Antwerpen, België, eind dertiger jaren van de vorige eeuw. Twee broers, elkaars beste maten, groeien samen op en staan aan het begin van hun volwassen leven. De een is garagist (Louis) en de ander studeert voor dokter (Staf, “Kleine”). Zij hebben een liefhebbende moeder (Anna) die in WO I in een hospitaal werkte en vader (Emiel) werkt in de Antwerpse Cinema Rex en heeft een trauma van WO I. In zijn bioscoop kan hij wegdromen en zingt…

“Hier vergeet je de miserie van daarbuiten
Hier bestaat de oorlog niet
Door de lichten uit te doen, de deur te sluiten
Kunt ge vluchten in dat wat ge ziet
Hier vergeet ge alle chaos in de straten
Alle pijn en elk verdriet
Hier vergeet ge zelfs de oorlog nog te haten
Kunt ge vluchten in dat wat ge ziet”

Keuzes maken

De dreiging van de oorlog is voelbaar, maar Staf en Louis proberen zo veel als mogelijk te genieten van hun jonge leven, maken veel lol en beiden ontmoeten een meisje waar ze halsoverkop verliefd op worden: Staf vraagt de hand van Marie en Louis is reddeloos verloren als hij in de ogen van Sarah kijkt. Tijdens de vrolijke 25e verjaardag van Staf komt weesjongetje Tuur de feestzaal in gerend om Emiel te waarschuwen: de oorlog is begonnen; de luchthaven van Deurne is gebombardeerd! Paniek breekt uit en de feestzaal is binnen no time leeg. Diverse verhalen gaan de rondte en de antipathie van de voor- en tegenstanders van de inval door de Duitsers naar elkaar worden steeds schrijnender. In het gezin van Staf en Louis valt ook een ‘bom’ als ‘de wijze Staf’ de kant kiest van de Duitsers en zich aansluit bij de Vlaamse SS. Louis komt erachter dat zijn vriendin Sarah Joods is en kiest ervoor om in het verzet te gaan. Een zware en emotionele strijd is begonnen…

 

WO II

Zoals in het programmaboek van 40-45 staat:

“Een musical kan het oorlogsleed nooit volledig waarheidsgetrouw weergeven. Desalniettemin houdt 40-45 de herinnering levendig aan drama’s zoals de aanslag op de Cinema Rex en de massale deportatie en eert deze spektakelmusical op die manier de duizenden landgenoten die hun leven op het spel gezet hebben voor onze vrijheid.” Door Studio 100 is hard gewerkt om een zo natuurgetrouw mogelijke visie te geven op die tijdsperiode, met verschillende voertuigen uit de eerste helft van de vorige eeuw, de kleding, de muziek en de aankleding van de diverse ruimtes. Schoten, bommen, vuur, geschreeuw, gehuil: het komt allemaal voorbij in dit spektakelstuk en maakt een diepe indruk.

Beweging

Nog nooit eerder vertoond, maar reden waarom dit geen standaard musical is: de bewegende tribunes die je het verhaal inzuigen, je letterlijk op de feiten drukt, maar je ook dwingt de situatie vanaf een afstandje te aanschouwen om het grote geheel niet uit het oog te verliezen. Door deze diverse bewegingen is het moeilijk het geluid goed te reguleren voor het 1660-koppige publiek dat elke voorstelling aanwezig is. Hierdoor heeft men gekozen voor het gebruik van koptelefoons, waarbij het geluid – spraak, muziek, straatgeluiden – te allen tijde een uitstekende kwaliteit heeft en er door de bewegingen geen ruis plaatsvindt en geen slechter geluid waarneembaar is. Dit geeft een extra dimensie aan het stuk en wordt daarom vaker als ‘belevenis’ omschreven dan als ‘musical’. De verhaallijn, de zang, het uitstekende acteerwerk, alle prachtige visuele effecten en deze bewegingen maken dit stuk een voorstelling van de bovenste plank!

Cast

Gisteravond vond in het pop-up theater in Puurs een wisseling van de cast plaats en werd de rol van Sarah voor het eerst gespeeld door Daphne Wellens. Een uitstekende keus om deze sprankelende vrouw in deze rol te zien kruipen; er was zeer zeker ook chemie met haar tegenspeler Louis voelbaar. Tevens zagen we Maja van Honsté, reeds een 40-45 speelster in andere rollen, een prachtige rol vervullen als Staf’s verloofde Marie. Hans de Munter speelde de rol van Leon, de verzetsleider.  Hij zette zijn rol op een energieke krachtige manier neer en wist bij opkomst de aandacht op zich te vestigen. Met name bij de sterfscène van Tuur zorgde hij voor dik kippenvel.

Een mooie grote bos bloemen en een daverende staande ovatie bij het slotapplaus zegt meer dan genoeg hoe het publiek deze cast en nieuwe castlid waardeerden over hun prestatie in dit prachtige spektakel. Zoals Peter Van De Velde (Emiel) reeds verwoordde: het is elke keer weer even slikken als 1660 mensen per voorstelling gaan staan en een daverend applaus geven, dat blijft ontroeren! De cast is er fier op in deze prachtige productie te mogen staan en genieten er ook mateloos van ondanks het harde werken. 

Voorstellingen

De voorstellingen blijven uitverkocht en worden daarom steeds verlengd. Onlangs is bekend gemaakt dat u sowieso tot juni 2020 dit zelf kunt gaan aanschouwen. Maak van deze gelegenheid gebruik, want het is enorm indrukwekkend, van zeer hoogstaande kwaliteit en laat je nadenken over die tijdsperiode. Hopelijk schudt het eenieder wakker dat dit nooit nooit meer mag gebeuren…

Op onderstaande website ziet u de beschikbare data én welke castleden er die voorstelling spelen, aangezien de rollen door meerdere mensen wordt vervuld. Vanaf half maart 2020 is er weer een betere beschikbaarheid van kaarten. Tot die tijd: (nagenoeg) uitverkocht!

https://40-45.live/zoek-tickets

Verslag en foto’s: Monique Picocrie

Lees ook:
40-45 première Bert Cosemans, Michiel De Meyer en Jo Hens