In echte liefde van Bos theaterproducties zien we twee vriendinnen (Le Roux & d’Anjou) die uit nood geboren samen wonen. En eigenlijk vinden ze dat ook wel heel gezellig. Ze leven op witte wijn en sterke drank en proberen vanuit de veilige grenzen van het huis grip te houden op de veranderende wereld.

De huiskamer wordt begrensd door verrijdbare kledingkasten waaruit in de loop van de voorstelling steeds meer jurken en jasjes tevoorschijn komen. De langzaam steeds groter wordende kleding chaos vormt bron voor volgende scènes. Waaronder een mooie monoloog over het frustrerende herhalend patroon van de was.

Termen als tinder, selfiestick en viral tweets komen in hoog tempo voorbij. De rode lijn in de voorstelling zijn de pogingen om al deze veranderingen bij te houden. Met scènes die een door angst ingegeven blik op de toekomst werpen, maar tegelijkertijd blikken ze terug op eerdere ervaringen. De overpeinzing of nu een kind krijgen met een baarmoeder met ervaring nog mogelijk is hoort hier ook bij. En echte liefde is dan ook dat je vriendin je op hilarische wijze zelf laat ontdekken dat je dit helemaal niet meer wilt.

Het is fijn dat de scènes qua thematiek goed bij elkaar passen waardoor de voorstelling van Le Roux & d’Anjou een geheel blijft. Een verdere opbouw ontbreekt, maar samen laten de losse scènes toch verschillende facetten echte liefde zien. Wat is echte liefde? En hoe ver ga je om deze te laten zien of te bevestigen? Wijs je daarvoor je dochter de deur?

Ze gaan schaamte en moeilijke onderwerpen als zelfmoord niet uit de weg, maar benaderen dit open en zonder te veel zorgen. Ze spelen hier vooral in op het gevoel van controle en de angst deze controle te verliezen. Ze nemen in de scènes genoeg tijd om een situatie levendig te verbeelden en net voor je de kans krijgt af te dwalen schakelen ze door naar een nieuwe scène of een nummer. In de scènes voeren komische blikken, schaamteloze opmerkingen en overdreven situaties de boventoon. Het zijn de nummers tussendoor die meer de kwetsbaarheid benadrukken. De liedteksten zitten slim in elkaar en brengen samen met de mooie muziek een fijn bezinningspunt in de voorstelling.

Door het gebruik van bekende nummers als ‘Droomland’ en ‘Don’t stop me now’ wordt veel herkenning opgeroepen bij het publiek. Juist hierdoor vallen de passende herschreven teksten op en wordt de aandacht goed vastgehouden.

Een voorstelling met stereotypen en aannames die worden versterkt, waardoor er voor iedereen herkenbare momenten in de voorstelling zitten en een ontspannen avond bezorgen.

Meer informatie en speellijst: http://www.bostheaterproducties.nl/default.asp?keuze=producties&productie=318

Klik hier voor de slotapplausfoto’s

Foto’s en verslag: Lisa Jansen