Langdurige koorts, luchtweginfecties, hersenvliesontsteking, tuberculose, aantasting van de zenuwen, eczeem, diarree, gewichtsverlies, lymfeklierkanker: een paar mogelijke symptomen van een HIV infectie. Lang een onbekende aandoening die geïsoleerd leek te zijn tot de homogemeenschap.

Angst en discriminatie vertraagde daarom het onderzoek naar medicatie waardoor veel jonge mensen een doodsvonnis kregen na de diagnose. Het lijkt zo lang geleden voor hen die HIV / AIDS alleen kennen als chronische aandoening. Maar pas in 1981 begon deze aids crisis en in 1995 was aids al de belangrijkste doodsoorzaak van mannen tussen de 30 en 45 jaar in Amsterdam. Het duurde tot 1996 voor er een combinatietherapie kwam waardoor meer en meer mensen overleefden. Zo ook Hugo (Frans Mulder), Ferry (Raymi Sambo) en Ben (Mike Reus). Wekelijks hadden ze afscheid genomen van vrienden en geliefden, maar zij overleefden. Ze zonderde zich af in hun villa in Gran Canaria dat ze spottend ‘POZ Paradise’ doopte. Naast deze villa kwam een Gay Holiday Resort waardoor de drie vijftigers nu geconfronteerd worden met een jongere generatie.

In het contact met drie twintigers die in het resort verblijven realiseren ze zich dat de geschiedenis een deel van ze is en ze de pijn en herinneringen nog met zich meedragen. Het blijkt heel moeilijk om weer te gaan leven als je je hebt voorbereid op een snel einde en dit einde maar niet komt.

De jongere kampen met andere vraagstukken. Is een gaypride stereotype en ouderwets of heel belangrijk en mooi? Wel trouwen nu het kan of niet conformeren aan de heteroseksuele norm?

De confrontaties tussen de verschillende ideeën van de twee generaties leveren sterke en interessante scènes op.

De relatiemanager van het resort (Harry Piekema) brengt nog een ander perspectief in. Hij houdt het publiek een spiegel voor en laat de valse acceptatie in de maatschappij zien. Een spiegeling die ook in het decor van Eric Goossens is terug te zien. Met goed getimede opmerkingen als: “homo’s zijn heel aardige jongens, je kan niet met ze voetballen, maar verder kan ik prima met ze door 1 deur.”

Of tegen zijn zoon Justin (Huib Cluistra): “Jij schaamt je voor mij, de omgekeerde wereld”. Of tegen Ferry: “Daar zijn jullie goed in he, jullie soort, dat artistieke.” Met zijn gevleugelde uitspraak: “humor, ik hou ervan” lacht hij de discriminatie weg. Iets dat ook anno 2018 nog veel gebeurd.

Doris Baaten speelt alle vrouwelijke rollen en transformeert zo van arts tot onwetende zus tot drag queen. Met haar prachtige stem zorgt ze voor muzikale aanvullingen en overgangen tussen de scènes. De rust die ze hiermee in het stuk brengt maakt het geheel nog krachtiger. Haar hilarische optreden in drag wordt door het enthousiaste première publiek beloond met een open doekje.

Na dit optreden volgt weer een mooie confrontatie tussen de twee generaties waarin de vooroordelen heen en weer vliegen.

Vooral de oudere drie karakters zijn voldoende uitgewerkt om het verhaal op een goede manier te kunnen vertellen. Door het sterke spel, de simpele maar doeltreffende staging en heerlijke zang kan de ware ster stralen: het script. De wrange humor komt goed aan en helpt om het thema te verbreden naar vragen over wat het betekend om te leven, hoe je om kan gaan met de dood en hoe we elkaar hiermee kunnen helpen. De geschiedenis is een deel van ons en alle verschillen kunnen ons verder helpen door onze verhalen te vertellen.

En daarin speelt deze productie een belangrijke rol, ook als onderdeel van het culturele programma van de Internationale Aidsconferentie AIDS 2018. Het daagt een jongere generatie uit om na te denken over de invloed van de aids-crisis, een zo recente tragedie. Het script zit vol verwijzingen naar artiesten, schrijvers  en gebeurtenissen als het AZT drama, maar door deze niet onnodig toe te lichten blijft er een fijn tempo in het stuk en wordt iedereen uitgenodigd zich verder te verdiepen om nog meer de diepgang van het script te kunnen begrijpen.

Het is een specifiek verhaal maar Daniël Cohen heeft een vorm gevonden waardoor het voor een breed publiek interessant is. Het stuk stelt ons allen voor de vraag hoe je je leven weer op kan pakken na een persoonlijke tragedie. Hoe pas je je aan als je leven plotseling zo anders loopt dan je verwacht of hoopt?

Wat maakt jouw leven waardevol?

Voor meer informatie: www.poz-paradise.nl

Tickets: www.ssba.nl/poz

Nog te zien t/m 5 augustus in stadsschouwburg Amsterdam

Verslag: Lisa Jansen

Foto: René Zuiderveld