Wie Showponies 1 heeft gezien zal vol verwachting uit kijken naar Showponies 2. Wie 1 gemist heeft gaat daar straks spijt van krijgen want eenmaal 2 gezien weet je dat je dit uniek stuk theater gewoon niet mag missen.

Een revue, zoals Alex Klaasen hem zelf aankondigt en dat is het ook. Korte scenes waarin een actueel onderwerp wordt aangesneden afgewisseld met liedjes eveneens voorzien van een thema. Of soms gaat een liedje over niets en hoor je het tussen de regels door: ‘acceptatie’. Naast het talent voor typetjes neerzetten is Alex ook een meester in woordenvlugheid. Dit bewijst hij in de dialoog met Daniel Cornelissen over het man of vrouw zijn of allebei. 
Je merkt dat bij deze voorstelling de boodschap wat meer doordrenkt is. Met het boek Velvet Rage van Alan Downs in zijn achterhoofd wilde Alex het publiek meegeven dat we allemaal vooral onszelf zijn. En laten we in godsnaam die hokjes achterwege laten. En juist daarom wordt de stereotypering rondom bijvoorbeeld homofilie krachtig doch humoristisch aangekaart door middel van een schoolklas die een ‘echte homo’ (Freek Bartels) op bezoek krijgt. De toch met wat boerse tongval pratende meester is zwaar teleurgesteld wanneer blijkt dat homo’s helemaal niet standaard verwijfd praten ‘en met dat handje zo’. En wordt het ‘nieuwe alfabet’ LHGTBIQ uitgelegd op de wijs van ‘ben met Katootje naar de botermarkt geweest’.


Het nummer ‘zij is een hij’ wordt in onvervalst Volendams accent gezongen en het is alsof je naar de nieuwste single van Jan Smit luistert. Net als je denkt dat het best knap gedaan is komen Kriebel (Jip Smit) en Stijfje (Daniel Cornelissen) op. Twee poppen in de vorm van een vagina en een penis die de raarste spelletjes met elkaar doen in de tuin van opa onderbuik. Je moet het maar bedenken. Ook de kerk moet het uiteraard ontgelden en bij het laatste avondmaal worden er grappen gemaakt over de eetcultuur van mensen. Want als elke apostel iets meegenomen heeft voor het diner blijkt Jezus (gelieve uit te spreken als Cheezoes) overal allergisch of intolerant voor te zijn. En over eten gesproken, het gesprek bij Bla Bla Big met Jacqeline (Jip Smit) als een veredelde Catherine Keyl, gaat juist over blij zijn met je lijf. Want een dun varken wil je toch niet zijn hoewel je ex je liever als mager speklapje ziet.Naast de grappen en grollen en soms hysterische scenes kennen de meesten Alex ook van een ander kant. Die laat hij gelukkig ook zien. Hij vertelt over het uit de kast komen en leest een brief voor van een moeder aan haar net uit de kast gekomen zoon. ‘Dat je weet dat ik het weet’ is mooi, kwetsbaar en raakt voelbaar de zaal.

Maar bijkomen kun je niet want het volgende staat alweer in de startblokken. Barbie (Desi van Doeveren) en Ken (Stef van Gelder) komen op en ontdekken dat zij eigenlijk niet meer zo van deze tijd zijn. Een rolstoelbarbie (Cripta Scheepers) en een Kentucky Obesibarbie (Kiefer Zwart) komen erbij. Er volgt nog een klimaat neutrale Barbie en een Downy, een lesbibarbie en een Radicaal Barbie (Roman Brasser) met opplakbaard en verstelbare bomgordel maar de meest hilarische Barbie is toch wel Barbie Streisand, met muziekfunctie. Het publiek giert het uit. Schijnbaar is in hokjes plaatsen toch nog grappig en ‘on edge’.

Na de pauze is het tijd voor een musical. Een musical over Alexander, een heteroversie van Alex. Er volgt een timeline maar wordt toch afgekapt door Freek en Daniel. Dit gelooft niemand natuurlijk. Op de vraag of Freek het wel eens met een vrouw heeft gedaan antwoord hij laconiek: oh ja maar het is net als een vakantie in Finland… Best leuk maar je kan ook best zonder. Een lied over Hommelhaat volgt en we hebben even aandacht voor de fantastische choreografieën, wederom door Daan Wijnands bedacht. Goed gebruik makend van de drie draaischijven op het podium en vaak nog een spiegelbeeld waarin de vormen bijzonder tot zijn recht komen is een lust voor het oog. Het Bollywood nummer is een spektakel om te zien, hoewel geen idee wat het in de voorstelling deed. En dat maakt het dan juist weer uniek. 
Alex praat alle scenes aan elkaar, is eigenlijk onafgebroken op het podium aanwezig.

 

Deze is voor Johan Derksen moet hij gedacht hebben bij de instart naar de volgende anekdote. Na de wetenschap gedeeld te hebben dat 35% van de mensen er niet tegen kan om mannen te zien tongen, gaat het zaallicht aan en wordt het publiek getest. Freek en Daniel zijn de pineut hierin, hebben er ook maar zo zo zin in maar ach, wat moet… het premierepubliek blijkt redelijk resistent maar de techniekstagiare moet het helaas bekopen.

Een laatste boodschap van Alex: hij leest een brief voor van zijn vader aan hem. Na afloop vertelt hij ons dat dit ook echt de brief was van zijn vader en dat hij hoopt dat hij met zijn show, die jongens met hun moeders die hij bij show 1 vaak zag zitten dat stukje kan meegeven om zichzelf te bevrijden. Het hier en nu is wat er leeft. En leef alsof het je laatste dag is…
Alex vertelde ons ook dat hij supernerveus en gespannen was, men heeft nu toch een verwachting. Vindt men het net zo grappig, lukt het nog een keer om zo’n succes te krijgen, worden zijn eigen verwachtingen wel ingelost. Na de laatste buiging zien we een opgeluchte zucht. Showponies 2 is zeker niet in een hokje te plaatsen. Het is gewoon weer een revuevoorstelling van ongekende kwaliteit met supertalenten op het podium. Met de liefde voorop, en de uitdaging er vlak achteraan. Een en een is samen…

Showponies gaat nu toeren, vanaf 14 januari zal Kelvin Wormgoor de plek van Freek invullen. Kijk voor kaarten op www.alexklaassen.nl

Lees ook: Showponies: een veelzijdig ras van topklasse!

Verslag: Mariska Steenbergen
Foto’s: Marloes Romeijn