Drie zeventienjarige studenten repeteren op de jongensschool voor het toneelstuk ‘De passie van de heilige Sebastiaan’. Jean Bilodeau (Jelle Gulmans), Simon Doucet (Tristan van der Lingen) en Graaf Vallier de Tilly (Ismael Berens) focussen zich op de scene dat Sebastiaan wordt vastgebonden en zijn geliefde smeekt om de dood als teken van ultieme liefde. Simon en Vallier die deze rollen verbeelden hebben bij elkaar ook deze liefde gevonden. Een liefde die Simon verborgen wil houden, maar hierin buiten de jaloerse oplettendheid van Bilodeau gerekend had.

15 jaar later wacht de ernstig zieke Simon (Niels de Mossenau) in de mannengevangenis op de priester die hem de laatste biecht komt afnemen. 15 jaar heeft hij hier vastgezeten en nu komt hij eindelijk weer oog in oog te staan met Bilodeau (Jim Bes). Hij bindt hem vast zoals Bilodeau hem bij de repetities vastbond en dwingt hem terug te kijken op zijn leven.

De jonge Bilodeau heeft alles vastgelegd in een boekje en Simon voert de regie over zijn medegevangenen die het toneelstuk van het gezamenlijke leven van de jonge Bilodeau en Simon opvoeren.

De oudere Simon en Bilodeau kijken toe en op de juiste momenten onderbreken ze het toneelstuk en brengen ons zo vanuit 1937 terug naar 1952. Deze overgangen zitten heel slim in het script van Allard Blom verwerkt waardoor de gelaagdheid van de verschillende toneelstukken binnen de musical Lelies intact blijft. Ze zijn constant aanwezig op het toneel en spelen in stilte door waardoor de reacties die ze geven als volkomen logisch ervaren worden. Niels en Jim herinneren het publiek er op deze manier aan waarom en waar dit verhaal verteld wordt.

Ismael Berens geeft de jonge Vallier een mooie onbezorgdheid mee die hij door alle gebeurtenissen langzaam verliest. Zijn moeder de gravin (Rutger Bulsing) leeft in een fantasiewereld, maar is daardoor wel in staat om met een open blik naar de wereld te kijken. Zij vindt de homoseksualiteit van haar zoon dan ook geen enkel probleem en wil alleen maar dat hij blijft vechten voor zijn grote liefde.

Als stukjes realiteit haar wereld binnendringen realiseert ze zich waarom ze al de tijd haar ogen heeft gesloten. Net als de heilige Sebastiaan verkiest ze de dood als teken van ultieme liefde.

Deze grote liefde Simon wordt gespeeld door Tristan van der Lingen die de spanning van Simon mooi laat zien al had deze onzekerheid op sommige momenten meer opgebouwd mogen worden. Zowel Ismael als Tristen verloren af en toe voor een paar momenten de volledige inleving waardoor er wat intensiteit verdween. Daartegenover staan wel prachtige scènes waarin ze juist samen heel sterk spelen. De badscène is een van deze pareltjes, sterk en kwetsbaar.

Lennard Borgo heeft de prachtige rol van Lydie-Anne de Rozier, de excentrieke dame die met haar luchtballon het dorp in is komen waaien. Met haar leugentheorie zet ze van alles in beweging, waaronder het hoofd van Simon. Als haar gevraagd wordt welke rol ze speelt (binnen het stuk over de heilige Sebastiaan) antwoord ze: ‘de verlaten vrouw, die door iedereen gehaat wordt.’ Maar Lennard speelt haar heel open waardoor het makkelijk wordt om met haar mee te leven. Lydie-Anne blijft een vreemde in het dorp en moeilijk peilbaar. Door dit mysterieuze intact te houden zet Lennard een interessant karakter neer.

De ziekte van Simon is de reden voor het bezoek van priester Bilodeau, maar we zien hier in het verdere verhaal niets van. Interessant is dat dit ook niet nodig is. De hele cast speelt sterk en integer en verweeft de verschillende verhaallijnen zo dat de emoties heel natuurlijk doorgegeven worden. Er had voor gekozen kunnen worden om het gevangenis bestaan te benadrukken, cellen, meer cipiers die zich ermee bemoeien, regels en beperkingen voor de gevangenen, de begane misdaden. Maar door alleen bij de introductie van priester Bilodeau deze wereld even te laten zien wordt benadrukt hoe Bilodeau en Simon verbonden zijn door het verleden. De wereld om hen heen verdwijnt als ze samen met het publiek meegenomen worden in de ontwikkelingen die leiden tot deze gevangenis.

De keuze voor Niels de Mossenau in de rol van de oudere Simon is extra mooi, omdat het nog een extra laag toevoegt aan het geheel: in onze werkelijkheid is Niels namelijk ook de regisseur van deze productie. Hij is ook de reden dat dit verhaal nu weer in Nederland verteld kan worden, een prachtig cadeau voor ons allemaal. Met de rechten nam hij ook het oorspronkelijke decor en kostuums mee. Kostuums die enorm bijdragen aan het beeld dat deze groep gevangenen met beperkte middelen alles wil geven om een verhaal te vertellen.

Tijdens de repetities van ‘De passie van de heilige Sebastiaan’ zegt Vader Saint Michel: “Toneel moet toch iedereen weten te raken?” En dat is precies wat ‘Lelies’ doet. Door het gelaagde script kan je nieuwe elementen blijven ontdekken en zijn vier voorstellingen dus veel te weinig. Het sterke spel en de mooie zang worden opgetild door de schitterende muziek die tot leven komt dankzij het 7-koppig live orkest onder leiding van Laure Campion. Lelies is een schitterend voorbeeld van de intense rol die muziek kan spelen bij het overbrengen van emotie. Meestal zijn het geen aparte nummers die gezongen worden, maar voor deze personages de enige manier om de juiste emotie over te brengen. Voor het publiek blijft er dan geen andere optie over dan hier volledig in mee te gaan en mee te leven met deze ontplooiende karakters.

Lelies is te zien in theater Aan de Slinger in Houten (naast het station)

Speeldata:
15 december om 14 uur en 20 uur
16 december om 14 uur

Meer informatie en tickets: www.leliesdemusical.nl

Foto’s en verslag: Lisa Jansen

Klik hier voor de slotapplausfoto’s

Lees ook:
Cast Lelies legt laatste hand aan indrukwekkende voorstelling