Jamie en Cathy vertellen hun ervaringen in de laatste vijf jaar van hun relatie, The Last Five Years. Cathy begint te vertellen over de afscheidsbrief die ze van Jamie ontving, in tranen beschrijft ze hoe ze alleen achterblijft. Jamie begint vol energie en enthousiasme te vertellen over hun ontmoeting. Deze hoop, de groeiende liefde en de nieuwsgierigheid staan in groot contrast met het verdriet en de verlatenheid die Cathy uitstraalt. Langzaam komen ze dichter bij elkaar op deze tijdslijn als Jamie chronologisch verder vertelt en Cathy steeds dichter bij de start van de relatie komt. Op deze manier krijg je langzaam een completer beeld van beide perspectieven, twee levens in een relatie.
Charlotte Campion heeft als Cathy het voordeel dat ze direct op de heftige emoties in kan gaan. Hierdoor zal ze een deel van het publiek direct pakken en daardoor ook vasthouden. Michiel De Meyer heeft als jonge hond Jamie een extra stap te maken. Hij komt minder toe aan het tonen van zijn emoties en laat hier pas aan het einde iets meer van zien. Hierin wordt een stereotype lijn gevolgd van de emotionele vrouw en de daadkrachtige man. Wat extra versterkt wordt door het afwachtende karakter van Cathy. Juist deze eigenschap maakt de verhaallijn van Jamie geloofwaardiger en zal hij langzaam meer mensen voor zich winnen. Het is niet alleen het verschil in succes, maar juist de combinatie met het sterke contrast tussen de twee karakters waardoor de kloof tussen hen ongemerkt steeds groter wordt. Iets waar Jamie in zijn brief mooi naar verwijst.
Dit is mooi verbeeld in het decor dat bestaat uit vijf kisten met elk twee zitplaatsen die trapsgewijs oplopen. Steeds schuiven ze een stukje op waardoor er geen tekstverwijzingen nodig zijn om te begrijpen waar in het verhaal ze zijn. Uit deze kisten komen attributen tevoorschijn, waarmee gespeeld wordt zoals de bos bloemen die Jamie aan Cathy geeft en die ze vind als zij in die tijd is aangekomen. Maar de stapel boeken bij de laatste kist van Jamie die zijn succes laten zien zijn meer onderdeel van het decor en een stille boodschap. Jammer is dat er niet wat meer gebruik wordt gemaakt van dezelfde attributen door Jamie en Cathy. Dat zou voor een bijzondere vorm van interactie gezorgd hebben ondanks dat ze nauwelijks tegelijk in hetzelfde jaar spelen.
Voor het begrip is het niet nodig, maar een prachtige esthetische aanvulling is de fotoserie boven de kisten. In het midden prijken Jamie en Cathy gelukkig samen in een omhelzing. Zowel voor als achteruit in de tijdslijn zie je vervolgens meer afstand ontstaan. De opgelichte foto is direct een mooie verwijzing naar het moment in de tijd waarin gespeeld wordt.
Deze relatie met tijd zit niet alleen in de vertelwijze, maar speelt ook in de tekst een rol door kleine verwijzingen. De sterkste scène van De Meyer is zijn voordracht van zijn zelfgeschreven kerstverhaal om Cathy moed en zelfvertrouwen te geven. Hierin laat hij mooi de onzekerheid zien die hij voelt bij de voorbereiding van zijn plan en de schakeling naar zijn comfort zone als hij zijn verhaal vertelt. Campion brengt met haar krachtige stem meer diepgang in het verhaal door de innerlijke strijd en frustratie van Cathy subtiel te laten zien. Heel mooi hoe ze ook op die manier door blijft spelen buiten haar spotlight. Hierdoor versterkt ze het aspect van twee levens die zich langs elkaar afspelen en geeft ze inhoud aan de beslissing om altijd beide acteurs op het toneel te houden.
In de laatste scène zit Cathy in de hoopvolle start van de relatie en neemt Jamie hier afscheid van. Hier komen ze door de sterke teksten van Jason Robert Brown weer even samen in een duet ondanks de vijf jaar afstand.
Het is een doorgecomponeerde musical waarbij de live muziek heel belangrijk is en dit wordt goed gedaan door het 7-koppig orkest onder leiding van Fio Van Steenlandt. De constante zang is prachtig en geeft kracht aan de teksten, maar het zou ook interessant zijn dit verhaal als toneelstuk te brengen. Door het teruggrijpen op stukken muziek in volgende nummers en de duidelijke overgangen tussen de verhaallijnen, waar fijn gebruik wordt gemaakt van de aan- en afwezigheid van licht, ontstaat er een rust. Als publiek hoef je je nergens anders op te richten dan de tekst en de prachtige zang en het spel. Het dieper graven in de verhaallijnen kan vooral na afloop als je beide perspectieven gehoord hebt.
Beide karakters ontwikkelen zich nauwelijks in dit verhaal . Wel wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld hoe het nu verder gaat met ze. Kan Jamie een writers block aan? Waarom zoekt Cathy zo naar de bevestiging terwijl ze zich ook alleen goed red? Is hij wel zo onafhankelijk als hij nu lijkt? Leert Cathy actief en vol zelfvertrouwen haar droom na te jagen zoals Jamie altijd heeft geloofd dat ze dat kan? The next five years zou een bijzondere blik kunnen werpen op deze vragen en hoe ons verleden ons vormt.
Speellijst:
Zaterdagavond 26 mei 2018 om 20.30 uur
Zondagmiddag 27 mei 2018 om 15.00 uur
Meer informatie en tickets: www.bso-producties.be/the-last-five-years
Foto’s en verslag: Lisa Jansen
Lees ook:
Michiel De Meyer en Charlotte Campion in The Last Five Years