Vandaag waren we in het Oude Luxor in Rotterdam voor de wereldpremière van Jon van Eerd’s Charley: de komische musical. En komisch was hij. Voor iedereen zat er wel een grappig moment tussen en over het komisch talent van de cast valt niet te twisten. De muziek is heerlijk en de vormgeving is creatief. Echter, niet de hele zaal lag in een deuk. Ondanks dat deze show een waar komedie-spektakel is, moet wel vermeld worden dat een avondje gieren en brullen niet voor iedereen is weggelegd.
Charley gaat over de butler, Charles, (Jon van Eerd) van Kolonel van Aerdenhout (Laus Steenbeke) die transformeert naar een tante uit Brazilië (waar ze de salsa dansen), om twee verliefde jongeheren (Jonathan Demoor en Job Bovelander) uit de brand te helpen. De meisjes (Aimée de Pater en Priscilla Knetemann) hebben toestemming nodig van hun vader (Hugo Haenen) om te mogen trouwen. Dit levert een aantal problemen op. Zo worden de Kolonel en de vader van de meisjes beiden verliefd op butler Charles, vermomd als de tante uit Brazilië (waar ze de salsa dansen), lukt het butler Charles slecht in zijn rol als tante te blijven en arriveert de échte tante uit Brazilië (Vera Mann) met Charles zijn oude vlam uit Venetië (Anne-Mieke Ruyten).
Deze show staat als een huis en dat Jon van Eerd heeft wederom zijn komisch talent en creativiteit de wereld in geslingerd. De muziek, zowel de melodie als de liedteksten, zijn steengoed en het decor is op uiterst creatieve manier vormgegeven. De triple threat (combinatie zang/dans/spel) is goed toegepast en zoals verwacht is het dan ook een echte musical-musical, met de benodigde Broadway-elementen. Uiteraard passeren daarbij pruiken, showhakken en jazz-hands de revue. Muzikaal springt Anne-Mieke Ruyten met haar ballade er bovenuit en qua dans blijkt Jonathan Demoor een knap staaltje techniek in huis te hebben.
Maar, hoe sterk de show dan ook staat, persoonlijke humor blijft bij zo’n soort productie een uitermate belangrijke rol spelen. Dat neemt niet weg dat het merendeel het dan toch tenminste één keer niet heeft kunnen laten en voluit heeft moeten lachen. Opmerkelijk is dat de tekst in bijzonder rap tempo wordt opgedreund. In veel gevallen is dit bevorderend voor de humor, maar niet bevorderend voor de mate waarin het verhaal wordt begrepen. Ook was de cast in het begin niet altijd even goed verstaan.
Waar Charley niet iedereen buikpijn van het lachen zal bezorgen, zal hij iedereen wel met een glimlach naar huis toe sturen. En eerlijk is eerlijk, je weet waarvoor je een kaartje hebt gekocht. Jon van Eerd heeft wederom iets geheel eigens neer weten te zetten en het is niet niks om dat in een land als Nederland, waar de dertiger jaren bijna volledig uit de cultuur zijn verdwenen, tot een succes te maken.
Klik hier voor de fotoreportage
Lees ook:
Sitzprobe Charley de komische musical
Foto’s: Mariska Steenbergen
Verslag: Denzel Bouwers