Het laatste kunstwerk van David Bowie, Lazarus, ging vanavond in première in het DeLaMar in Amsterdam. Popster David Bowie was een audiovisuele kunstenaar, een stijlicoon, een fenomeen in vele gedaanten. Ongrijpbaar en onnavolgbaar. En ongrijpbaar en onnavolgbaar zijn ook de eerste woorden die mij te binnen schieten net na afloop van de première. Moet je een verhaal altijd precies begrijpen? Nee! De cast, de muziek en het toneelbeeld zorgen ervoor dat deze voorstelling keihard binnen komt. Bowie is geen man van rechtlijnige verhalen en dat is ook in Lazarus niet het geval. Iedereen kan zijn eigen invulling geven zonder dat het zweverig wordt.
Lazarus is het vervolg op de roman The Man Who Fel lto Earth die in 1976 werd verfilmd met David Bowie in de hoofdrol.
Lazarus
In Lazarus ontmoeten we Bowie’s alter ego, Thomas Newton (Dragan Bakema), die ons meeneemt door zijn leven, dromen en obsessies. In het openingsnummer Lazarus wordt de emotionele toestand van Newton in een keer duidelijk. Thomas Newton komt vanaf een andere planeet op zoek naar water. Hij ontmoet Mary Lou op wie hij verliefd wordt. Mary Lou verlaat hem echter en hij trekt zich terug in zijn huis. Newton raakt aan lagerwal en leeft alleen nog maar op gin en kijkt de hele dag televisie. De dronken Newton wordt bezocht door demonen uit zijn verleden en daarnaast verlangt hij naar de dood.
Zijn assistente Elly (Noortje Herlaar) zorgt zo goed mogelijk voor Newton en wordt zelfs verliefd op hem. Ze probeert te transformeren in zijn verloren liefde Mary Lou. Newton ziet haar echter niet staan en heeft alleen maar aandacht voor een jong meisje (Juliana Zijlstra). Zij bestaat echter alleen maar in zijn hoofd. Het meisje belooft hem rust om daarmee afscheid van zijn leven te kunnen nemen. Die plannen worden gedwarsboomd door de duivelse Valentine.
Met name de muziek van Bowie zorgt ervoor dat we Newton steeds beter leren kennen en je met hem meeleeft. De nummers worden fantastisch gezongen door de acteurs. De muziek maar vooral zijn teksten zijn in veel gevallen absolute kunstwerken waarvan er achttien terug te vinden zijn in deze voorstelling.
Uitgekiende vormgeving
Qua vormgeving is de voorstelling geraffineerd en zeer uitgekiend en juist daardoor een lust voor het oog. Het orkest zit achterop het toneel gescheiden door een glazen achterwand. Deze glazen wand wordt veelvuldig gebruikt en ook de ruimte achter de wand waar ook het orkest zit, wordt gebruikt voor allerlei fascinerende projecties en voor het spel van de cast. Dit in combinatie met een groot led-scherm, diverse projecties en een bed en koelkast die op momenten in de zijwanden verdwijnen maar zichtbaar blijven.
De staging is tot in de puntjes verzorgt en als toeschouwers word je vanaf het eerste moment automatisch getrokken naar het juiste beeld en blijf je dat doen maar soms gebeurt er zoveel op het toneel dat je ogen te kort komt. Er is terecht gekozen voor een 1-acter waardoor je als toeschouwer in het moment blijft en het verhaal niet door een storende pauze wordt onderbroken.
Sterrencast
Dragan Bakema kruipt in de huid van Newton en doet dat op onnavolgbare wijze. De wanhoop, liefde, verdriet en verlangen komen in zijn karakter met elkaar conflict en Dragen speelt de verscheurde Newton met absolute inleving en passie. Bakema is Newton. Juliana Zijlstra is de muze die fladdert door de hele voorstelling. Ze is ontwapenend en confronterend tegelijkertijd. Haar spel en haar verschijning passen perfect in dit stuk en ook vocaal is ze helemaal op haar plek en steelt ze de show.
Pieter Embrechts speelt demon Valentine en met zijn vileine charme probeert hij zich met al zijn duivelsheid een plek te veroveren bij Newton en te voorkomen dat hij rust vindt. Vocaal staat ook hij ijzersterk te presteren. Noortje Herlaar speelt haar rol met een mooie ingetogenheid die op een gegeven moment tot uitbarsting komt in een ultieme adoratie voor Newton. Haar man Zach, gespeeld door Jorrit Ruijs, is jaloers en accepteert niet dan zijn vrouw verliefd is op Newton. De onderlinge strijd en frustratie wordt goed door Ruijs gespeeld.
Thomas Cammaert speelt de rol van Michael (zakenpartner) die hem op komt zoeken om te kijken hoe het met hem gaat. Het stel Ben en Maemi (Jeroen C. Molenaar en Holly Mae Brood) komen Valentine tegen in het nachtleven en zijn smoorverliefd op elkaar en kunnen niet van elkaar af blijven. De liefde die Valentine zo fascineert. De Teen Girls (Esmee Dekker, Renée de Gruijl en Shary-An Nivillac) spelen in een begeleidende rol en proberen de gebeurtenissen te beïnvloeden. Daarnaast ondersteunen zij qua backingvocals maar hebben ze ook met het nodige vocale geweld hun aandeel.
Deze reis binnen alle emoties wordt omlijst door klassiekers als ‘Absolute Beginners’, ‘Changes’, ‘Heroes’, ‘Life on Mars’ en ‘This is not America’. Ook hoor je het nummer ‘Lazarus’, dat op Bowie’s allerlaatste album Blackstar is uitgebracht.
Lazarus laat je emotioneel op je tenen lopen waarbij de zon je toelacht bij het slotnummer ‘Heroes’ dat schitterend vertolkt wordt door Dragan Bakema en Juliana Zijlstra waarna je met een glimlach de zaal verlaat. Dit is kunst met een hele grote K.
I, I will be king
And you, you will be queen
Though nothing will drive them away
We can be Heroes, just for one day
We can be us, just for one day
Reageer onder dit artikel.
In een woord fascinerend! Bowie fans mogen deze show niet missen. Tijdens de voorstelling kon je een speld horen vallen. En dan word je aan het eind van de rit geconfronteerd met de foto van Mister Bowie himself……. tja toen kwamen toch de ontlading. Hij heeft dit meesterwerk verzonnen maar dankzij alles eromheen, de acteurs, de muzikanten, de regisseur etc heeft dit zeer goed uitgepakt!
Heroes will live forever!!
Totaal verschillende recensies.De een goed,de andere matig.
Wie moeten we nu geloven.
De echte David Bowie is niet te evenaren