Aanhakend op een vorig column (“OPROEP: Minder muren, meer openingen, meer cross-over, meer onderling respect en waardering) geschreven door Niels van Doormalen , waarin hij schrijft over de positie die het musicalgenre nu in de Nederlandse theaterwereld en het theaterwetenschappelijke veld heeft en gezien wordt als lage cultuurvorm, wil ik het graag hebben over 1 van de oorzaken hiervan.
Na een flinke periode van de ene na de andere productie doen, kwam na de tour van A Chorus Line dan wat vrije tijd in zicht. Beetje vreemd (je zit immers al zo lang in een bepaald ritme), maar wel lekker. Hoe intens ik ook heb genoten van het spelen van Cassie en Sheila, het lijf wilde even wat rust. Of in mijn geval: Overdag technieklessen doen en 's avonds onderuit gezakt op de bank hangen met twee katten op schoot... en chips... en chocola ;-)
Diverse mensen uit het vak hebben op onze site een column geschreven. Nu is het de beurt aan Allard Blom, musicalscriptschrijver en vertaler.
Als Sam Verhoeven, artistiek directeur van Judas Theaterproducties, belt om over een nieuwe voorstelling te praten, weet je als schrijver altijd dat er een spannend idee aan zit te komen. Dat was al zo met alle vorige voorstellingen die ik bij dit gezelschap heb mogen schrijven, waaronder Lelies, Josephine B., Pauline & Paulette, De Muze van Rubens en heel recent nog De Rozenoorlog.
Eind augustus deed ik, zonder al te hoge verwachtingen, een dans- en zangauditie in Amsterdam bij een Duits productiehuis voor een nieuwe productie in Doha, Qatar. Een kleine week later hoorde ik dat ik was aangenomen als Lead Vocalist en dat we eind september zouden vertrekken naar Doha voor een contract van negen maanden.
Een Pantomime, ik had er tot vorig jaar nog nooit van gehoord en nu sta ik er in één.
‘Beauty and the Beast’ wel te verstaan! In Theatre Royal, te Bury st Edmunds.
Een leuk stadje 1,5 uur ten noorden van London.
Terwijl Sinterklaas en de Kerstman er nog druk over nadenken, pakken de kinderen in een bomvolle Ziggo Dome één van de mooiste cadeau’s van dit najaar uit: het Studio 100 Winterfestival. Samen met hun favoriete helden werd er gezongen en gedanst op de allerleukste liedjes.
Op dit moment zit ik thuis op de bank en heb ik twee dagen vrij. En toch blijft de muziek van Sweeney Todd in mijn hoofd spoken. Nou, eigenlijk niet de muziek, maar vooral de moeilijke ritmes en noten. Het blijft zich op de een of andere manier automatisch herhalen in mijn hoofd. Volgens mij heb ik een nieuwe tik ontwikkeld...
De meeste theatermensen zullen het vervloeken; op zondag een matinee om 12.00u. Voor de leken, dit is voor ons praktisch vroeg in de ochtend. De vorige avond kom je laat thuis (lees middernacht), maar wekker gaat vroeg, want de castbus vertrekt alweer om 08.50u naar Scheveningen met een veel te wakkere buschauffeur. Met wallen op je knieën sta je in de warming-up en na flink wat ‘jumping Jacks’ en stemgymnastiek begint het dan toch echt.
Lisse Knaapen speelt de hoofdrol van Sky Nieuwman in de musical Sky. Zij schreef speciaal voor ons een column.
'Alice could not help her lips curling up into a smile as she began: "Do you know, I always thought Unicorns were fabulous monsters, too! I never saw one alive before!"
"Well, now that we have seen each other," said the Unicorn, "if you'll believe in me, I'll believe in you. Is that a bargain?"
Er waren dagen dat ik niet kon wachten om naar huis te gaan, maar nu dat het einde in zicht is, wil ik stiekem nog wel wat langer blijven...Op dit moment spelen we de 6 na laatste show, terwijl ‘No one but you’ door de intercom klinkt word ik een beetje emotioneel...
Ok. Ik begin mijn verhaal even met een zucht. Een zucht van verlichting. Want mensenlief, wat is het toch altijd weer een race tegen de klok om er voorstelling uit te gooien.
Deze week wordt ernstig duidelijk dat het Hotel uit zijn voegen barst. De kleding en rekwisieten zijn niet om aan te slepen, de muziek met ons zang gaat de goede kant op, het decor is bijna klaar en ons repetitielokaal is te klein aan het worden.
Ik vind iets heel erg stom aan mezelf. Ik ben al veertien jaar acteur, maar elke keer als ik naar een goede voorstelling kijk dan denk ik: 'dit wil ik ook'. Maar gelukkig kan ik tegen mezelf zeggen: 'ja hallo lange, je doet dit al!'.
Ja, het kan altijd gekker merkte ik deze week.
De tweede week begon vreselijk pijnlijk. Ik werd op maandag wakker met vreselijke pijn in mijn buik en het enige wat ik kon doen was schreeuwen. Emmer erbij, naar de wc, lopen, zitten, staan, kruipen... Niets hielp. De pijn was ook erg plaatselijk. Mike, mijn lieve zorgzame vriendje, heeft de eerste hulp gebeld me als een gek naar het ziekenhuis gereden.
Tot aan de première op zondag 14 februari in theater De Meerse in Hoofddorp houdt acteur Theun Plantinga speciaal voor Musicalsites.nl een dagboek bij. Theun studeerde af aan de opleiding Theaterdocent in Leeuwarden. Hij was te zien in o.a. Meneer Dinges, Schateiland, 101 Dalmatiërs, Jip en Janneke de Mjoeziekul, Bonifatius, Afblijven, Dribbel en afgelopen seizoen in Minoes naar het boek van Annie M.G. Schmidt. In 2010/2011 was hij 'Kleinkunsttalent' in het radioprogramma Volgspot op Radio 2. In 2011 won hij een Musicalworld Award voor Achtste-groepers huilen niet en een Gouden Gurbe voor zijn regie van Bloodbrothers. In 2013 werd hij vervolgens genomineerd voor een Musical Award voor de regie van Koning van Katoren. Verder is Theun dit seizoen te zien in de locatie Rock- opera Ik, Martinus en de PoieszREVUE.
'Van Afrika tot in Amerika van op de Himalaya..', 'Zwaai, zwaai, zwaai als je verliefd bent' 'Ik voel me plots weer zo ojalélé', 'Oma's aan de top!'. Houdt het eens op? Ik zit in een soort afkickfase want nog steeds spoken de liedjes door mijn hoofd. Een half jaar lang deed ik mee aan de zoektocht K3 zoekt K3. Van de aanmelding tot de finale, been there, done that. En nu is het dus afgelopen en volgt het zogenaamde 'zwarte gat'... Of niet?
Ja, daar zit je dan...Oberhausen - Duitsland. Als je me vorig jaar had verteld dat ik hier vanaf oktober zou werken, had ik je, denk ik, voor gek verklaard. Billy zou namelijk nog veel langer draaien dan een jaar. En nu is morgen, 7 november, de laatste Billy. Na 1 jaar en 1 dag vanaf de eerste try-out. Ik speelde op 3 oktober mijn laatste Billy-show en begon 6 oktober bij Das Phantom der Oper.
Afgelopen jaren heb ik veel aan mijn toekomst in het theater getwijfeld. Logisch, gevoel en verstand blenden zich tot een massa van mogelijkheden wanneer je de creatieve sector wil betreden. En dat is niet altijd makkelijk. Maar op een gegeven moment geef je je voor het vak, omdat theater min of meer je levensstijl is geworden. Er is niets mooiers in mijn leven. Samen met theater heb ik dingen gevoeld die ik nooit zou kunnen voelen zonder, het inspireert me dagelijks. Dat is de reden waarom ik Invloedrijk Theater heb opgezet. Theatermaken, een netwerk opbouwen, werken met jonge talenten en culturele mensen verbinden zijn kenmerkend voor dit project: het begin van mijn durven dromen.
Foto: Jordy Maarseveen