Achterblijven met een gevoel van onrechtvaardigheid en verwarring. Geen standaard emoties om een theaterzaal mee te verlaten na een musical. Maar theatergroep SPOT! bracht het op waarheid gebaseerde stuk Parade van Jason Robert Brown. Een van de weinige wat donkerdere musicals waarin het verhaal verteld wordt van Leo Frank (Jeroen Alders). Een joodse man uit Brooklyn die zich een buitenbeentje voelt in de rode heuvels van Georgia waar hij nu met zijn vrouw Lucille (Kelly Kwa) woont.
Op de dag van de jaarlijkse parade wordt het 13-jarige meisje Mary Phagan (Geeske Boersma) vermoord in de kelder van de potlodenfabriek waar Leo Frank werkt. Hij en de nachtwaker van de fabriek Lee Newton (Franck Doho) worden geselecteerd als verdachten. De Afro-Amerikaanse Lee wordt na een verhoor waarin hij blijft ontkennen vrij gelaten. Het sentiment is dat het publiek meer wil dan alleen zijn dood en de opdracht wordt gegeven zo snel mogelijk bewijs te leveren om Leo Frank te veroordelen.
Twee buitenbeentjes worden geselecteerd en de media wordt ingezet om het publiek te overtuigen van schuld. De ambitieuze, maar niet zo succesvolle journalist Britt Craig (Kelly van der Hulst) blijkt hierin een handig middel. Hierin brengt een verhaal dat zich afspeelt in 1913 de vraag op hoe wij in deze tijd (nog)steeds gemanipuleerd kunnen worden door berichtgeving.
De eerste scènes gaan zo moeizaam dat de vraag rijst of er iets van dit heftige verhaal overeind zal blijven. Langzaam spel, iele stemmen, weinig power of emotie. Zelfs de ensemblenummers blijven niet overeind, ondanks de inzet van het goede 10-koppige orkest. Als Kelly Kwa het nummer ‘What am I waiting for?’ begint te zingen komt hier langzaam verandering in. Kelly heeft een sterke stem en brengt emotie in haar verhaal door een goede tekstbehandeling. Als later de rechtszaak tegen Leo start beginnen de losse elementen steeds meer bij elkaar te komen. Jeroen maakt goed gebruik van de nummers om het karakter leo meer diepgang te geven. Er komt meer tempo in de regie al duren de donkere overgangen tussen de scènes af en toe nog te lang. Mooi is hoe op een natuurlijke manier geswitcht wordt tussen getuigenissen op de stand en het uitspelen van wat er vertelt wordt. Hierin komen goed de verschillen tussen interpretatie, leugen en werkelijkheid in beeld.
Iedereen krijgt wel eens de wat-als vraag. Wat zou je doen als…. Lucille wordt geconfronteerd met het dilemma wat zou je doen als je man veroordeeld wordt van moord? Ze kiest ervoor 100% achter hem te blijven staan en ze brengt lichtheid en positiviteit in deze strijd om gerechtigheid met haar onvoorwaardelijke liefde.
Franck Doho laat met zijn fantastische stem en charmes definitief de moeizame start achter. De beschuldigde Lee Newton speelt hij integer en hij overtuigt als de overrompelde man die nauw ontsnapt aan de grijpgrage vingers van de veroordelaars. Als Jim Conley, de schoonmaker, beweegt hij vrijer en danst heel soepel door alle confrontaties in zijn leven.
Sanne Stolp brengt als rechter geloofwaardig het nummer ‘letters tot he governor’. Een interessante en mooie keuze om zowel de rechter als de journalist vrouwen te casten.
Lucille herinnert zich haar man en we horen de dialoog terug tussen Leo en Mary. De dialoog vlak voor alle levens onverwachts omsloegen. Indrukwekkend is hoe dit gesprek die in het begin werd uitgespeeld krijgt een hele nieuwe lading als deze we deze terug horen. Een krachtige scène waarin de opgebouwde emoties bevestigd worden om met Lucille mee te gaan in de nieuwe fase.
Een cadeautje is het als het proloog nummer aan het einde herhaald wordt. Het lijkt wel of er in de coulissen een tweede cast verstopt zat, wat een verschil met de start van de voorstelling. De tweede versie is krachtig en overtuigend. Fijn om zo af te sluiten.
Bekijk hier de foto’s van het slotapplaus
Verslag en foto’s: Lisa Jansen