Waar de voltallige crew de dag ervoor al een voorproefje had mogen geven tijdens het Musicalawards gala,  ging gisteravond de nieuwe voorstelling Haal het doek maar op – van Appelscha tot Zierikzee in première in het De La Mar theater te Amsterdam.

Nog voor de eerste noten van een van de vele bekende Nederlandstalige nummers van weleer klinken is het al duidelijk dat we een stap terug hebben gezet in de tijd. Het gehele toneelbeeld ademt nostalgie. In welk decennium we ons precies bevinden vertelt conferencier Rolf Molenaar, gespeeld door Tony Neef ons: het is begin jaren 60. Mocht u dit, om wat voor reden dan ook, even hebben gemistgeen probleem! Het wordt nog een ruim aantal keer herhaald.

De eerste 20 minuten is het niet geheel duidelijk waar we nu precies naar kijken. We gaan van het verleden, nog verder terug in het verleden op een trip down memory lane. Een groepje jonge zangers en zangeressen gaan met een oud gammel busje op weg naar Knokke, om hier deel te nemen aan een zangwedstrijd. Rolf leidt de trip en is voornamelijk van de organisatie. Zijn gevoel er niet echt bij te horen komt regelmatig terug en dit maakt Rolf tot het karakter wat het meest wordt uitgediept. De andere rollen blijven oppervlakkig en we weten te weinig van hen om tot een band en betrokkenheid te komen.

Het groepje wint de zangwedstrijd en een jaar vol schnabbels door het gehele land is wat volgt. Het verhaal is mager en soms lijken er stukjes geschreven te zijn puur zodat er een (soms wel erg zwak) linkje is naar een bepaald nummer. De liedjes zijn de kracht van de voorstelling. Ze worden goed en soms zelfs uitmuntend gezongen door de getalenteerde cast. Ook humor vormt een belangrijk onderdeel van de show, waarbij met name expressie en lichaamstaal gecombineerd met een goede komische timing worden ingezet. Alhoewel veelal raak, wat leidt tot positieve reacties uit de zaal, voelt het soms ook ietwat ongemakkelijk. Sommige nummers, zoals hij was maar een clown mogen worden gerekend tot ons cultureel erfgoed, maar voelen soms op het randje van een parodie.

Na de pauze is het duidelijk dat de zaken veranderd zijn. Lonneke Rimini, gespeeld door Mariska van Kolck, heeft haar eigen televisieprogramma gekregen. Ze is de rol van schnabbelzangeres in kippenschuren en feesttenten ontgroeid en natuurlijk heeft dit ook zijn uitwerking op de rest van het gezelschap. Op het toneel is de televisiestudio te zien. Alwaar de kostuums in de eerste akte vrolijk gekleurd waren, draagt nu iedereen zwart/wit. Niet alleen op deze vlakken is de tweede akte anders dan de eerste, er is ook meer ruimte voor dialoog, meer diepgang. Waar het voor de pauze niet lukte om alles samen te laten komen, lukt dit na de pauze wel.

Pluspunten aan Haal het doek maar op zijn overduidelijk de nostalgische sfeer, de welbekende nummers van weleer en de fantastische en getalenteerde cast. Alhoewel het verhaal mager is komt het in de twee akte wel bij elkaar. Wees echter gewaarschuwd, de nummers als: Brandend zand, Dans je de hele nacht met mij, Sophietje, Laat me alleen, Telkens weer en heel even blijven nog lang, heel lang in je hoofd naklinken!

Lees ook:
Musical Awards Gala laat Lazarus als grote winnaar stralen!
1200 kinderen naar Anastasia dankzij educatieprogramma