Zes try-outs gespeeld. Nog maar zes try-outs te gaan. De première komt langzaamaan dichterbij.

Repeteren doen we nog met regelmaat. Dan komen we een paar uur vroeger dan normaal samen in het theater om de notes van de avond ervoor door te nemen en wat veranderingen die ontspruit zijn uit het brein van Joep of Martin, onze regisseurs, in scenes te passen. De puntjes op de i zoals dat altijd zo mooi heet. En we hebben heel wat i’s waar nog een puntje op te zetten valt.

Bij een try-out komt ineens alles samen. Als er publiek aanwezig is, veranderd het ritme van je voorstelling. Je probeert daar in de repetities al zo veel mogelijk rekening mee te houden maar natuurlijk is niemand alziend. En dan kom je er in de try-outs pas achter dat er heel hard wordt gelachen op een moment waar je dat juist niet had verwacht en dan moet je wachten voor je door kunt met je tekst. Of je maakt een hilarische grap waar tot je verbazing juist helemaal geen reactie op komt. En komt er nou wel of geen applaus na een nummer. En wil je dat juist wel of niet. Dat moet dan dus allemaal verbeterd en gerepeteerd. Best een vermoeiend proces. We komen net uit de montageperiode, lange dagen waarin we een brug slaan tussen het repetitieproces en alle techniek die er in het theater bij komt kijken, en nu spelen we al 6 voorstellingen in de week en moeten daar dus ook nog bij repeteren.

Niet alle stemmen werken meer even lekker mee en niet iedereen voelt zich even fit. Maar het clichématige “the show must go on” geldt hier dan toch. En we krijgen behoorlijk wat energie van de zalen vol publiek die tranen lachen en vol overgave klappen. En als we na de voorstelling nog even de foyer in lopen om op te snuiven hoe het publiek de avond heeft ervaren krijgen we allerlei enthousiaste reacties naar ons hoofd geslingerd. Was dat repeteren toch weer ergens goed voor. En dan stappen we voldaan weer in de bus naar huis.

Behalve vandaag ( 20 oktober ). Lange dagen maken heeft soms ook zo zijn voordelen. Vanavond slapen we in een hotel. Toch iets waar cast en crew best wel naar uit kijken. Al zijn de voornemens vaak om vroeg naar bed te gaan, morgen spelen we een matinee, er wordt altijd wel even een drankje met elkaar gedronken. Gewoon even gezellig de tafels aan elkaar schuiven en met elkaar babbelen en lachen in een andere ambiance dan het theater. En natuurlijk gaat het dan ook over de voorstelling, maar naarmate de avond verstrijkt komen er ook andere verhalen op tafel. En onder de tafel worden er, in alle hilariteit, stiekem serpentines doorgegeven want om middernacht is Yoeri, een van onze technici, jarig. En dan zingen we hem natuurlijk uit volle borst, terwijl de serpentines door de bar vliegen, zijn nieuwe jaar in.

We bestellen nog een drankje en eten nog een bitterbal. En nog een. En misschien nog wel een. En als dan plotseling de lichten in de bar aangaan en de muziek wordt uitgezet blijkt dat mijn voornemen om vroeg naar bed te gaan toch is mislukt. Tijd om onze kamers op te zoeken en nog even wat welverdiende uren slaap te pakken voor we de volgende morgen, zo laat mogelijk, aan het ontbijt verschijnen en weer gezellig de tafels aan elkaar schuiven en samen de dag beginnen. En dan weer het busje in om terug te gaan naar het theater. Dit keer geen repetities. We knallen met nog één laatste voorstelling het weekend in, voor ons is dat de maandag, om dinsdag weer vol goede moed een paar uur vroeger dan normaal in een nieuw theater te verschijnen waar we wel weer zullen repeteren.

Zeven try-outs gespeeld. Nog maar vijf try-outs te gaan. De première komt langzaamaan dichterbij.

Dennis Willekens

Bekijk hier ook de exclusieve vlog van Joey Schalker

Kijk voor meer informatie op www.rep.nu

Foto: Roy Beusker