Eindelijk tijd voor de Zomibo. De wat, Terence? De Zomibo, je weet wel, de zondagmiddagborrel. Ook wel beter bekend als de vrijdagmiddagborrel of wel de Vrijmibo. De borrel om gezellig met je collega’s de week even af te sluiten en het weekend in te luiden. De tijd dat je socializet en elkaar de kneepjes van Instagram kan bijbrengen. En dan een heerlijke twee dagen vrij waar je volledig los van je werk kan komen.

Niet om zielig te doen, ik kies natuurlijk helemaal zelf voor dit werk, daarbij zou ik ook niets anders willen doen, maar één dagje vrij is toch best weinig. Oja, voor wie het niet weet, voor een musical repeteer je en speel je (in de meeste gevallen) 6 dagen per week. Hier zit ik dan heerlijk op m’n vrije maandagochtend, en weer vanuit vrije wil, dus nogmaals: ik ben niet zielig, een blog te schrijven met een heerlijk kopje koffie en een tosti geitenkaas als ontbijt.

Goed, nu jullie weten wat m’n ontbijtje was kunnen we het gaan hebben over de doorloop van akte  1.  Onze regisseur Paul Eenens opende de doorloop met een inleiding of een speech of een inleidende speech, hoe je het noemen wilt. Het gezegde ‘Hij kan praten als brugman’ zou misschien aangepast moeten worden naar ‘hij kan praten als Eenens’. Paul kan namelijk heel helder, vol passie en duidelijk vertellen wat hij voor ogen heeft. Waarschijnlijk werken daarom de meeste creatives van The Addams Family zoals decorontwerp(st)er Carla Janssen Höfelt, lichtontwerper Uri Rapaport, geluidsontwerper Jeroen Bas, al jaren met hem. Never lose a winning team zal het credo zijn, denk ik dan, met deze basis opstelling hebben ze al meerder prijzen in de wacht weten te slepen. Al deze mensen samen met producent Marc Muller waren aanwezig bij onze doorloop. Oja en niet te vergeten Merel Bussink-Holl, uitvoerend producent en Maxim Bezembinder van Marketing en PR. (Die er voor gezorgd heeft dat ik tijdens het verorberen van tosti’s en wegslobberen van koffie dit aan het schrijven ben.)

Hoe kunnen we de doorloop van akte 1 het beste omschrijven? Nou: als een ‘stumble through’.‘Stumble through is een term die vaak in de theater wereld gebruikt wordt, het betekent: een ​​reeks van iets ongemakkelijks, aarzelend te doorlopen.’ Dit is geen negatief bericht, maar zo werkt het nu eenmaal als je voor het eerst een groot deel achter elkaar doet. En we hadden naast onze eigen stumble momenten, ook nog stumble momenten van het decor/techniek. En weer dit is geen negatief bericht, want zo werkt het nu eenmaal. Wij hebben het geluk, dat we kunnen repeteren in het decor, waardoor we alle moeilijkheden van dien al heel vroeg tegen (kunnen) komen. Dat is echt een onwijze luxe. Wij waren al heel blij dat we al onze teksten kenden, dat we wisten waar we heen moesten lopen en dat het dan ook is gelukt zonder (al te veel) kleerscheuren. Want het is een aardig karwei het maken van een musical. En dan zijn we pas op de helft.

Na de doorloop zijn we direct begonnen met akte 2, want zoals ik net zei, we zijn pas op de helft en we moeten door, want binnen een maand moeten we toch al wel beginnen aan onze try-outs.(vanaf 22 november in Hengelo, komen jullie kijken?)

Richt je naar het duister, galmden we door het repetitie lokaal. En dit lied met noten nog hoger en vooral lager dan zelfs sommige dieren zouden kunnen horen bleef natuurlijk onwijs spoken, om in ‘The Addams Family’ termen te blijven, in mijn hoofd gedurende de nacht. En welke nacht, nou de nacht dat de wintertijd in ging. Yes! Dacht ik, heerlijk een uurtje langer slapen, maar dit werd enkel een uurtje langer wakker liggen, waardoor ik de volgende ochtend wakker werd met een gezicht als Uncle Fester. Nee, niet zoals Tony Neef, want die mag er nog zijn, voor zijn 57 jaar (werd mij verteld door Wikipedia). Ik zal morgen eens vragen of het waar is. Want mijn weekend zit er alweer bijna op. Met inmiddels drie koppen koffie en zelfs alweer een lunch achter de kiezen schrijf ik mijn blog af voor deze week. Volgende week weer een nieuwe blog op de maandag!

Terence van der Loo

Foto: Margot de Heide