Piek van der Kaaden kennen de musicalliefhebbers van Soldaat van Oranje en van haar rol Constance in Mozart de Musical. Piek heeft na een verblijf in New York haar plekje gevonden in Hamburg waar ze nu ongeveer tweemaal per week de rol van Molly in de musical Ghost speelt.

Muziektheaterschool

Piek was op jonge leeftijd al helemaal in de ban van musical en muziek. Nadat haar muzieklerares haar moeder erop had gewezen dat musicals misschien wel iets voor Piek zou zijn, trok Piek de stoute schoenen aan en speelde van haar achtste tot haar zestiende in musicals bij de muziektheaterschool Zuid-Kennemerland in Heemstede. Daarna moest Piek kiezen wat ze wilde gaan doen.

Hoe verder?

Ik vond het nog wel een ding; vertelt Piek, dat je op zo’n jonge leeftijd zo’n belangrijke keuze moet maken. De theaterschool directeur besprak toen met mij dat de opleidingen mij misschien te jong zouden vinden omdat ik pas 17 was en ik afgewezen zou kunnen worden op mijn leeftijd. Hij opperde dat ik misschien een jaar even wat anders moest gaan doen en ik vond dat wel een goed idee. Ik ben toen een jaar gaan studeren aan de Filmacademie in Amsterdam omdat ik dat ook interessant en leuk vond en ik vooral achter de schermen wilde kijken bij productie, regie en montage. Ook heb ik dat jaar lessen genomen om me voorbereid om audities te gaan doen bij KleinKunst Amsterdam, Frank Sanders Akademie en de Fontys Hogeschool.

Fontys

Ik auditeerde in de periode dat ‘Op zoek naar….’ op TV was. Ik keek daarnaar als een groot musical fan en het viel me op dat er heel veel deelnemers van Fontys kwamen. Toen kreeg ik het idee dat als ik wilde doen wat ik in mijn hoofd had, ik bij Fontys de grootste kans van slagen had. Dat is tegenwoordig niet altijd meer nodig in Nederland. In Duitsland en Oostenrijk is er nog steeds veel vraag naar Fontys studenten en ze horen meteen of je van Fontys komt of niet. Dat is wel gaaf. Ze zijn in ieder geval heel enthousiast over mensen uit Tilburg.

Toen ik op Fontys werd aangenomen vond ik dat eigenlijk reuze eng. Ik moest als Amsterdamse, die daar al haar vriendinnen had, naar Tilburg. Ik dacht; jeetje nu moet ik het ook nog doen. Ik had er natuurlijk wel heel veel zin in maar ik vond het toch moeilijk om die omslag te maken als meisje uit Amsterdam die ineens in Brabant gaat wonen. Ik had wel heimwee maar ik kon de knop omzetten en besloot dat als ik er vier jaar zou studeren en alleen maar zou kniezen me niet ging helpen. Uiteindelijk zijn een aantal klasgenoten vrienden voor het leven geworden. Daar ben ik al heel lang heel dik mee en dat is geweldig.

De Jantjes

Ik kwam uit een heel succesvol studiejaar. We begonnen met 24 en er studeerden er 16 af. Veel mensen uit mijn jaar hadden meteen een stageplek. Ik kon bij De Graaf & Cornelissen in De Jantjes terecht. Het is een heel leuk bedrijf om daar te starten omdat het niet zo groot is als Stage Entertainment en destijds Albert Verlinde Entertainment. Voor mijn gevoel viel ik met mijn neus in de boter. Ik had veel te doen en had meteen drie understudy rollen. Ik zat samen met twee klasgenootjes in deze cast dus ik hoefde me niet zo verloren te voelen. Ik maakte daar een hele fijne start.

Ellen Evers

Ik speelde onder andere in De Jantjes met Willeke Alberti en Ellen Evers. Met Ellen heb ik een speciale band gekregen. Zij is in bepaalde zin mijn theater-moeder geworden sinds De Jantjes. We hebben nog nooit een show van elkaar gemist en Ellen is ook in Hamburg naar mij komen kijken toen ik de rol van Molly speelde.

Ik stel haar kritiek ontzettend op prijs en ze is altijd heel eerlijk en ik waardeer dat heel erg. Ik ben blij dat ik haar in mijn leven mag hebben. Het is een hele mooie vriendschap.

Soldaat van Oranje

Toen ik de rol van Charlotte mocht spelen dacht ik; Holly shit, ik ben wel de cover van de vrouwelijke hoofdrol en ik wist hoe groot deze voorstelling was. Ik kwam na De Jantjes net kijken in het vak. Toen ik de rol van Charlotte mocht spelen, kwam ik wel tot het besef dat ik dacht; hier heb ik wel sinds mijn achtste naar toe gewerkt. Als je fantaseert over spelen in het theater en je daarvan droomt dan visualiseer je jezelf in het spelen van een rol. En toen ik dat eenmaal aan het doen was, dacht ik dat ik in mijn handen mocht knijpen. Er zijn zoveel mensen die dat graag willen doen en waarbij het niet lukt en ik mag dit doen. Ik heb heel veel geluk gehad dat het gelukt is om te ontdekken dat ik er aanleg voor had en dat ik een goede opleiding heb mogen doen. Het heeft met zoveel factoren te maken om daar te komen. Ook komt er een flinke portie geluk bij kijken om te kunnen doen wat ik als klein meisje al wilde ‘als ik later groot was’.

Eigen show

Toen ik weg ging bij Soldaat had ik even de behoefte om, na zo’n grote productie, iets kleiners te doen en zelf weer met theater bezig te zijn. Toen heb ik samen met collega’s en vrienden een zaalconcertje ‘Hoge Noot” gedaan wat heel erg leuk was. Ik heb ook met een klasgenoot een eigen voorstelling gespeeld in Frascati West in Amsterdam. We hebben dat helemaal zelf opgezet met behulp van een regisseur en een schrijver. Dat was heel leuk om vanaf nul een voorstelling te maken en daar tijd voor te hebben.

Mozart

Nadat ik voor de eerste keer in drie jaar op vakantie was geweest, werd ik aangenomen voor  Mozart, de musical in Antwerpen. Dat was waanzinnig om te doen. We hadden auditie gedaan en alle meiden kregen de uitslag behalve ik. Ik dacht oprecht dat ze me vergeten waren of dat er iets aan de hand was of ik als stand-by zou worden gezet en dat een bekend Vlaams meisje op de rol zou worden gezet. Maar het bleek dat ze video opnamen van alle audities naar Sylvester Levay (componist) gestuurd hadden en dat die zijn veto nog moest geven over de castleden die geselecteerd waren door het creatieve team. Daar ging best wel tijd overheen maar ik heb die rol uiteindelijk gekregen en Sylvester zelfs later op de perspresentatie mogen ontmoeten, een waanzinnige ervaring!

New York

Na Mozart ben ik naar New York verhuisd. Dat was al heel lang een wens en een droom voor mij. Toen ik van school kwam dacht ik al er is nog zoveel te leren want ik denk dat je nooit bent uitgeleerd en ik was nog nooit in New York geweest. Ik dacht New York is op theatergebied toch the place to be . Mijn agenda was leeg na Mozart dus had ik er eindelijk tijd voor. Toen ben ik op zoek gegaan naar een passende opleiding voor ervaren mensen die al in het vak werkzaam waren. Ik wilde echt een nieuwe uitdaging waarin je veel kon leren. Ik moest daar auditie voor doen door video materiaal van monologen, liedjes, aan te leveren,  een motivatiebrief schrijven en telefonische interviews af te nemen. Ik ben toen ik werd toegelaten naar New York gegaan om het Encore Program te volgen aan de Amercan Academy of Dramatic Arts.

Het was wel bijzonder omdat als je in een productie staat te spelen voor mensen die een kaartje hebben gekocht je je geen fouten kunt permitteren. Een opleiding is juist bedoeld om lekker veel fouten te maken en daarvan te leren. Op je bek durven gaan, erachter te komen dat dingen je niet liggen en andere dingen wel waarvan je dat niet verwacht had. Je wordt op scherp gezet. Daarbij heb ik ontzettend veel mooie voorstellingen gezien op Broadway.

Ghost

Ik had al vaak gehoord van o.a. Ana Milva Gomes, waarmee ik in Mozart speelde, dat ik naar Duitsland moest gaan. Zij dachten dat ik in Duitsland wel kans zou kunnen maken. Duitsland trok me echter niet zo. In Nederland lukte het me wel om werk te vinden maar in Nederland is er op theatergebied veel veranderd vind ik. Ik dacht bij mezelf wel; als ik naar het buitenland ga moet het wel gaan om een voorstelling waar ik heel erg blij van wordt. Eentje die ik heel graag zou willen doen. Voor een voorstelling die daar niet aan zou voldoen zou ik niet mijn hele leven op zijn kop willen zetten en naar het buitenland te gaan en daar te gaan werken. Ik vond toen ook dat het Duits spreken me niet goed af zou gaan. Ana Milva Gomes vertelde me dat ik dat heel snel op zou pikken en dat ik dat vanzelf zou leren en dat ik daar heel erg goed in begeleid zou worden. Het was voor mij ook misschien een groot deel onwetendheid. Toen de oproep voor de rol van Molly in Ghost voorbijkwam dacht ik; deze moet ik doen. Dit is voor mij een bucketlist rol. Toen dacht ik; nu moet ik nakomen wat ik gezegd heb en nu moet ik ervoor gaan. Drie weken heb ik mezelf opgesloten in mijn appartement in Amsterdam want ik moest ontzettend veel voorbereiden. Ik sprak helemaal geen Duits, dus ik moest flink aan de studie. Een aantal mensen hebben me daarmee geholpen door mijn Duits te controleren en scenes met mij door te nemen.

Toen ben ik naar Hamburg gegaan voor de audities en kreeg ik de positie. Dit was eigenlijk mijn tweede auditie in Duitsland want ik ben ook voor Jane gegaan maar aangezien Tarzan in Oberhausen stopte was die auditie eigenlijk voor iedereen voor niets geweest.

Kwaliteit

De mensen van Ghost hadden mij nog nooit gezien of gehoord en ik kreeg een rol in Ghost waarbij ik dus gegarandeerd op zou gaan als Molly. ik besefte toen wel;  wow mensen die me adviseerden om naar Duitsland te gaan hebben gelijk gehad. In Duitsland worden keuzes voor casting niet gebaseerd op een bekende naam maar gaan ze voor kwaliteit en wat ze bij die persoon voelen, horen en zien en of je simpelweg geschikt bent voor de rol. Een Duitse had misschien meer kans gehad maar ze durfden het toch aan om een onbekend Nederlands meisje te kiezen.

Absoluut en volmondig ‘ja’, antwoordt Piek op de vraag of het naar meer smaakt in Duitsland. Het is me zo ontzettend goed bevallen. Ik vind de werkenergie en de keuzes die hier gemaakt worden heel goed, en dan bedoel ik dat je geen commerciële waarde hoeft te hebben om een rol te mogen spelen. Zo ervaar je een auditie proces als een eerlijk iets en krijgt iedereen wat dat betreft gelijke kansen. Dat is ontzettend fijn en ik vind dat dat zo hoort. Mensen komen naar het theater om drie uur niet aan hun eigen zorgen te denken maar gewoon in een ander verhaal te kunnen geloven waar ze naar zitten te kijken. Ik vind dat als je naar een bekend persoon zit te kijken, zit je naar een bekend iemand te kijken die een rol speelt. Ik zou zelf de rol willen zien en niet de bekende persoon. Je wilt helemaal in het verhaal worden gezogen en dit mag nooit ten koste gaan van de theaterervaring.

Molly

De rol van Molly is zo mooi omdat zij iets meemaakt wat ik gelukkig nooit mee heb gemaakt. Het is voor mij (en vele anderen) gelukkig een ver van mijn bed show. Stel je voor dat je van mijn leeftijd bent en de liefde van je leven verliest. Dat is natuurlijk iets dat voor mij als actrice heel uitdagend is. In veel voorstellingen kun je spelen dat je verliefd bent, beroemd,  op reis bent, maar spelen dat je rouwt om de dood van je man dat is echt next level. Dat is voor mij spelmatig een enorme uitdaging. Nu is de muziek ook waanzinnig. Ik vind dat een hele mooie plus aan de rol en het zijn hele gave nummers om te mogen zingen. De componist schreef o.a. ook voor Michael Jackson. De show heeft ook iets heel bijzonders door het geest aspect. Ondanks dat Sam als geest pal voor me staat mag ik hem niet zien, aanraken of aankijken en ik moet ik me heel eenzaam voelen op het toneel terwijl ik de hele tijd in het gezelschap van Sam ben. Dat is natuurlijk ook een heel bijzondere manier van spelen en geeft een speciaal toneelbeeld.

In het begin was dat heel vreemd maar dat wordt steeds makkelijker. Gelukkig mag ik de rol zo’n twee keer per week spelen en kan ik wat opbouwen. Nu geef ik het plot wel weg maar aan het einde van de voorstelling heeft Molly even de mogelijkheid om hem te zien, te spreken en te voelen. Nadat je dat drie uur niet hebt mogen doen en hem gemist hebt komt dat heel erg binnen want eigenlijk moet ik opnieuw afscheid van hem nemen. Ze verliest hem in het begin en aan het einde van de voorstelling op twee hele verschillende manieren en dat vind ik een hele mooie boog om te spelen.

Als ik terugkijk naar mijn tijd bij mijn vooropleiding had ik dit natuurlijk nooit kunnen dromen. Ik ben me er heel erg van bewust dat je heel veel geluk moet hebben en op de juiste tijd en op de juiste plek moet zijn. Ik had Molly bijvoorbeeld drie jaar geleden niet kunnen spelen. Daar moet je wat bagage voor hebben en veel ervaring. De diversiteit van ervaringen en landen is wel heerlijk.

De Dood

Ik zat me pas te bedenken dat iedere musical waarin ik heb gespeeld te maken heeft met de dood. In De Jantjes komen de matrozen om in Indië, in de Soldaat van Oranje is het oorlog en vallen er veel doden en ga ik zelf dood, in Mozart sterft mijn man en in Ghost sterft ook mijn man dus ik ben wat toe aan iets vrolijkers en luchtigs, lacht Piek.

Ghost speelt tot half januari en we zijn alweer aan de laatste maand begonnen maar wie weet komt het terug; zegt Piek, en dan houd ik me aanbevolen. Misschien ligt het dramatische me het best en zou dat me niet verbazen. Dat zegt niet dat andere rollen makkelijk zijn want het is ontzettend moeilijk om komische rollen te spelen en dat mensen om je kunnen lachen maar ik vind het heel mooi dat ik mag spelen wat Molly mee maakt en dat mensen mij (ondanks dat ik in een vreemde taal speel/spreek) geloven en ik heb weet te raken. Dat is voor mij het grootste compliment.

Ik hoop dat er nog mooie voorstellingen op mijn pad zullen komen en dat misschien de markt in Nederland zal gaan lijken op wat er hier gebeurd in Duitsland. Ik weet niet of dat haalbaar is maar het is voor heel veel mensen in Nederland een wens. Hopelijk gaat dat snel en wij als musicalsites hopen met haar mee. Ik vond het heel gaaf om te zien dat er veel nieuwe producties van nieuwe producenten genomineerd zijn dus wie weet. Ik ga weer veel Nederlandse producties bekijken als ik weer terug ben.

Lees ook:
Piek van der Kaaden in Ghost de musical in Hamburg
Achter de schermen bij Mozart met Piek van der Kaaden
Mozart de musical, groot, groter, grootst

Foto’s: Piek van der Kaaden