Flip van Duin ging op zolder op zoek en vond de liefdesbrieven van zijn ouders, een uniek kijkje in het leven van zijn moeder Annie M. G. Schmidt. Diederick Ensink vroeg aan Frans Mulder of hij eens een kijkje mocht nemen op zijn zolder en in de krochten van zijn laptop. Dat mocht. En hier vond hij een deel van de geschiedenis van de Nederlandse theaterwereld.

Frans en Diederik kennen elkaar door hun samenwerking in de toneelgroep Purper, waar Diederik sinds 2016 bij hoort. Purper werd in 1980 opgericht door Erik Brey en Haye van der Heyden. Later voegde Adelheid Roosen zich bij de groep. En weer later droeg George Groot van Don Quishocking Frans Mulder aan, die hierna zou uitgroeien tot spil van de groep. Voor Purper schreef Frans veel teksten die door verschillende mensen van muziek werden voorzien en zo een lied werden. Dat Diederik hier vele malen meer talent voor heeft werd na een korte demonstratie van Frans overduidelijk. Muziek liet hij dus wijs aan anderen over, maar hij schreef wel voor een groot deel van de Nederlandse theaterwereld. Nummers die vaak door het publiek worden toegeschreven aan de uitvoerend artiest, niet de schrijver.

Frans en Diederik verleggen met ‘Brieven aan mijn hond’ de focus naar de schrijver achter al deze bekende en minder bekende nummers. Een mooi doel en Diederik heeft prachtig materiaal naar boven gehaald waar alle aandacht voor is op het podium. Het decor is simpel, maar meer is niet nodig. Wat niet in een schoenendoos op zolder lag was een rode draad, een thema om het publiek mee te nemen op deze tijdsreis. Direct bij opkomst breekt Frans door de vierde wand een goede zet, maar niet een die zo vaak herhaald had hoeven worden. De anekdotes zijn leuk en er zitten verrassende verhalen bij waarmee dit duo het publiek eenvoudig meeneemt een volgend nummer in. Het sterkst is dit misschien wel bij de avonturen van Ramses Shaffey en het fragmentarische maakt even plaats voor een gebalanceerde, ontspannen en goed lopende voorstelling met humor.

Het generatieverschil tussen Frans en Diederik is interessant en levert een paar leuke momenten op, helaas worden er meer pogingen gedaan dit grappig te maken dan succesvol is. De overgangen tussen nummers en anekdotes vallen soms uit elkaar tot kibbelende theatermakers die er nog niet helemaal uit zijn wat ze willen maken waardoor delen te gepland of geforceerd aanvoelen. Gelukkig wordt dit afgewisseld met beter uitgedachte momenten, maar de missende rode draad lijkt de mogelijkheid om als publiek echt meegenomen te worden met al dit mooie materiaal tegen te houden.

Het talent is er, Frans zingt prachtig en vertelt enthousiast, Diederik krijgt de kans te spelen, mee te zingen en een eigen draai te geven aan de teksten van Frans. Het is echt een duo dat op het toneel staat en samen geniet van taal en muziek en dát is mooi om te zien.

speellijst: http://www.kikproductions.nl/voorstellingen/2019-020/brieven_aan_mn_hond/speellijst

Voor meer informatie: purper.eu of kikproductions.nl

Lisa Jansen

er zijn geen afbeeldingen gevonden