Vandaag de dag zijn er oneindig veel mogelijkheden, de wereld ligt aan je voeten. Maar als je alle keuzes van de wereld hebt, hoe zorg je dan dat je dicht bij jezelf blijft? Daarbij komt de druk om te presteren, met de angst voor mislukking en om anderen teleur te stellen. Via Social Media krijg je honderden indrukken per dag te verwerken, er is zoveel te zien, zoveel om na te streven. Maar is dat wie jij bent? Hoe zorg je dat je je eigen stem blijft volgen?
Dit thema staat centraal in de tiende productie van choreografe Isabelle Beernaert. De choreografieën vertellen het verhaal over twijfels, verwachtingen, innerlijke strijd en zelfontplooiing. Hierbij is de rode lijn en de thematiek duidelijk, maar zoals een goede productie die aanspreekt op het gevoel betaamt, is er voldoende ruimte voor een stukje eigen interpretatie, verweving van de eigen gevoelens en ervaringen.
Wanneer je de zaal betreed zie je op het podium de dansers doodstil liggen. Op een scherm worden beelden vertoond van een volgroeide baby in de baarmoeder. Wanneer de voorstelling aanvangt rollen de dansers langzaam van het podium af en veranderd het beeld op het scherm. Het vertoont beelden van Isabelle, dansend in het zand op het prachtige “Ken je mij” uitgevoerd door Treintje Oosterhuis. Voor het eerst sinds 7 jaar danst Isabelle weer zelf mee in haar productie.
Voor haar jubileumvoorstelling heeft Isabelle zich laten inspireren door Nederlandstalige muziek. Gedurende de show zijn dan ook nummers van grootmeesters als Liesbeth List en Ramses Shaffy te horen. Treintje Oosterhuis is meermaals te horen gedurende de avond. Dit is geen onbegrijpelijke keuze, daar haar talent om zingend een verhaal te vertellen en hiermee het hart aan te spreken naadloos aansluit bij de thematiek van “laat me”.
Het decor laat zich omschrijven als minimalistisch en industrieel. Het draagt bij aan de prachtige vormgeving en het complete toneelbeeld wat de thematiek ondersteund. Ook de kostuums zijn hierin van grote ondersteunende waarde. Ook hier is het minimalisme duidelijk terug te zien, maar het gebruik van stof maakt de bewegingen van de dansers nog sterker en zorgt voor mooie silhouetten. Het is duidelijk merkbaar dat Isabelle niet alleen is opgeleid als danseres, naast de fundamentele klassieke en technische basis die zij hiermee heeft gelegd, is zij tevens opgeleid in Beeldende Kunsten, Muziek en Mode.
Haar dansers beschikken allen over een groot talent en kunnen de technisch soms zeer moeilijke choreografieën goed dragen. Vooral Shu Hui Chan uit Taiwan maakt een diepe indruk met haar kracht en souplesse.
Puntjes van kritiek zijn er ook. In sommige stukken waarin met meerdere dansers tegelijk een choreografie werden vertoond was het niet synchroon, wat toch afbreuk doet aan het totaalbeeld. Ook werden er stukken tekst gesproken door de dansers, maar hier liet de verstaanbaarheid soms te wensen over.
Hoewel intrigerend is het bij momenten ook bijna ongemakkelijk om naar de voorstelling te kijken. De innerlijke strijd leidt tot frustraties en onmacht. De dansers slaan op de dansvloer, trekken aan hun haar en schreeuwen het soms letterlijk uit. Een kijkje in iemands ziel, getuige zijn van een diepzinnige zoektocht naar zijn ware zelf is natuurlijk ook zware kost en voelt soms bijna te intiem. Of…is het slechts te confronterend?
De tour leidt tot 1 maart 2020 naar diverse theaters in Nederland en België.
Foto’s en verslag: Ilse van Vliet
Lees ook:
Kick Spijkerman als Beest in ‘Belle en Beest De Musical’