Met in de middag een code geel qua weersomstandigheden was het nog even billenknijpen voor de cast en creatives van de openluchtvoorstelling Mammoet.  En met dat ‘open lucht’ neem je natuurlijk altijd een risico. Helaas bleef het ook niet de gehele voorstelling droog maar het publiek had zich goed voorbereid met plu’s en poncho’s en de cast speelde alsof het 25 graden met geen vuiltje aan de lucht was. Aangezien de beginfase van de voorstelling zich afspeelt bij zonsondergang begon de voorstelling ook pas om 21.00 uur. We zien een groot speelveld met de tribune eromheen in een halve cirkelvormige ombouw met uitzicht op een prachtig groot stuk heide en de ondergaande zon. Op het podium al een aantal bijzondere verschijningen die we later in het verhaal weer zouden tegenkomen.

Het verhaal

Centraal in het verhaal staat spiritueel leider Urdward (Paul R. Kooij) en zijn gezin. Hij neemt het publiek mee op een mythische reis. Volgens zijn ‘Icka’-filosofie zijn wij te veel bezeten van onszelf. Met zijn vrouw Freya (Gusta Geleijnse), dochter Luna (Myrthe Burger) en hun volgelingen laat hij oeroude rituelen naspelen om ons daarvan te genezen. De verhalen van de Heilige Mammoetjacht, Het meisje van Yde, het Hert van de Oostvaart en de Steen des Aanstoots laten iedereen zien en voelen wat de geheimen van het leven zijn, die wij in onze tijd zijn vergeten.

Maar tijdens het naspelen van deze verhalen lopen de spanningen binnen het genootschap op. Freya vecht met de belastingdienst, Luna wil weg van haar wereldvreemde ouders, Urdward doet of er niets aan de hand is. Als alles uit de hand loopt verschijnt net op tijd de zondebok.

Spektakel

Een mooi authentiek script geschreven door Tom de Ket. De eerste 20 minuten moet je er wel even in komen. De filosofische monologen van Urdward zijn soms wat uitgestrekt en niet voor iedereen even goed te volgen. De ‘oermensen’ hebben een geheel eigen taal mee gekregen wat een mengeling is tussen plat Drents, straattaal en basale klanken. 

Het wisselen van tijdsperiode is subliem gedaan met kostuums (Arien de Vries) en tentjes van dierenhuiden. Door gebruik te maken van luiken in het podium kan men vrij snel switchen tussen de periodes.

Bij de perspresentatie beloofde Tom de Ket ons spektakel in de vorm van het effect van een echte Mammoet. Dit gebeurde tijdens de Mammoetjacht en we moeten toegeven, geen woord gelogen. Spektakel op alle niveaus; het ondersteunende geluid door de muzikanten Niels Verbeek, Emiel de Jong en Jan Willem Troost, het decor met daarbij een heuse mammoet (we zullen niet alles verklappen) én het spel van de cast die over, onder, door het gehele podium rent is echt een lust voor het oog. De vormgeving is door Michiel Voet en het gehele artistieke team verdient hiervoor echt complimenten. 

En hoewel het niet echt een feelgood verhaal is valt er zeker nog genoeg te lachen en mag het publiek zelf ook meedoen met het genootschap. Wie weet gaat er bij ons in het heden dan ook een lampje branden… wat is eigenlijk ons dierbaarste bezit? En zouden wij dat opofferen? Hoe kijken we zelf naar ons als het gaat om delen? En hoever gaat dat delen dan? 

Mammoet is een voorstelling waar zeker over nagepraat moet worden en zoveel biedt qua vormgeving en beleving dat één bezoek eigenlijk niet voldoende is. We hoorden bij het weglopen van het terrein dan ook meerdere mensen opteren voor een vervolgbezoek. ‘Maar wel met mooier weer’ was vaak de aanvulling. Die kans zit er dik in want Mammoet speelt nog tot 1 september. Voor de ‘westerlingen’ die wellicht twijfelen of het de rit naar het Drentse Buinen wel waard is, jazeker! Kijk op www.mammoetindrente.nl voor tickets.

Lees ook:
Mammoet in Drenthe; Theaterspektakel over de oertijd anno nu

Verslag en foto’s slotapplaus: Mariska Steenbergen
Scenefoto’s: Ben van Duin