Na het enorme succes van Elisabeth in Concert vorige zomer was gisteren de première van Elisabeth in Concert 2018 voor paleis Soestdijk. Een prachtig decor voor dit keizerlijke verhaal en een heel ander beeld in vergelijking met paleis het Loo dat het podium omarmde. Wel is er ook dit jaar weer goed gebruik gemaakt van de ruimte om het podium heen om zoveel mogelijk de sfeer van deze locatie mee te nemen in het verhaal.

Het begin van deze première was meteen spannend, omdat Wim van den Driessche er dit keer niet bij is door zijn rol in Was getekend, Annie M.G. Schmidt. De rol van Lucheni wordt in deze productie gespeeld door Tony Neef. Bij de perspresentatie vertelde hij al dat hij hard aan het studeren was om deze belangrijke rol van verteller en moordenaar eigen te maken. En dat is hem uitstekend gelukt! Bij de eerste noten was het duidelijk: hier staat Lucheni. Nieuwe acteur, maar toch herkenning.

Het geweldige ensemble introduceert de setting en Lucheni (Tony Neef) wordt de vraag gesteld waarom hij keizerin Elisabeth vermoord heeft. “Ik heb haar vermoord omdat ze het wilde.” “Daarvan heb ik betrouwbare getuigen […] haar tijdgenoten!”

Zij nemen ons mee in de treurige geschiedenis van een ooit zo vrolijk en vrij meisje dat de bijnaam Sisi droeg. Een meisje dat niets liever wilde dan met haar vader de wereld verkennen. Elisabeth (Pia Douwes) bezingt dit verlangen in haar eerste nummer waar ze als de 14 jarige Elisabeth opkomt. Door zenuwen en de druk om zoveel jonger te spelen gaat het eerste deel moeizaam en komt de onbevangenheid van de jonge Sisi nog niet over. In de volgende nummers vindt ze haar rust en het vertrouwen terug dat zij terecht deze rol vertolkt en staat keizerin Elisabeth voor Soestdijk. Eerst nog wat naïef en in de greep van de liefde, maar daar heeft aartshertogin Sophie (Doris Baaten) nog wel iets over te zeggen. Het is indrukwekkend hoe Doris niet alleen Elisabeth op haar plichten wijst, maar het hele veld met 4000 mensen tot de orde roept.

Dit weerhoud Elisabeth er niet van voor haar eigen leven te kiezen en te vechten voor de vrijheid die haar zo lief is. ‘Mijn leven is van mij’ is een lijflied geworden voor Pia en blijft in welke setting dan ook een magisch moment. Deze locatie met het geweldige orkest onder leiding van een dansende Maurice Luttikhuis maakt het alleen maar mooier.

Een ander klassiek nummer is ‘Zwarte Schaduw’ waarin De Dood (Stanley Burleson) Elisabeth haar zoon Rudolph (Addo Kruizinga) wil afpakken. Dit is een krachtige duet van twee zangers die volledig op elkaar ingespeeld zijn en hierbij alle ruimte gebruiken om de emotie niet alleen voelbaar, maar ook zichtbaar te maken. Voor deze power leek bij ‘De laatste dans’ geen ruimte te zijn en leken Jeroen Phaff, Stanley en Pia zich wat in te moeten houden.

Lucheni vormt de schakel tussen het keizerlijk paleis en het volk en in wiens interesse hij nu het meeste handelt zal altijd een vraag blijven. Gaandeweg het verhaal lijkt Tony wat vrijer deze bijzondere rol te durven spelen en de onvermijdelijke vergelijking met Wim los te laten. Vooral in het nummer Melk laat hij een iets andere timing en intonatie horen die uitstekend passen bij zijn Lucheni. Hij brengt de vertrouwde kracht in de rol en bouwt de typerende manier van bewegen van Lucheni op eigen wijze uit.

Elisabeth kiest voor haar vrijheid en geeft haar man keizer Franz-Joseph (Jeroen Phaff) een brief waarin ze hem vraag te kiezen tussen zijn moeder en haar. Jeroen laat mooi zien hoe Franz-Joseph niet helemaal weet hoe hij hierop hoort te reageren. Hij is niet zo sterk als zijn vrouw, maar gelooft nog steeds in de liefde en kiest voor haar. Eindelijk krijgt Elisabeth haar zoon Rudolph (Addo Kruizinga) weer dichter bij zich.

Maar als Rudolph zijn moeder om hulp vraagt zien we Sophie terug in Elisabeth. Dezelfde statigheid, de hardheid en vooral de afsluiting van haar eigen gevoel en medeleven. Sophie stelde haar leven in dienst van haar zoon en triomfeerde daarom in de harde wereld waarin ze leeft. Elisabeth daarentegen raakt zichzelf nog meer kwijt en vlucht door de wereld over te reizen. Hoe overtuigend Addo deze roep om hulp en de behoefte van Rudolph om door zijn moeder gezien te worden ook brengt, Elisabeth laat hem binnen. Ze sluit zich af van haar man en kinderen en blijft zwerven.

De prachtige muziek laat ons mee reizen geholpen door de mooie lichteffecten waarbij de tuin en de zaal ook betrokken worden en het paleis prachtig tot zijn recht komt. De regen die halverwege de voorstelling toch doorzet geeft een prachtig effect aan de lichtstralen die een ster vormen boven het paleis. Muziek en licht komen pas echt bij elkaar De Dood zijn kans grijpt en Rudolph in een kist terugbrengt naar Elisabeth. Zowel muziek als lichtstralen lijken je op te pakken en met een klap terug te gooien in de realiteit die op het podium vertelt wordt. Elisabeth breekt als ze de kist ziet.

Statig als altijd verschijnt Sophie en horen we haar stem echoën in het hoofd van Elisabeth. Alle verwijten, kleinerende opmerkingen die het schuldgevoel vergroten en haar naar De Dood drijven. Overmand door verdriet om het verlies van haar zoon die zoveel op haar leek.

Elisabeth raakt steeds meer van zichzelf en haar omgeving vervreemd. Franz-Joseph begrijpt het niet, maar ergens bestaat de liefde nog steeds. Samen dromen ze in een prachtig intiem nummer over hoe het zou zijn als ze de wereld door elkaars ogen konden bekijken. Iets dat ons allemaal wel eens zou kunnen helpen om een ander echt te begrijpen.

En had Lucheni gelijk? Wilde ze inderdaad naar De Dood gebracht worden? Deze motieven mag u zelf invullen nadat deze geweldige cast u zoveel mogelijk perspectieven heeft laten zien.

Elisabeth in Concert is nog te zien t/m 23 juni 2018

Voor meer informatie en tickets: www.elisabethinconcert.nl

Klik hier voor het uitgebreide fotoverslag

Verslag en foto’s: Lisa Jansen