Eindelijk! Eindelijk is het zover: Dinsdag 9 oktober gaan we beginnen met repeteren van de Nederlandse versie van The Addams Family, de grootste tourproductie van komend theaterseizoen. En op 9 oktober zullen we voor het eerst compleet zijn in de repetitiestudio’s. (Voor de oplettende volger van The Addams Family Facebook en Instagram is de locatie van onze repetities al bekend… We zijn er namelijk in klein, maar goed gezelschap laatst al geweest… Nou rarara waar gaan wij dus gaan repeteren? Als je dit weet dan ga je door voor de guillotine-nagelknipper van Morticia Addams). Op de perspresentatie in het nieuwe Luxor theater in Rotterdam (waar ook onze première plaats zal vinden op 2 december 2018) waren nog niet alle castleden aanwezig, of zelfs nog niet allemaal bekend. Op de Musical Sing-a-Long stond enkel de familie Addams plus de voorvaderen van de familie op het podium en zaten de Beinekes voor de buis te kijken naar al hun collega’s. Niet dat we daar hele dagen mee gevuld hebben toen we hoorden dat we aangenomen werden. Was dat maar waar. De tijd tussen casting en eerste repetitie was behoorlijk lang: tegenwoordig wordt er voor bijna elke voorstelling ruim een theaterseizoen voordat je gaat spelen al gecast.

Bij The Addams Family was dit dus niet anders. Dus laten we samen even terug in de tijd gaan en dan zal ik jullie iets vertellen over de finale auditie van The Addams Family. Deze auditie vond plaats op 20 november 2017 in het Polanentheater in Amsterdam. Daar sta je dan met je hoopvolle zelf om half tien s’ochtends voor de deur. Gewoon omdat het zo hoort, ben je, of ben ik, altijd zenuwachtig voor een auditie. Je zou toch denken: ik weet dat ik het kan, anders moet ik geen auditie doen. Helaas wil deze gedachte niet helpen en sta ik toch met momenten te trillen als een rietje. Om tien uur starten we, zoals in de briefing van de auditie beschreven, gelukkig met dansen. En waarom gelukkig? Omdat een fijne bijkomstigheid van het dansen is dat het lijf dan al lekker warm en wakker wordt, wat dus resulteert in een iets meer wakkere stem, wat altijd fijn is als je daarna moet zingen. Want de stem wil nog wel eens blijven liggen enkele uren nadat het lichaam als is opgestaan. En nu wordt die lekker wakker geschud.

Nog een hoogtepunt voor mij in een dansauditie is dat je eventjes op kan gaan in de groep, voordat je jezelf voor de leeuwen gaat werpen. Want zo voelt het toch wel, wanneer je naar binnen treedt in de auditieruimte waar we moeten gaan zingen en een scene moeten gaan spelen. Ik zou het kunnen proberen te zien als een leuke speelplaats waar ik mag ravotten als een klein kind. Misschien helpt dat. Maar helaas, zo voelt het niet. Het voelt eerder als of ik me in een wildreservaat begeef waar ik me dan als een Freek Vonk-achtige figuur doorheen beweeg. En dan beschrijf ik het goed, want Freek Vonk zegt ook te weten wat hij doet. En niet dat ik de mensen achter de auditie tafel wil omschrijven als wilde beesten, al komt regisseur Paul Eenens misschien aardig in de buurt. Nee, dat is een flauw grapje. Want Paul stelde mij direct bij binnenkomst gerust. Meteen ging Paul de situatie uitleggen die er gespeeld moest gaan worden en dit zou ik samen gaan doen met Marjolein Teepen. We kenden elkaar nog niet, dit was de eerste keer dat we elkaar tegenkwamen. Ja, natuurlijk kende ik haar wel vanuit het vak, maar persoonlijk hadden we elkaar nog nooit ontmoet.

Dat je een scene speelt met een collega die je niet kent op een auditie gebeurt natuurlijk wel vaker, maar Marjolein stond daar tegenover mij en ze was Wednesday. Ja je leest dit goed, je kon er niet omheen dat deze vrouw deze rol zou gaan spelen. En nu moet je het niet verkeerd lezen hoor, want toen ik de auditie ruimte binnenstapte kwam ze heel vriendelijk en lachend naar me toe en gaf me een knuffel, maar toen de scene begon kon er, zoals haar personage bekend staat, geen lach ontdekt worden op haar gezicht. Niet de kleinste beweging van de mondhoeken richting het plafond. Nou daar gingen we, ik als Lucas en zij als Wednesday een scene spelen over ‘wie er krankzinniger is dan de ander’. Of nou ja, de aanloop daarnaartoe. De scene mondde uit in het lied. Maar de eerste keer haalden we het einde van de scene al niet, omdat ik, vraag me niet hoe, maar Marjolein tot tranen toe aan het lachen had gekregen. Je zou denken, nou dan houdt het hier nu op. We krijgen de scene samen niet eens gespeeld. Maar dit was nou juist wat ze zochten. Iedereen lag schaterlachend op, om en onder de tafel. En niet dat ik bekend sta als de grote grappenmaker of de man met een door god gegeven komisch talent (dit kan je mijn vrienden navragen), maar tussen Marjolein en ik gebeurde er iets bijzonders. Schijnbaar is dat een klik, tussen twee mensen, of chemie. Hoe je het noemen wilt. Snel daarna was mijn auditie klaar en liep ik met een goed gevoel naar buiten, waar een collega bij de deur staat en aan mij vraagt: ‘ en heb je de rol?’ Waarop ik met m’n grote mond zeg: ’Ja, ik denk het wel.’ Niet wetende dat de producent samen met mij de ruimte verlaat. Loop ik weer, met m’n grote mond. Nou ja… Het is allemaal goed afgelopen. Want de afgelopen maanden heb ik samen met Marjolein al enkele promotionele optredens gedaan voor The Addams Family. Zoals zingen op het Tilburgse MusicalTalent Gala, een week lang de leeftijdsgrens op de 50+ beurs flink naar beneden geholpen en diverse promo’s in theaters gedaan voor het komende theaterseizoen. 9 oktober starten we dus eindelijk met repeteren met de gehele cast en ik kan niet wachten om te beginnen. Ik zal de komende tijd af en toe een blog schrijven om iedereen een beetje op de hoogte te houden hoe de repetities vorderen en gewoon omdat het denk ik leuk is om te horen hoe het er aan toe gaat bij het maken van een nieuwe voorstelling. En vergeet niet even onze website te bekijken! Die ziet er namelijk ook geweldig uit!  www.theaddamsfamily.nl

Groet Terence van der Loo

(Lucas Beineke)

Foto: Margot de Heide