstaan om meer dans met choreografieën van Bernadette Dengler in het stuk te brengen. Deze zijn een ware toevoeging aan het verhaal en versterken de sfeer die door spel, licht en muziek wordt neergezet. En in samenwerking met het super live 12-koppig orkest wordt de voorstelling direct dynamischer.

Dorothy vind niet alleen haar weg naar huis, maar leert vooral wat voor dierbare verrassingen je tegen kan komen als je een keer niet de snelste weg neemt. Een voorbeeld om af en toe een te volgen, ook in deze wereld.

 

Klik hier voor meer informatie

Klik hier voor het uitgebreide fotoverslag

Foto’s en verslag: Lisa Jansen